Reisverslag van onze reis door Zuid-Korea, met stopover in Beijing. Natuurlijk komen er ook blogs met praktische tips, maar in dit reisverslag een ervaringsverslag.
Alleen met mijn dochter. Het is niet de eerste verre reis met z’n tweetjes, maar ik ben van tevoren toch nog steeds zenuwachtig. Maar ik wil me niet laten tegenhouden doordat Marcel minder vakantiedagen heeft. We zwaaien hem uit op het treinstation, en dan zijn we op pad.
Dag 1 en 2: Op naar Beijing
Onze vlucht naar Beijing vertrekt pas om 21:40, dus we hebben al een relaxte vrije dag gehad. Ik kon online niet inchecken voor China Southern, maar op Schiphol verloopt alles heel vlot. Bij de paspoortcontrole wordt gevraagd of ik ‘papieren’ bij me heb. Gelukkig heb ik die: de toestemming om alleen te reizen met mijn dochter, een kopie van het paspoort van mijn man en een uittreksel uit het geboorteregister. We mogen door… “Die man was ook niet aardig,” zegt mijn dochter. Het zal wel een lange dag voor hem zijn. Ik zorg altijd dat ik die papieren bij me heb als ik alleen reis met mijn dochter, maar ze worden zelden gevraagd. Meestal stellen ze haar een paar vragen zoals: “Waar ga je naartoe?”
Het vliegtuig is een stuk moderner dan verwacht en zit helemaal vol. Bij de gate zagen we al diverse andere gezinnen. Ik maak een praatje met een paar ouders; sommigen gaan naar China, anderen vliegen door naar andere bestemmingen in Azië. We proberen een paar uur slaap te pakken. Het vliegtuigeten valt niet in de smaak bij mijn dochter, maar gelukkig heb ik een noodvoorraad stroopwafels.
Na een kort nachtje landen we op Beijing Daxing Airport, inmiddels is het daar 13:05. We moeten lang taxiën en het vliegveld is enorm groot. Ondanks dat alles bij de douane en de bagageband supervlot verloopt, duurt het toch een uur voordat we buiten staan. Nu een spannend stukje: met de metro naar het hotel. Ik had gelezen dat we een Yikatong-kaart nodig hebben. Die kunnen we hier niet krijgen, wel een enkeltje met de Airport Express. Die kan ik contant betalen. Alle communicatie gaat via een vertaalapp.
Op het volgende station lukt het, wederom met de vertaalapp, om twee Yikatong-kaarten te kopen. Chinezen gebruiken die zelf trouwens niet, maar betalen met Alipay. Om dat ook te kunnen doen zou ik voor zowel mijn dochter als mezelf een mobiele telefoon met Chinees telefoonnummer moeten hebben. Ik probeer de Yikatong-kaart te betalen met Alipay, maar ook hier kan het alleen contant. Twee keer overstappen en een klein stukje lopen later zijn we bij het Happy Dragon Hostel. Daar worden we superhartelijk ontvangen, in goed Engels, met een flesje koud water. Yes, het reizen zit er even op; de vakantie kan beginnen.
Een snelle douche, schone kleren en we zoeken een restaurant op. We hebben trek. Het wordt een noedelrestaurant waar we op plaatjes aanwijzen wat we willen eten. Ook hier helpt de vertaalapp weer. “You want spicy?” Eén wel, één niet. Het smaakt goed!
Zowel het hotel als het eten kan ik trouwens wel betalen met Alipay, wat de noodzaak om direct een pinautomaat te zoeken gelukkig verkleint. Ik had al wat contant geld mee, dat Marcel nog over had van een zakenreis. Maar als we overal cash moeten betalen, is dat niet genoeg.
Het is al een stuk later dan ik had verwacht. We nemen de metro naar de Drum en Bell Tower. Helaas zijn alle kaartjes uitverkocht. Ik had niet van tevoren gereserveerd omdat ik niet wist waar we vandaag nog zin en tijd voor zouden hebben. Op straat is het ontzettend druk, met veel meiden in traditionele kleding die fotoshoots houden. Geen idee of dat elk weekend zo is of dat er vandaag iets speciaals aan de hand is. Met “druk” bedoel ik echt dat we ons een weg moeten wringen over de stoep. Gelukkig is het na de Drum Tower rustiger. We lopen langs een gezellig pleintje; mensen spelen voetbadminton en kinderen rennen rond.
We duiken de metro weer in, die op dit tijdstip ook propvol is. Bij Olympic Park South Gate stappen we uit. We lopen een wandeling van zo’n 5 km door het hele park. Onderweg zijn er straatartiesten en dansers. Bij de Olympic Tower kunnen we ter plekke een kaartje kopen. Vanaf de top zien we heel Beijing; zelfs gebouwen 10 km verderop zijn nog te herkennen. We zien de zon ondergaan en lopen verder. De gebouwen hier, zoals het iconische Bird’s Nest, zijn mooi verlicht. We proberen nog wat eten, maar mijn dochter vindt het niet lekker smaken. Gelukkig biedt een snack uit de supermarkt uitkomst.
We nemen de metro terug en zijn rond half negen weer in het hostel. Mijn dochter zegt dat ze niet moe is en niet kan slapen. Ik geloof er niks van: om half tien slapen we allebei.
Dag 3: Beijing
Ik word ’s nachts nog twee keer wakker, maar gelukkig val ik de eerste keer meteen weer in slaap en de tweede keer na een uur. Rond zeven uur ben ik wakker, prima. Hopelijk meteen over de jetlag heen. Het kind slaapt nog, ik laat haar liggen maar maak haar om negen uur toch wakker.
Dit is niet mijn eerste keer in Beijing; in 2011 was ik hier met Marcel. Dat is fijn, want we hebben eigenlijk maar één hele dag in de stad. Veel te weinig tijd, maar omdat ik al veel heb gezien, voel ik geen druk om alles te willen zien. De mooiste tempel vond ik toen die op het Plein van de Hemelse Vrede, dus daar gaan we heen. En ik wil graag naar het National Museum. Dat lukte vorige keer niet, en ook nu lijkt het niet te lukken. Entree is gratis, maar reserveren is verplicht en voor buitenlanders maar beperkt mogelijk via WeChat, zeven dagen van tevoren. Ook mij lukt het niet. Online vind ik via Viator nog wel een betaalde toegang. Het voelt niet helemaal eerlijk, maar ik wil het museum toch graag zien.
Ik ben duidelijk niet de enige: wat een rijen! Niet alleen om het plein op te komen en het museum in te gaan, maar ook bij sommige tentoonstellingen en vitrines. We hebben een aantal mooie dingen gezien, zoals jadevoorwerpen en de Terracottakrijgers, maar zijn door alle drukte blij als we weer buiten staan.
De rest van de dag bezoeken we twee parken: het wederom drukke Park van de Hemelse Vrede en het relaxtere Beihai Park. Het park zelf is tot laat open, maar de gebouwen sluiten al om 17:00. We hebben niet alles gezien, maar wat we zagen was prachtig. We nemen ook even de tijd om op een terrasje in de zon te zitten; het is tenslotte vakantie.
Rond 19:00 zijn we terug in het hostel. We hebben niet veel trek of puf meer. Een snel bezoek aan de supermarkt moet volstaan. Ook hier blijkt weer hoe onmisbaar een mobiele telefoon en Chinese apps zijn. Geen cash, geen kaart; wel Alipay, maar met een extra optie die ik nog niet had ingesteld. Gelukkig helpt een supermarktmedewerker even.
Dag 4: Dagtrip naar de Chinese Muur
Om 8:00 staan we klaar: op naar de Chinese Muur. Voor het gemak heb ik een tour geboekt via het hostel. We gaan naar Mutianyu, een ander deel van de muur dan waar ik eerder was. Het staat bekend als rustiger dan Badaling, maar alsnog zijn er stukjes waar we in een file lopen. Je kunt met een kabelbaan of stoeltjeslift omhoog. Rond die punten kijken de meeste toeristen; wij besluiten de hele muur af te lopen. Zo komen we gelukkig ook op veel rustigere stukken. Het lukt zelfs om wat foto’s te maken zonder (of met nauwelijks) andere mensen.
Het is bewolkt, dus het uitzicht is helaas niet top, maar doordat het niet zo warm is loopt het wel lekker. Je kunt je bijna niet voorstellen hoe soldaten hier met volle bepantsering overheen moesten. Het is echt een bijzonder bouwwerk. Wij lopen maar 5,5 km, een fractie van de hele lengte.
Helaas gaat het aan het einde van de dag flink regenen, dus we kunnen niet met de rodelbaan terug naar beneden. Dat had me wel gaaf geleken. Toch was het een hele fijne dag en een mooie afsluiting van onze tijd in Beijing. Om 18:00 zijn we weer terug bij het hotel. Tijd voor een snack, een warme douche en om de tas in te pakken.
Dag 5: Op naar Seoel
De wekker gaat vroeg, te vroeg — en dat op mijn 44ste verjaardag. Ik had me niet gerealiseerd hoe ver het eigenlijk nog reizen is vanaf Daxing Airport naar het centrum van Beijing. Voor een vlucht van 9:20 moeten we al om 6:00 vertrekken.
Ik had sowieso al kort geslapen, want rond 3:15 werd ik wakker. Ik keek op mijn telefoon en zag dat Go Ahead Eagles de beker had gewonnen. Groot feest bij ons om de hoek — toch een beetje jammer om te missen. Maar goed, je kunt niet alles hebben.
Een minidutje tijdens de korte vlucht van nog geen twee uur. Ook in Seoel moeten we, net als eerder in Beijing, even zoeken naar de juiste ov-kaart. Hier extra lastig omdat de eerste twee verkooppunten zijn uitverkocht. Toch gelukt! Aangekomen bij het hotel blijken we een upgrade te hebben gekregen: een familiekamer op de 16e etage, met uitzicht. Wat een cadeau.
Dan is het tijd om te shoppen. Niet het meest interessante om over te vertellen, maar iets waar mijn dochter zich al op verheugt sinds ik vroeg of ze Zuid-Korea leuk zou vinden. Ze heeft expres weinig kleding meegenomen (en is ook flink gegroeid, dus veel past niet meer) om hier leuke topjes, shirts en rokjes te kopen. Ook naar Koreaanse skincare moet gekeken worden.
We slapen nu twee nachten in de wijk Hongdae en later elders. Het regent vandaag flink, dus shoppen is een prima activiteit. ’s Avonds wordt het toch nog even droog en krijgen we een glimp van waarom mensen Hongdae zo leuk vinden: straatartiesten, eetkraampjes, winkeltjes en die typische Aziatische sfeer met veel mensen op straat.
Dag 6: Bukhansan National Park
Omdat ik ook graag wat natuur wil zien in Zuid-Korea, gaan we naar het Bukhansan National Park. Ik las overal online dat je bij het bezoekerscentrum tips kunt krijgen over de beste route. Maar wanneer wij aankomen, liggen er alleen wat kaarten klaar die je mee kunt nemen. Die vind ik nogal onduidelijk, omdat de bordjes in het park andere namen gebruiken dan de kaart. Zo hebben de bordjes het over ‘gate’, maar dat staat niet op de kaart.
We besluiten te wandelen naar Baegundae Peak. Bij een splitsing staat een langere, makkelijkere route en een kortere, moeilijkere route aangegeven. We kiezen voor ‘easy’, maar op alle volgende bordjes staat Baegundae Peak niet meer vermeld. Bij een splitsing kom ik er met de kaart niet uit. We vragen de weg aan wat Koreanen, maar die wijzen dat we terug moeten. Uiteindelijk geven ze aan dat doorlopen ook kan, maar hoe precies blijft onduidelijk. Terwijl ik sta te praten, klokt mijn dochter een heel flesje water achterover. Ik besluit toch maar terug te lopen. Dan weten we zeker dat we goed zitten en bovendien komen we bij de splitsing langs een drankautomaat, want de halve liter die we nu nog over hebben is wel erg weinig.
Achteraf gezien had ik me beter moeten voorbereiden — en vooral meer water moeten meenemen. Ik had ergens gelezen dat je ook in het park water kon kopen, dus ik dacht: dan sjouw ik minder mee en koop ik daar wel koud water. Dat kan dus, maar alleen bij een automaat. En laat die nu bijna alle opties uitverkocht hebben. Wat er nog inzit, blijkt een bitter koud theedrankje. Uch… maar we doen het er maar mee.
Nu zitten we zeker op de goede route naar Baegundae Peak. Het pad begint snel te stijgen, maar loopt aan het begin nog lekker, tussen de bomen en langs het water. Op een gegeven moment verdwijnen de traptreden en wordt het klauteren over steeds grotere rotsen. Dit is al pittiger. Uiteindelijk komen we weer trappen tegen; het pad wordt steeds steiler en we nemen steeds vaker pauze. Er zijn daarvoor rustplekjes met bankjes. Gelukkig had ik wel genoeg snacks meegenomen. De wandeling is niet technisch moeilijk. De meeste Koreanen lopen met wandelschoenen en veel met trekking poles, maar onze sneakers hebben genoeg grip.
De afstandsbordjes kloppen niet met mijn horloge. Aan het begin zijn we er steeds eerder dan ik verwacht, maar aan het einde helaas andersom. Wat wij denken dat de laatste beklimming is, blijkt nog niet de top. Dit laatste stuk bestaat uit ijzeren hekken en kabels waarlangs je jezelf omhoog moet trekken, de rotsen op. Het uitzicht is al fantastisch: Seoul in de diepte, rotsen en groen om ons heen. Nu we er bijna zijn, willen we natuurlijk ook écht naar de top. Dat is een kleine rots met een vlag, maar vlak daaronder zijn meer rotsen met plek om te zitten. Even uitpuffen en vooral enorm genieten van de omgeving.
Joepie, we hebben het gehaald! We zijn behoorlijk trots op onszelf. Het was echt een stuk zwaarder dan ik had ingeschat. Nu moeten we nog terug — ook wel spannend. Vlak onder de top was er een poort en een splitsing; die moeten we zeker niet hebben. Maar iets lager, onderaan de trappen, was nog een splitsing. We komen wat buitenlanders tegen die vanaf dat pad komen; zij blijken de lange route genomen te hebben.
We denken dat vooral het stuk met de grote rotsen lastig afdalen wordt. Het is ook leuk om nog wat andere delen van het park te zien, dus we nemen de lange route terug. Die heeft aan het begin nog enkele stukjes klimmen, maar gaat daarna relaxt omlaag. Ook hier weer mooie uitzichtpunten en bomen waar nog net kersenbloesem aanzit. We passeren een mooi tempeltje. Uiteindelijk komen we weer op het pad dat we al eerder liepen, dus we hadden inderdaad ook door kunnen lopen. Dan is het toch nog een flink eind naar het bezoekerscentrum en nog twee bussen later zijn we weer bij het hotel.
De zon is al behoorlijk gezakt. Nadat we gedoucht hebben en weer naar buiten gaan, is het al 19:30. Snel iets eten. We kiezen voor Korean BBQ. Een aanrader — dat gaan we zeker nog een keer doen deze reis. Het vlees wordt aan tafel voor ons bereid. We kijken nog naar wat straatartiesten en duiken daarna onze bedden in.
Dag 7: Gyeongju
Om 7:45 gaat de wekker en ik moet onze tiener echt wakker maken. Voor de hogesnelheidstrein hebben we van tevoren kaartjes gekocht. Die vertrekt om 9:25, maar we moeten daarvoor nog wel naar het treinstation.
In de trein heeft ze ruim twee uur om even te chillen en een filmpje te kijken. Ook wel fijn, want tot nu toe zijn het volle dagen. Vroeg weg en tegen de tijd dat we terug zijn na het avondeten is het al bedtijd.
Gyeongju, de voormalige hoofdstad van Zuid-Korea, draait om grafheuvels. In het museum kijken we eerst naar alle prachtige vondsten die hier zijn gedaan. Daarna maken we een wandeling door de stad, waar verschillende parken zijn met grafheuvels en ook nog wat andere resten, zoals een observatietoren. Heel eerlijk: ik had er misschien iets te hoge verwachtingen van. Uiteindelijk lijken de meeste heuvels op elkaar. Er is er één waar je binnen kunt kijken en een andere waar een soort replica is gemaakt. Daarbij moeten we eerst naar een video kijken waarin keer op keer wordt benadrukt hoe slecht Japan hier heeft opgegraven en hoeveel spullen ze hebben meegenomen. Dit is trouwens al de tweede keer in Zuid-Korea dat we ergens zo’n negatieve video over Japan zien — de eerste was in de metro en ging over een eiland waar ik nog nooit van had gehoord, maar waar Japan en Zuid-Korea blijkbaar beide aanspraak op maken.
Gyeongju heeft ook nog een kleine oude wijk. Wanneer we daar in de avond doorheen lopen en met zonsondergang nog een keer langs wat grafheuvels komen, voelt het opeens — in het licht van de ondergaande zon — een stuk magischer aan.
Dag 8: Gyeongju
Vandaag beginnen we met uitslapen. Ik merk dat mijn dochter moe begint te worden van alle indrukken. Gisteren sliep ze al om 21:00, vandaag wordt ze pas om 8:15 wakker. Het was duidelijk nodig. Na een laat ontbijt gaan we eerst richting het busstation. Het is sneller en makkelijker om met de bus van Gyeongju naar Haeundae in Busan te reizen dan met de trein, omdat we zowel hier als daar vrij ver van het treinstation verblijven. Het lukt me alleen niet om die kaartjes online te kopen, en omdat het morgen zaterdag is en de bus maar één keer per uur gaat, wil ik er niet op gokken.
Nadat we de buskaartjes hebben gekocht, nemen we de bus naar de Bulguksa-tempel, de bekendste tempel van Zuid-Korea volgens mijn reisgids. De ligging van de tempel, aan de rand van een groen gebied, is erg mooi. De tempel zelf is zeker mooi en sfeervol, maar ik had toch iets meer wow-factor verwacht van zo’n beroemde plek.
Daarna gaan we lekker eten: eindelijk bibimbap! Het smaakt uitstekend. Ook heel goed om samen te delen, want er zit genoeg in dat mijn dochter lust, en alle pittigheid komt als bijgerecht.
Er zijn nog veel meer grafheuvels rond Gyeongju. Zelf was ik daar nog wel heen gegaan, maar nu kies ik voor het Gyeongju Expo Center. Het is een terrein met verschillende leuke attracties bij elkaar: een natuurhistorisch museum, licht- en geluidsshows die vooral bij mijn dochter in de smaak vallen, een uitkijktoren en een blotevoetenpad.
’s Avonds eten we nog iets in de stad. We kiezen op de gok wat uit en ook dit smaakt uitstekend. Tot nu toe bevalt het Koreaanse eten erg goed: lekker en toegankelijk. De rest van de avond hebben we genoeg tijd om te relaxen. Hopelijk heeft deze rustigere dag geholpen, want we hebben nog een week Zuid-Korea te gaan met een aantal lange dagen. Morgen reizen we door naar Busan.
Binnenkort week 2 reisverslag, met meer Busan, Seoel en Suwon.
