Ken je dat gevoel dat je iets moet willen omdat andere mensen dat van je verwachten? Of dat je iets moet willen omdat je jongere zelf dat van je verwacht? Dat heb ik dus heel erg met het Digital Nomad familie-avontuur. Je weet wel gezinnen die het doen (weinig) of ervan dromen (heel veel) om met hun gezin oneindig de wereld over te reizen en dan locatie-onafhankelijk te werken. Ze geven hun kinderen homeschooling of doen aan unschooling vanaf de mooiste strandjes in de wereld. Ze zijn uit de dagelijks ratrace gestapt en hebben tijd voor elkaar.
Ik kom het constant tegen, in Facebook groepen. Waar de enige gepaste reactie lijkt te zijn “supergaaf'” en “wat zijn jullie stoer”. Enige kritische houding over hoe ze dan gaan rondkomen wordt niet gewaardeerd (heb ik inmiddels geleerd). Maar ook veel collega’s bloggen over hun droom van een Digital Nomad gezin.
Wij hebben het, datgene waar in al de Facebook groepen over gesproken wordt. De mogelijkheid om ervoor te kiezen een Digital Nomad familie te worden. Met mijn blog verdienen we een inkomen. Marcel zou ook best online kunnen gaan werken, natuurkunde scripties nakijken voor 5 dollar per uur ofzo.
Al onze bezittingen en ons huis verkopen zou een mooie spaarpot geven, die ook weer te investeren is in stabiele beleggingen of juist om te spelen met bitcoins en op die manier voor inkomen zorgen. Er zijn genoeg plekken in Zuid-Oost Azië zoals Chiang Mai waar Digital Nomads families leven voor 1500 euro per maand als gezin en wij zouden daar een van kunnen zijn.
Als je mij dit tien jaar geleden had verteld dan was mijn rugzak binnen 5 minuten gepakt en het vliegticket geboekt. Maar nu, nu willen we het niet.
Digital Nomad familie, 7 redenen om het niet te willen!
Ik kies voor reizen! Fulltime werken en fulltime reizen is supermoeilijk te combineren.
Ik hou van reizen, dat is mijn nummer-1 hobby in de wereld. Als je Digital Nomads ziet als een manier om de wereld te zien, zoals divemaster worden of druiven plukken in Frankrijk dan is dat prima. Maar niet als je deze levensstijl ziet als alternatief om te reizen.
Reizen is mijn eigen plannen maken. Ergens naar toe kunnen gaan omdat ik het wil zonder zorgen of de wifi wel werkt. Het lijkt me verschrikkelijk om elke dag weer de keuze te moeten maken tussen werken en sightseeing. Op een prachtige locatie zijn maar er weinig van zien doordat ik achter de laptop zit. Reizen is voor mij ook een mix tussen duurdere en goedkopere bestemmingen. Nooit meer Europa omdat het te duur is, zou mij echt verdrietig maken. Niet kunnen gaan duiken omdat ik dan niet bereikbaar bent voor klanten. Ik heb geen rust in mijn hoofd en tijd om dingen samen te doen met een constante stress van deadlines.
Ik zou er ook gewoon niet de energie voor hebben om langdurig reizen en fulltime werken te combineren. Soms ben ik bezig met een campagne of persreis en gewoon moe, niet lekker of de dag ging niet zoals het plan. Toch moet ik dan weer aan het werk. Dan bijt ik er doorheen omdat ik weet dat het moet. Maar dat zijn altijd korte periodes die te overzien zijn.
Vorig jaar gingen we 2 maanden op reis en dat was heerlijk, hoewel we nu die behoefte niet meteen hebben, sluit ik niet uit dat we nog een keer langer op reis gaan. Ook toen stopte mijn werk niet als reisblogger maar ik had bewust geen samenwerkingen onderweg en nauwelijks verplichtingen. Zodra mijn dochter slaapt ging mijn laptop vaak weer open maar dat was dan wel mijn keuze. Op die manier viel het reizen goed te combineren met af en toe werken. Het is dus zeker anders als je spaargeld hebt of echt passief inkomen bijvoorbeeld uit vastgoed. Of deels een passief inkomen of spaargeld en ondertussen ook nog wat erbij verdiend met online werk. Maar ben je dan een Digital Nomad familie of gewoon rijk 😉 Je bent in ieder geval niet afhankelijk van het inkomen dat op dat moment verdiend moet worden.
Ik geloof niet in homeschooling
Ik geloof dat je van reizen evenveel of meer kunt leren dan in de schoolklas. Maar tegelijkertijd geloof ik niet in homeschooling en al helemaal niet in unschooling. Ik heb meerdere kinderen ontmoet die echt al jaren met hun ouders op reis waren en ik was niet onder de indruk.
Het leven kan niet altijd zo lopen als we willen. Een van onze taken als ouder is om ons kind zo goed mogelijk voor te bereiden op de toekomst. Met een geaccepteerde erkende opleiding heeft je kind meer kansen, dat is een feit. Kinderen hebben naar mijn mening ook autoriteit nodig, structuur en vreemde ogen die ze iets leren. Een papa en mama die gewoon ouder kan zijn en niet ook nog eens leerkracht. Ik leer mijn dochter dolgraag nieuwe dingen, maar ik ben geen leraar. Ik heb niet het geduld of de opleiding ervoor. Klasgenootjes waar je het, of je het nou wil of niet, gewoon een jaar lang dag in dag uit mee moet doen zijn onmisbaar voor sociale vaardigheden. De teleurstellingen van niet uitgenodigd worden op een feestje, verliefd worden en daar samen om giebelen, ruzie maken etc. Ook die ervaringen bereiden je allemaal voor op de rest van je leven.
Tegelijkertijd is reizen en de wereld zien wel degelijk heel erg goed voor je kind. Onze dochter is slim en nieuwsgierig en ze loopt op bepaalde gebieden voor op leeftijdgenootjes. Je kunt de dieren uit een boek leren maar het is natuurlijk nog veel beter om ze in het echt te zien. Wij leerden onze dochter de cijfers door haar de hotelkamer te laten zoeken. Alleen al het feit dat wij haar alle aandacht kunnen geven en haar helpen in haar ontwikkeling in plaats van dat ze een van de vele kindjes is in een grote klas, is al waardevol. Een paar maanden of misschien wel jaar reizen als je kids nog jong zijn is dus hartstikke goed en leerzaam. Maar ergens is er een grens aan wat de wereld je kan leren en waar school voor nodig is.
Altijd aan het plannen
Ik vind plannen hartstikke leuk, behalve als het niet lukt. Wanneer je letterlijk 2 uur lang alle opties op booking.com hebt bekeken maar alles te duur is of een te slechte beoordeling heeft. Omdat we blijkbaar te laat zijn met regelen of per ongeluk tijdens een festival ergens willen zijn. Niet leuk!
Ik ga er ook vanuit dat als ik als Digital Nomad familie zou leven mijn reisblog dan net als nu mijn baan is. Dan zou ik nog meer samenwerkingen aan moeten gaan met hotels en attracties om de kosten te drukken. Dan ben ik constant aan het pitchen, onszelf aan het verkopen, e-mails aan het versturen waar vaak niet eens antwoord op komt. Eenmaal op locatie moet je altijd “aan” staan. Niet alleen ik, ook mijn dochter. Ik merk nu al dat ze er lang niet altijd zin in heeft om handje te geven, haar naam te zeggen, lief te lachen en een uur mee te lopen terwijl we hotelkamer na hotelkamer bekijken.
Vluchtige relaties in plaats van diepere contacten
Wanneer je altijd onderweg bent naar een volgende plek en hooguit een paar weken of maanden stopt in een Digital Nomad hub zoals Chiang Mai dan is het lastig diepe contacten op te bouwen. De gezamenlijke herinnering van de dingen die je hebt gedaan in je studententijd. Mensen die mijn dochter al kenden toen ze een baby was. Die wanneer je het hebt over een bepaalde gebeurtenis die hier in Nederland veel impact had, zoals de vuurwerkramp, ook weten waar je het over hebt.
Voor een tijd kan ik hier heel goed zonder, dat hebben we ook gemerkt toen we 9 maanden op wereldreis waren. Soms heb je zo’n klik met mensen die je op reis ontmoet dat je in een dag betere vrienden bent dan met een buurtgenoot die je al jaren kent. Maar op een gegeven moment heb ik er geen zin meer in. Weer nieuwe mensen, weer je hele verhaal doen, weer afscheid nemen. Nu hecht onze dochter zich nog enorm snel aan andere kindjes en is ze oprecht verdrietig wanneer we doorreizen van een plek waar ze een vriendje of vriendinnetje heeft gemaakt. Maar ze gaat elke reis ook wel een keer spontaan huilen omdat ze haar vriendjes thuis mist. Ik zou het haar niet willen aandoen dat kwijt te raken en afgestompt te raken.
Een eigen huis een plek onder de zon
Spullen maken wel degelijk gelukkig. Lekker op mijn eigen bank ploffen, in mijn eigen bed met een fijn kussen en onder een warme douche stappen met waterdruk. Geen slippers en bergschoenen maar een kast vol om uit te kiezen. Een bak met playmobil om een hele middag mee zoet te zijn. Dat geef je allemaal op als Digital Nomad Familie en je vraagt je kind ook om dat op te geven. Ik wil mijn dochter graag het gevoel meegeven ergens thuis te zijn.
Het zou ten koste gaan van onze relatie
Ik geloof niet dat wij als koppel een goede Digital Nomad familie zouden zijn. Waarschijnlijk ben ik altijd aan het werk en zijn Marcel en onze dochter dan samen op pad. Ondertussen krijg ik steeds meer stress als ik deadlines niet haal of het internet niet werkt. Terwijl Marcel ervan baalt dat hij te slim is voor het werk dat hij doet. Dan delen we ook nog eens een kamer met onze dochter en zijn constant samen. Een ideale situatie voor een relatiecrisis. Niet voor niks schrijft Nanouk, die wel Digital Nomad met haar gezin is, op nummer 1 in haar lijstje “hoe word je een digital Nomad met kids” “een gezamenlijk doel hebben: jij en je partner moeten op één lijn zitten over jullie plannen, dromen en ideeën.”
De meeste dromen zijn bedrog
De Digital Nomad lifestyle klinkt zo aantrekkelijk omdat we in deze westerse wereld allemaal behoefte hebben aan meer rust, tijd voor elkaar en genieten. Het klinkt als een mooie droom en in veel gevallen is het dat ook. Een droom die in stand wordt gehouden om producten zoals “life coaching” te verkopen. Diezelfde mensen die je leren meer te genieten werken zelf 70+ uur per week. Of een droom die in stand gehouden wordt omdat niemand nou eenmaal geïnteresseerd is in een familytraveblog waar de ouders vechtend door het leven gaan en de kinderen onopgevoede vervelende kids zijn.
De bucketlist family “just your average young family exploring the planet ;)” klinkt natuurlijk hartstikke goed maar hoeveel gezinnen zouden er 50 miljoen dollar op de bank hebben staan.
Er zullen echt families zijn die heel gelukkig zijn maar nadat verschillende bekende Digital Nomad families zoals Almost Fearless en Travelwithbender afgelopen jaar uit elkaar gingen geloof ik er nog minder in. Dit zijn dezelfde families die gewoon nog maanden door gingen met mooi weer berichten plaatsten op social media en/of cursussen verkopen terwijl de werkelijk dus heel anders was.
En enkele van de Nederlandste Digitial Nomad families die in 2018 nog heel actief cursussen gaven over hoe jij ook zo’n leven kon hebben en hoe geweldig het allemaal was zijn inmiddels ook niet meer bij elkaar.
Steeds meer gezinnen die het echt hebben gedaan komen er vooruit dat achteraf gezien de werkelijkheid helemaal niet zo mooi was en zijn zich weer gaan settelen. Die onderliggende droom van rust, tijd voor elkaar en genieten is niet verkeerd maar er zijn ook nog zoveel andere manieren om die te bereiken dan een enkeltje Bangkok.
Voor ons dus geen Digital Nomad Familie avontuur. Zou dit wel iets voor jouw familie zijn?
Ik schreef dit blog in 2018 maar in 2020 denken we er nog steeds hetzelfde over.
Leuk dat je de andere kant van het verhaal belicht! Ik denk ook dat er een te positief beeld wordt geschetst van het hele digital nomad leventje. Echter…wij leven nu momenteel wel in de camper en werken ook. En we zouden niet anders willen!
Hoewel ik vrijwel zeker weet dat 99% van de gezinnen (en digital nomads zonder kinderen) deze lifestyle niet voor eeuwig zal blijven leven, geloof ik er wel in dat een tijdje als digital nomad leven je ontzettend veel kan bieden en mooie avonturen oplevert. En ook voor ons geldt…zodra we het zat zijn en een mooi plekje hebben gevonden waar we onszelf voor langere tijd zien wonen…waarom niet?! Maar voor nu willen we de avonturen die we beleven niet missen.
Ah lekker om een keer de nuances te lezen 🙂
Mooi dat je de andere kant van de medaille belicht Tikva! De kant die velen niet meteen zullen zien. Wij willen ook geen digital nomad familie worden of zijn. Peter heeft die ambitie al helemaal niet, maar ondanks dat ik heel erg graag reis kijk ik er een beetje hetzelfde tegenaan als jij. Plus dat ik niet weet of ik onze meiden er een groot plezier mee zou doen. De oudste vind het zo moeilijk om afscheid te nemen van onderweg gemaakte vriendjes en wil ook graag haar NL vriendjes en vriendinnetjes zien en op hun verjaardagsfeestje gaan bv. En daarbij prijs ik mezelf heel gelukkig… heel gelukkig… dat wij elk jaar een maand op reis kunnen in de zomer (ook al betekent dit dat we niet naar bepaalde bestemmingen kunnen in de beste reistijd) en ook gedurende het jaar vaak weg kunnen op dit moment in ons leven.
Je schrijft precies wat ik ook altijd denk bij die mooie verhalen en dat eeuwige positieve.