Gefeliciteerd, kun je het geloven? Deze site bestaat inmiddels al zeven jaar. Ik startte de website eind januari 2014 en sinds september 2017 is het mijn fulltime baan. Natuurlijk ben ik daar ontzettend trots op en heel blij mee. In mijn terugblik op 2020 schreef ik al over alle mooie dingen die we toch nog meemaakten in dit rare jaar.
Ik was bezig met mijn jaarlijkse verjaardagpost en liep een beetje vast. De meeste mensen die ik ken, zijn op dit moment een beetje depri. Ook ik ben gewoon gaar, de (hopelijk) laatste loodjes wegen zwaar. Dus tikte ik zo een blog vol over de nadelen van reisbloggen als beroep. Want ja, die zijn er ook. Zoals nooit meer echt vakantie hebben en de grote discrepantie tussen wat ik echt doe en wat mensen denken dat ik doe.
We kunnen alleen wel wat positiviteit gebruiken. Dus dat blog gaat terug op de plank. In plaats daarvan vroeg ik via Instagram wat jullie graag zouden willen lezen. Daar kwamen hele leuke vragen uit. Van “Hoe zie je de site over 7 jaar?”, “Wat staat er op je bucketlist?”, “Wat is het leukste wat je hebt kunnen doen door je site?” en “Welke plekken zou je aanraden met een kindje van onder de 1 jaar?”. Ik heb er 7 vragen uitgehaald en die beantwoord ik hier.
Wist je trouwens dat je mij een handje kunt helpen? Volgende keer als je een vakantiepark boekt zoals Landal en Roompot. Of gaat shoppen bij bol.com, Babypark of Decathlon ga dan via een van deze links op GezinOpReis naar deze sites. Kost jou niks extra maar ik krijg een kleine commissie waardoor de site kan blijven bestaan.
Hoe ben je begonnen met bloggen?
Mijn eerste blog post zal in 2004 zijn geweest. Niet op GezinOpReis, maar eigenlijk gewoon als mailtje. Ik was in februari 2003 klaar met mijn HBO studie en begonnen met een universitaire studie die echt tegenviel. Mijn relatie, toen al wel met Marcel, liep ook niet lekker. Ik besloot te gaan werken, maar eerst te gaan reizen. Als jong meisje droomde ik al van Peru, dus dat werd het. Twee maanden in mijn eentje.
Tegen de tijd dat ik vertrok, was de liefde weer terug, maar toch ging ik. In het internet café tikte ik zo mijn verhalen, mailde die naar Marcel en die stuurde het weer door naar ouders en vrienden. (Als je echt heel nieuwsgierig bent: die oude reisverslagen staan nog op de site, wel een beetje verstopt. Maar zo was het dus in Peru en Bolivia in 2004.
Voor vertrek ontdekte ik aroundtheglobe.nl. Als snel zat ik veel te veel tijd op het forum daar en ging ik voor hen reisinformatie schrijven. Voor mijn reisverslagen startte ik een eigen site. Geen waarbenjij.nu, maar op een blogpost site.
Er was genoeg om over te schrijven, want die eerste reis was niet de once-in-a-lifetime experience die ik gedacht had. Het wakkerde juist het reisvuur nog extra aan. Daarna maakte we elk jaar wel een verre reis. Egypte, Thailand/Cambodja, Jordanië, Kenia/Tanzania en de Filipijnen, met als hoogtepunten de 9 maanden die we samen op wereldreis gingen.
Toen ik echter moeder werd, kon ik niet de informatie vinden die ik zocht. Daarom ben ik toen GezinOpReis begonnen. Omdat ik toen dus al tien jaar blogde, was die stap niet zo groot. Hoewel ik er al wel heel snel achter kwam dat schrijven op iemands anders platform of zelf ook al het technische werk moeten doen echt wel een enorm verschil is.
Wat is het leukste wat je hebt kunnen doen door je site?
Dit is wel een moeilijke vraag. Ik denk het leukste is dat ik er mijn fulltime baan van heb kunnen maken. Dat ik nu gewoon nog vaker op reis ben en daar heel erg van geniet. Dat ik zelf mijn dagen kan indelen. Dat ik iets zelf heb opgebouwd wat ik nooit had durven dromen.
Maar ik denk dat je meer op zoek bent naar een fysieke plek. Ik kan niet echt één leukste ding kiezen, maar een paar die er wel echt tussenuit springen. Dit jaar mocht ik onverwacht naar Gran Canaria, slapen in een Hello Kitty themakamer met mijn dochter, skiën in Gastein in Oostenrijk. Dat zijn allemaal wel toffe uitschieters.
Wat staat er op je bucketlist?
Op reisgebied ben ik ik eigenlijk heel tevreden. Ik geloof ook niet echt in een bucketlist. Vroeger wel hoor, toen ik jonger was, wilde ik alles en voelde ik ook veel meer urgentie dan nu. Inmiddels ben ik erachter dat ik het op heel veel plekken leuk en fijn kan hebben. Ik mag ook al zoveel dingen afstrepen waar ik ooit enorm van droomde.
- Peru bezoeken
- De piramides in het echt zien
- Een wereldreis maken
- De Kilimanjaro beklimmen
- Een langere reis maken met mijn gezin
Hoewel ik door het afgelopen jaar wel meer ben na gaan denken over wat ik echt wil. Dan staan er twee dingen op mijn bucketlist. Zo wil ik naar Paaseiland, daar droom ik al van sinds ik een klein meisje ben. Dat is ook zoiets waarvan ik de afgelopen tien jaar dacht “het komt wel wanneer het komt”, maar nu voel ik toch meer urgentie.
Het andere dat ik graag wilde, is alle landen in Europa bezoeken voor mijn 40e verjaardag. Dat gaat door de pandemie niet lukken. Dus laat ik er dan maar van maken “voor mijn 45e verjaardag”. Nog vier landen te gaan: Moldavië, Finland, Oekraïne en Wit-Rusland.
Top 5 plekken waar je nooit meer naartoe gaat
- Monaco, vond ik echt helemaal niks en hels om te rijden. Tenzij ik een jacht heb en daarmee aan kan leggen, kan ik geen enkele reden verzinnen om terug te gaan.
- Bahrein, we hadden er een stop-over die door de aanpassing van de vliegtijden opeens drie dagen duurde. Nou, dan heb je werkelijk waar alles wel gezien in dit land.
- Andorra, ook van Andorra was ik niet gecharmeerd en daar zou ik niet snel naar terug te gaan.
Grappig, deze vraag in combinatie met de vraag wat er nog op mijn bucketlist staat.
Voordat jullie nu denken dat ik wat tegen kleine landen heb, dat is absoluut niet zo. San Marino en Singapore vind ik bijvoorbeeld wel geweldig.
Mijn laatst twee vind ik wel lastiger om te beantwoorden. Natuurlijk kan ik genoeg verschrikkelijke plekken verzinnen waar we op reis terecht zijn gekomen. Zoals de grensplaats tussen Nepal en India, om maar wat te noemen. Maar als ik nog iets moet bedenken, dan zijn de andere twee landen waar ik niet zo snel naar terug zou gaan (zeg nooit nooit):
- Colombia. Ja ik weet het, heel veel mensen vinden dit land geweldig. Maar we hebben er vier weken rondgereisd en ik vond de mensen helemaal niet super sympathiek. Vooral erg op zichzelf. Het is wel een mooi land hoor, maar ik ben er niet verliefd op geworden, zoals wel op Peru en Bolivia.
- Japan, ik ben niet gek op vis en dan is Japan een uitdaging. Het is gewoon een land dat ik echt niet snapte. Supermoderne wc-brillen met verwarming, maar dan wel overal enkelglas. Zit je daar te rillen met wel warme billen.
Welke plekken zijn geschikt voor ouders van een baby tot 1 jaar?
Wij zijn zelf met onze dochter naar Curaçao, IJsland, Canada en Amerika geweest. Toen ze net 1 was, gingen we naar Thailand, Cambodja en Vietnam. Ik denk zelf dat heel veel meer kan dan mensen denken. Maar toevallig (nieuwtje) ben ik bezig met het schrijven van een boek dat na de zomer uit zal komen. Daar komt dit onderwerp ook aan bod.
Als ik dan vijf landen moet noemen buiten Europa die heel geschikt zijn, dan denk ik aan:
- Curaçao. Wel echt op reis en een heel ander klimaat, maar alle gemakken die je in Nederland gewend bent. Het water uit de kraan is drinkbaar en al je boodschappen doe je gewoon bij de AH.
- Canada. Westerse voorzieningen, super mooie natuur en goed te bereizen met de auto of camper. Extra pluspunt: met een baby kan je het dure en drukke hoogseizoen nog vermijden en juist in de maanden mei, juni of september gaan.
- Maleisië (vaste land). Zuidoost Azië voor beginners. Geen malaria op het vaste land. Reizen in Maleisië is eenvoudig en kan met de bus, trein of een huurauto. Vriendelijk bevolking en goede voorzieningen voor jonge kinderen.
- Israël. Niet te ver vliegen, geen jetlag, maar wel echt een totaal andere cultuur
- Taiwan. Voedings- en verschoonruimtes voor baby’s vind je overal in Taiwan, bijvoorbeeld op metrostations. Dat maakt reizen in deze schone Aziatische bestemming extra prettig met jonge kinderen.
Welke landen/route zou je aanraden voor een reis van 3 maanden met kinderen?
Wij hebben dat gedaan zelf gedaan, alleen dan twee maanden. We hebben toen zelf gekozen voor 2 maanden Zuid-Amerika. Colombia, Peru, Bolivia en Chili. Het is zeker afhankelijk van je persoonlijke interesses.
Ik zou alleen wel altijd aanraden te kiezen voor landen waar je niet zo makkelijk heengaat tijdens een gewone vakantie. Die bijvoorbeeld duur zijn om naar toe te vliegen of waar je klimaat technisch in onze zomervakantie niet zo goed zit. Bijvoorbeeld Nepal en India combineren of van Costa Rica naar Mexico stad. Een van de bloggers voor deze site ging juist naar zuidelijk Afrika, Namibië, Zimbabwe en Botswana.
Wat vind je man ervan en hoe zie je de site over 7 jaar als je kind een puber is?
Eigenlijk twee vragen van verschillende mensen, maar wel met elkaar verbonden. Het is mijn bedrijf, maar zonder Marcel en zonder onze dochter zou het niet bestaan.
Marcel: “Ik vind het wel leuk, omdat ik op heel veel plekken kom waar ik anders niet zou komen, maar vakantie voelt nooit meer echt als vakantie en regelmatig moet ik ook de remmende factor zijn om te zorgen dat ik op reis ook aan mijn rust kom.
Het vraagt dan ook zeker veel van hen. Niet alleen als ze mee zijn op reis, maar ik ben natuurlijk ook wel eens een week alleen weg. Als ik alleen weg ben met mijn dochter heeft Marcel daar dan weer geen problemen mee. Dat is voor hem een beetje een mannenweekend.
Beiden hebben al eerder aangegeven in de weekenden minder weg te willen zijn. Nou, dat is gelukt met dank aan een mooi virus.
Het is meer dan dat. Toen ik mijn baan opzegde in 2017 vroegen sommige mensen hoe ik dat voor me zag met GezinOpReis als mijn dochter ouder zou zijn. Ik wuifde dat weg. Op dat moment wist ik ook niet hoe mijn carrière er over vijf jaar uit zou zien. Ik was sowieso toe aan iets nieuws en wilde dit gewoon heel graag proberen.
We zijn nu drie jaar verder en als ik nu vijf jaar vooruit kijk, dan zit mijn dochter op de middelbare school. Er kan een moment komen dat ze niet meer mee wil. Laatst begon ze er zelf al over. “Als ik groter ben, wil ik wel met mijn vriendinnen pretparken testen en dan een filmpje en foto’s voor je maken, maar dan moet je mij wel betalen”… Uh nou ja, eigenlijk heeft ze nog gelijk ook.
Maar even serieus, het is wel iets waar ik over na moet gaan denken. De site in haar huidige vorm heeft gewoon een einddatum. Dus de vorm moet veranderen of de hoofdschrijver (nu ik) moet veranderen. Of wellicht een combinatie van beide.
Het is niet iets wat jij als lezer direct zou merken. Sowieso verwacht ik dat zeker het komende half jaar, net als het afgelopen jaar, voor mij echt blijft draaien om inspringen op wat wel kan. Die langere termijn visie moet dus nog even wachten en ik weet het dus zelf nog niet precies.
Dank je wel voor het lezen van dit blog en voor het volgen van GezinOpReis!
