“Jij bent nou eenmaal niet zo avontuurlijk mama”, aldus mijn dochter van toen acht jaar. Au, oké die kwam hard aan. Het was afgelopen zomer en ik was samen met mijn man en dochter in de Franse Alpen. Het waren een paar actieve dagen geweest waarin ik al van alles had ondernomen. Skiën op de gletsjers, van een schans af en door de lucht vliegen voordat ik in het water terecht kwam, e-mountainbiken en nu deden we een via ferrata.
Voor wie niet weet wat dat is, dit is een met staalkabels uitgezet parcours. Meestal langs een rotswand, maar in ons geval langs de buitenkant van een fort op een rotswand. Ik had verwacht dat we een beginnersroute zouden doen, maar dit is gelijk heftig. Natuurlijk weet ik rationeel dat het veilig is, maar dat is niet het signaal dat mijn hersens krijgen als ze de 30 meter diepe afgrond onder mijn voeten zien. Waar eerst nog een plank was, moet ik nu over een staalkabel oversteken. Ik zie mijzelf in mijn hoofd al vallen en door mijn gewicht mijn dochter, waar ik aan vastzit, meetrekken. Dat we daar hangen en opgehesen moeten worden. Halverwege is er een mogelijkheid om te stoppen, ik ga nog even door maar sta echt te trillen op mijn benen. Ik stop, en ja dat levert mij deze opmerking van mijn dochter en de daaropvolgende discussie op.
Hoe ouder, hoe banger?
Sindsdien heb ik nog vaak aan dat moment terug gedacht. Want waarom begin ik direct te ratelen dat ik absoluut wel avontuurlijk ben. Ik ben op mijn 23e in mijn eentje naar Peru en Bolivia gegaan, ben vaak in mijn eentje op reis geweest en zelfs nog met haar toen ze vier was in mijn eentje naar Zuidoost Azië. Ik heb de Kilimanjaro beklommen, allemaal dingen die toch best avontuurlijk zijn.
Mijn dochter is niet onder de indruk, want in een klimbos durf ik nooit zo hoog als zij gaat. Bovendien ik zeg altijd dat ze moet uitkijken met fietsen naar school enzovoorts. “Mama, je bent gewoon een beetje banger dan papa en ik”.
Waarom raakt me dit eigenlijk? Aan wie moet ik bewijzen dat ik avontuurlijk ben? Waarom is dat zo belangrijk? Is het omdat ik mij ergens met elk jaar dat ik ouder wordt toch net een tikkeltje minder avontuurlijk voel?
Vandaag is mijn verjaardag, ik ben 41 jaar geworden. Eerlijk is eerlijk, ik ben niet meer zo onbevreesd en vrij als toen ik jonger was. Je zou denken dat je door meer levenservaring moediger wordt, maar het tegenovergestelde lijkt te gebeuren. Niet alleen ik, ik merk en hoor het ook bij vriendinnen om me heen. In gezinnen met meerdere kinderen is het vaak ook de moeder die bij het jongere kind blijft, terwijl de vader de stoere dingen onderneemt met het oudste kind.
Mijn verjaardag leek mij wel een mooi moment om eens te filosoferen over het begrip “avontuur” op reis.
Wat is avontuur?
“Avontuur” is voor iedereen anders. Voor de één is een weekendje naar Parijs met de trein, voor de andere een backpackreis door Afrika. Heel veel aanbieders van groepsreizen voor gezinnen promoten zichzelf als ‘avontuurlijk rondreizen met het gezin’. Terwijl voor mij het hele feit dat alles voor je geregeld is juist alle gevoel van avontuur wegneemt. Hoewel drie weken optrekken met wildvreemden mij dan wel weer enorm spannend lijkt.
Wat ik vervelend vind, is dat ik het gevoel heb dat ik nu minder durf dan vroeger. Vroeger hield ik ook al niet van hoogtes, maar toch ging ik bungeejumpen. Als ik iets eng vond, was het juist des te meer reden om het toch wel te doen. Nu vind ik het veel eerder wel goed zo. Waarom zou ik iets doen wat ik eng vind? Terwijl de keren dat ik toch doorzet uiteindelijk vaker dan niet ook een mooie ervaring zijn. Neem skiën, vond ik behoorlijk eng, maar omdat mijn man en dochter het zo graag doen, ben ik toch blijven proberen en inmiddels vind ik het gewoon echt leuk.
Of die keer dat ik op een persreis de snelste zipline van de wereld (160km/per uur) ging doen in Wales. Van tevoren vond ik het doodeng, maar uiteindelijk vind ik het nu toch behoorlijk stoer van mijzelf dat ik het gedaan heb. Die kick daarna is zo lekker en krijg ik bijna nooit als ik iets onderneem binnen mijn comfortzone.
Kiezen voor meer avontuur
Ik wil niet de persoon zijn die zich laat tegenhouden door haar angsten en door altijd maar de verstandigste keuze te maken. Het leven is toch te leuk om er niet alles uit te halen. Ik wil zeker niet de ouder zijn die haar kind remt, omdat ze zelf dingen eng vindt. Dus mijn goede voornemen is om dit jaar te kiezen voor meer avontuur. Daarmee bedoel ik niet per se bewust het avontuur opzoeken, maar wel bij dingen die ik spannend vind mijzelf vragen “Wat zou de Tikva van vijfentwintig hebben gedaan?”.
Deze zomer gaan we naar Indonesië en bij het plannen van de reis waren er zeker een aantal stresspunten. Vorige keer dat we in Java waren, moesten we kiezen tussen de Bromo of Kawah Ijen. Het werd het eerste, dus nu wil ik graag nog naar Kawah Ijen. Opstaan midden in de nacht en dan in het donker anderhalf uur klimmen om rond zonsopkomst op de kraterrand te zijn. Pittig genoeg als volwassene, maar met een kind van negen? Ja, het geeft mij zeker stress, maar we gaan het gewoon doen.
Net als een boottocht van vier dagen waarbij we op het dek slapen met andere reizigers. Dat is nou eenmaal de enige betaalbare manier om van Flores naar Lombok te reizen. Ook heb ik een soort homestay op de planning, ook een van de dingen die ik vroeger leuk vond, maar nu maak ik me dan druk over of er wel een normale wc is en of mijn dochter het eten wel lust.
Ik laat jullie natuurlijk weten hoe het is gegaan!
