Mijn ervaring Alpe d’HuZes, wat een week. Nadat ik op zondag mijn eerste Alpencol beklom (de Col d’Ornon van 650 meter hoogteverschil) werd ik helaas ziek, waarschijnlijk van de spanning en stress. Met nog 48 uur te gaan in de nacht van maandag op dinsdag moest ik ongeveer elke twee uur naar de WC voor extreme buikloop. Details laat ik hier achterwege. Uiteindelijk ging op donderdagochtend om 2:30 de wekker en was het zover. Na de letterlijk ijskoude rit naar beneden konden wij om 4:55u dan eindelijk aan de eerste beklimming beginnen. Om 19:08:21 bereikte ik dan eindelijk met 2 teammaten de top van de Alpe d’Huez voor de 6e keer.
Hoe ik deze dag beleefd heb? Als volgt:
Misschien is dit epistel wel voor mezelf zodat ik het later nog eens terug kan lezen, of voor anderen die mee willen doen aan Alpe d’HuZes. Het zal vast te gedetailleerd zijn, maar ik probeer zo goed mogelijk het gevoel van deze week en dag te beschrijven.
De eerste twee beklimmingen
Tikva had me laten slapen bij twee van mijn teammaten in het appartement, zodat ik ongestoord kon slapen, mocht onze dochter wakker worden. Heerlijk, want op die manier kon ik uitgerust beginnen. De afdaling was majesteus. Het gevoel om in het donker met duizenden tegelijk over de Alpe d’Huez af te dalen was geweldig. In elke bocht stonden kaarsjes die mensen gekocht hebben. De geur van verbrande remblokjes en de schijnsels van fietslampjes die op muren zijn gelegd om de eerste pechvogels met lekke banden bij te lichten.
Stijf van de adrenaline begon ik aan de eerste beklimming. Mijn hartslag zat vlak onder mijn omslagpunt en met goede benen bleef ik bij onze meest ervaren klimmer van het team. Dat was geen doel, maar het was het tempo dat ik toevallig ook lekker vond rijden. Het werd een toptijd, maar realiseerde me wel dat dit wel eens alleen van de adrenaline zou kunnen komen. Mijn eerste echte alpencol ‘Hors Categorie’. Het was een emotionele finish. De tweede klim ging eigenlijk ook best goed, maar toen kwam de derde.
De derde beklimming
Aan het begin van de derde beklimming kwam ik erachter dat de voorraad energie in mijn spieren toch achteruit ging. Met hangen en wurgen bereikte ik bocht 9. In deze bocht hadden Tikva en ik twee kaarsjes laten plaatsen: één voor degenen die ons ontvallen waren en één voor de toekomst (1x raden wiens naam daarop stond 😉 ). Ik vond het tijd om de kaarsjes te gaan zoeken en het kwam me eigenlijk wel erg goed uit. Waarom bocht 9? Bocht 9 heeft het mooiste uitzicht over het dal dat je kunt bedenken. Deze bocht ligt bovenop een rotswand en daardoor groeien er geen bomen voor. Dit was dé plek met hét uitzicht dat de kaarsjes verdienden. Het is sowieso een emotionele tocht. Ik kwam op een gegeven moment Tim van Zalk tegen, een jongetje dat ik gesponsord heb. Deze jongen heeft op 3-jarige leeftijd kanker gekregen en leefde daardoor enkele jaren in en uit een ziekenhuis. Zijn verhaal stond ooit in de Metro en na gekeken te hebben op de website, wist ik dat ik hem een hart onder de riem wilde steken. Toen ik hem voorbij reed en zei dat hij goed zijn best moest doen omdat ik hem had gesponsord zei hij supervrolijk: “ik ga twee keer!”. Het feit dat wij denken dat hij zielig is en hijzelf denkt dat hij de hele wereld aankan, raakte me en ik was blij dat ik door kon fietsen, zodat hij de tranen in mijn ogen niet zag. Erg mooi.
Na 8 minuten pauze hier kon ik nog zo’n 250 meter klimmen voordat ik weer een minuutje nodig had. Na slechts 70 meter had ik weer 7 minuten pauze nodig. Ik ben op het asfalt gaan zitten en heb alles even op me in laten werken. Even wat eten en toen door voor de laatste 250 meter. Wat was ik blij om bij onze verzorgingsplek aan te komen. Van een vriend van het team (een fietsenmaker) kreeg ik een nieuw wiel, omdat de tandwielen van mijn achterwiel meedraaiden in de afdaling. Erg vervelend.
Ik besloot op de verzorgingsplek een pauze te nemen van een half uur (in plaats van 10 minuten). Een goede keuze, want zo kon ik met twee teammaten meerijden.
De vierde en vijfde beklimming
De vierde en vijfde beklimming deed ik dus samen met Wim en Robert. Ik kwam allebei de keren moeizaam op gang en moest de eerste 200 meter klimmen alleen doen. Als een dieseltje lukte het daarna wel weer en had ik nog over bij de laatste bocht. Het rustpuntje van klim 3 gebruikte ik ook weer om even te genieten van de koers, met mensen die aan het zwoegen waren en met allerlei mooie apparaten, waaronder een elliptical bike.
In de vijfde beklimming ben ik met Wim en Robert tot bocht 9 gegaan, waar we even pauzeerden. Ik wilde eigenlijk nog een foto maken van onze kaarsjes op het muurtje, zodat te zien was waar ze echt stonden. Het werd een prachtfoto.
De zesde beklimming
Tsja, wat voor gevoel gaat er door je heen als je aan je zesde beklimming begint? Je weet dat je het gaat halen, want er is geen andere weg naar boven. Je weet ook dat je niet meer hoeft en dat die zeem uit je broek mag en je weer op een normale stoel mag zitten. Na meer dan 10 uur netto op de fiets is het dan zover: je laatste klim.
En zo voelde het ook, ik had vleugels! Met speels gemak fietste ik de saamhorigheidsklimmers voor bij. Deze klim start om 17:15 beneden en brengt de deelnemers dan als één groep naar boven, om de saamhorigheid te tonen en even stil te staan bij wat er die dag gepresteerd was. Het was een grote groep, maar al vrij snel was ik ze voorbij. Ik heb een paar fotootjes gemaakt van teammaten, ik kon mijn fietsbuddy in Nederland (ook kankerpatiënt, balend dat hij door behandelingen niet zelf mee kon doen) via WhatsApp laten weten dat ik in bocht 13 zat en ik maakte gezellig praatjes met andere fietsers en lopers. In bocht 7 ben ik weer gestopt om de sfeer van de “Nederlandse bocht” te proeven. Even wat bouillon gedronken en weer door met zijn drieën. Wat ik ook gedaan heb is alle vrijwilligers bedankt. Deze mensen hebben ook de hele dag water, sponsjes en bouillon aangegeven. Ze hebben het verkeer geleid en ons medisch in de gaten gehouden. Deze mensen verdienen zeker ook een pluim. DJ’s heb ik bedankt, voornamelijk die in bocht 2 met zijn steengoede stampmuziek, die er voor zorgt dat je die laatste bochten even doorpakt. De trommelaarster van de DHL, die aan de ingang van Alpe d’Huez een mooi ritme van 70-80 rpm aangaf, een lekker fietstempo. En natuurlijk de tienduizenden supporters aan de kant van de weg.
Met zijn drieën gingen we over de finish. Robert, die de derde keer zijn 6 beklimmingen haalde, in het midden, ondersteund door Wim en mij. Al onze supporters stonden net achter de finish klaar met een biertje en rozen. Het was gelukt…
Bezinning
Met het team zo’n 30.000 Euro opgehaald voor projecten van het KWF. De voorzitter van Alpe d’HuZes zei bij de opening: “Je kan niet uitleggen hoe Alpe d’HuZes was”. Misschien heeft hij wel gelijk. Het is een vreemd gevoel van een lach en een traan: ik heb nog nooit zo vaak natte ogen gehad in één week, maar de lach op mijn gezicht bij de finish en het gevoel daarbij heb ik in mijn leven ook pas 3 keer eerder meegemaakt (onze trouwdag, op de top van de Kilimanjaro en bij de geboorte van onze dochter). Kanker blijft toch een beetje een taboe in de normale wereld, maar hier is iedereen er erg open over. Eigenlijk heb ik qua kanker nog relatief weinig meegemaakt, maar als ik dan onze dochter zie en ik weet dat zij 50% kans had om het ook te krijgen, ben ik zo blij dat wij mee hebben gedaan aan een project ten bate van kankeronderzoek. Misschien is het wel gesubsidieerd door Alpe d’HuZes.
Ik heb een heel klein steentje bijgedragen (maar voornamelijk ook mijn sponsoren, dank!) aan het gigantische bedrag van 12 miljoen, dat hier gisteren is opgehaald. Met 5000 fietsers, duizenden vrijwilligers en tienduizenden supporters is de wereld er gisteren weer een stukje mooier op geworden. Dat klinkt een beetje cheesy, maar dat is het gevoel waarmee je hier Alpe d’Huez verlaat. En ik ben blij dat ik aan dit evenement heb meegedaan.
Wat een prachtige prestatie…….geweldig
WOW Marcel, wat een ongelooflijke prestatie! Heel veel respect !
Super geschreven en super gedaan!
Mooi geschreven Marcel!
Wow! Wat een indrukwekkend verhaal… Het emokipje in mij doet hard haar best om zich niet te laten gaan. 😉