Reisverslag van onze reis door (Noord-)Vietnam, met een stopover in Qatar. Natuurlijk komen er ook blogs met praktische tips, maar in dit reisverslag een ervaringsverslag. Lees hier ook het reisverslag van week 1.
Dag 8, 9 en 10 Cam Tot (Ninh Binh regio)
We zouden vanuit Pu Luong de ochtendbus pakken naar Tam Coc, maar die gaat niet. Onze accommodatie stelt voor om een taxi te delen met een ander koppel dat in de homestay verblijft. Is nog goedkoper ook, wel een beetje krap.
In Vietnam rijden ze trouwens een heel stuk langzamer dan we in Azië gewend zijn. Dat viel eerder deze reis ook al op, maar nu helemaal. We zijn rond de lunch in Tam Coc. Vaak hebben mensen het over Ninh Binh, maar dat is zowel een grote stad als een provincie. Tam Coc is het dorpje dat midden in het karstgebergte ligt en de plek waar de meeste toeristen verblijven. Tijd voor lunch, even wat anders dan rijst. Dat kan hier prima. Tam Coc ziet eruit als zoveel Aziatische plaatsjes die toeristisch zijn geworden. Homestays, massages en restaurants.
We huren fietsen en gaan hiermee op pad naar twee plekken niet al te ver weg: de Thai Vi-tempel en de Bich Dong-pagode. De Thai Vi-tempel is een kleine, rustige tempel die mooi ligt tussen de rijstvelden. De Bich Dong-pagode ligt iets verderop tegen een kalkstenen berg aan. Via trappen klim je naar verschillende niveaus van de pagode, met als beloning uitzicht over het landschap.
Daarna is er nog tijd voor het zwembad en een lekkere massage.
Onze eerste volledige dag in Tam Coc is een lange dag. Het is al dagen heet, en vandaag lijkt het nog erger dan de afgelopen dagen. Het is gevoelstemperatuur 48 graden echt, 500 meter lopen en het zweet loopt al op je rug. Maar een alternatief is er niet. Ik baal dat ik niet gewoon in Nederland wat scooterlesjes heb genomen. Ik had echt het idee dat we nog wel met z’n drietjes zouden passen. Alleen onze dochter heeft een groeispurt gehad en we zien hier ook niet van die extra grote scooters zoals ze in Indonesië wel verhuren. Op zich is fietsen ook helemaal niet verkeerd, maar nu moeten we onderweg echt pauzes nemen en heel vaak en veel drinken.
We fietsen naar Trang An, een gebied dat op de werelderfgoedlijst van UNESCO staat. Hier maak je een boottocht door grotten en tussen steile karstbergen. We kiezen voor route 3 en die duurt ongeveer drie uur. Het is mooi, maar om eerlijk te zijn ook wel een beetje lang.
We stappen op de fiets en stoppen bij een restaurantje langs de weg. Dit was echt een enorm slechte lunch: taai vlees, en onze dochter koos al heel opgewekt voor “spaghetti with meat”, dat bleek spaghetti met een soort kattenvoer.
We fietsen weer verder naar de Hoa Lu Ancient Capital. Dit was de hoofdstad van Vietnam in de 10e en 11e eeuw, met nog een paar oude tempels en muren die je kunt bezoeken. Het terrein is best uitgestrekt. Normaal vind ik oude plekken altijd mooi, maar het is zo warm dat we geen puf hebben om alles te ontdekken. We klimmen nog 80 meter omhoog naar het uitkijkpunt, met graftombe en geocache (ja, eigenlijk moeten we vooral daarvoor omhoog van Marcel), en dan is de koek echt op. We kunnen nu wel een directere weg nemen, maar het is toch nog een uur fietsen. Er is wel wat bewolking gekomen en het is al later op de dag, dus we fietsen alles in één keer. Dat is maar goed ook, want we zijn nog geen tien minuten bij onze homestay of de hel breekt los. Regen, enorme rukwinden en storm. De elektriciteit kan het niet aan en klapt eruit. We horen van andere mensen die nog buiten waren dat er bomen op de kabels zijn gevallen.
We zoeken een restaurant met een generator. Die zijn er niet veel, maar gelukkig vinden we er eentje waar we kunnen kiezen uit drie gerechten. Helemaal prima: buikjes vol en naar bed. Nou ja, ik dan. Ik ben al twee dagen gewoon niet lekker, keelpijn, moe en heel snotterig. Vandaag was even te veel en om 20:00 lig ik te slapen. Uiteindelijk springt de stroom wel weer aan. Dit is ook de storm waardoor een boot in Ha Long Bay is gezonken.
Na een redelijke nacht word ik veel beter wakker dan ik ging slapen. Fijn. We hebben uiteindelijk gisteravond niks meer geregeld voor wat we vandaag willen gaan doen. We dachten aan het Cuc Phuong National Park. Dat is het oudste nationale park van Vietnam en bekend om zijn tropisch regenwoud, reddingscentra voor apen en schildpadden en korte wandelroutes door het bos.
Maar we slapen een beetje uit. Ondertussen krijgen we ook een appje van de nachtbus die we geboekt hebben. In plaats van 21:15 moeten we al om 19:40 klaarstaan en we komen niet om 4:45 maar om 2:00 aan… uh oke… (we regelen bijna alles ter plekke, maar deze bus had ik geregeld via 12go.asia, juist omdat alle andere bussen deze schijttijden hadden). Dan wordt het allemaal wel krap met het nationale park, dat toch ook wel een eindje weg is. In plaats daarvan kiezen we voor het Van Long Nature Reserve, weer met een bootje, maar nu een uur. Ook weer mooie natuur, maar vooral ook heel veel vogels. En we zien apen. Leuk! Ook een stuk rustiger dan de andere plekken.
In de middag kiest mijn dochter voor het zwembad en YouTube-filmpjes kijken, terwijl ik ook nog even rustig aan wil doen. Een beetje een boekje lezen en bloggen. Marcel zou zich dan te veel vervelen, dus hij gaat nog voor de klim naar de Núi Ngoạ Long. Deze berg is vooral bekend vanwege het uitzichtpunt bovenaan, waar je uitkijkt over Tam Coc en de omliggende rijstvelden. Je bereikt het na zo’n 500 traptreden.
Dag 11 – 13 Phong Nha
Zo’n sleeperbus is een hele ervaring. Toch slaapt het best goed. Het is vooral dat de nacht wel erg kort is en als we om iets voor 4 in een leeg dorp worden gedropt zijn we blij dat we toch nog een hotel hebben geboekt dat 24 uur open is. Hoewel ik achteraf gezien iets meer opties had moeten bekijken. Dit hotel heeft een raar sfeertje en is voor Vietnam ook best duur. Maar goed we crashen er een paar uur en verkassen in de loop van de ochtend naar onze homestay voor de komende paar dagen.
Een hele ruime en nette kamer, plus een lekker zwembad. We zijn er helemaal happy mee. Phong Nha is een enorm uitgestrekt dorp en we moeten best een eind lopen tot waar de boten gaan naar de Phong Nha cave. Nog eens extra ver omdat we al op weg zijn totdat onze dochter bedenkt haar telefoon vergeten te zijn, en we dus toch nog maar even terug lopen.
Zijn we bij het vertrekpunt van de boten, krijgen we te horen dat de boten niet meer gaan vandaag. Het water staat te hoog. Dat heeft niet te maken met de tyfoon, maar met te veel regen in Laos. Dat is een domper want heel veel is er niet te doen in Phong Nha wat je kan doen zonder gids. Ook de andere grot waar we heen willen de Dark Cave is gesloten. De Paradise Cave is wel open, maar die spreekt ons minder aan. We houden het dus bij een zwemdagje.
Onze 2e dag in Phong Nha worden we vroeg opgehaald door Oxalis. Ik heb met deze organisatie een family adventure tour geboekt. Dat leek mij leuk met andere kinderen ook voor onze dochter, maar we blijken het enige gezin te zijn. Hoewel we nog wel een ander gezin regelmatig tegen komen, maar die hebben een privetour geboekt. Wij niet, maar nu hebben we die wel. Het is allemaal wel een beetje overdreven, de veiligheidsbriefing en alle regels. Ze doen vooral meerdaagse en vaak erg zware tours maar die van ons is dat niet. We zijn blij als we op pad zijn. Het is een gave tour, het klimmen en vooral dalen is soms best zwaar. Mede ook doordat het modderig is.
We moeten een rivier oversteken waar we tot ons middel in verdwijnen. En we lopen met alleen een hoofdlampje op door een pikkedonkere grot. Alles bij elkaar voelt het als een echt avontuur en we zijn blij deze tour gedaan te hebben.
Op onze laatste dag staat de Dark Cave op de planning. Die is weer open. Helaas wordt ik alleen om 4:30 wakker met enorme voedselvergifting. Ik heb dat eigenlijk nooit op reis, voor het laatst voordat onze dochter geboren werd. Ik voel me helemaal niet fijn dus Marcel en onze dochter gaan samen op pad. Ik slaap zo lang mogelijk verder, check dan uit en pak een bedje aan het zwembad.
Dochter en man komen terug met hele enthousiaste verhalen en foto’s uit de Dark Cave. Ze konden ziplijnen, zwemmen en met modder spelen. Alleen het waterpark was dicht vanwege te hoog water en stroming.
Om 15 uur verlaten we Phong Nha en nemen de trein naar Hue. Ik slaap bijna de hele rit, maar Marcel maakt vrienden. Een Vietnamese jongen die voor het eerst met de trein reist en ook nog nooit eerder buitenlanders had gezien verteld hij. Ik ben blij als we in Hue zijn en ik in een bedje kan verder slapen.
Dag 14 Hue
We hebben maar een dag in Hue, dus ondanks dat ik me nog een beetje wankel voel toch op pad. Nou is een volle dag ook echt genoeg voor Hue.
We beginnen bij de citadel, het oude keizerlijke paleis van de Nguyen-dynastie. Binnen de dikke muren liggen tempels, paleizen en tuinen. Een aantal gebouwen zijn wel echt erg mooi. Dit is ook duidelijk een plek om foto’s te maken in lokale kledij. Op sommige plekken is het druk, maar het terrein is uitgestrekt en er zijn genoeg rustige plekjes. Wat ik interessant vond, is de verhalen te lezen van de kindkeizers die al heel jong op de troon kwamen na alle intriges in het hof en het harem.
Na de citadel is het tijd om te lunchen en we nemen een Grab naar twee van de tombes van de keizers. Er zijn meer tombes rondom Hue, maar we hebben deze twee uitgezocht omdat ze volgens veel mensen het mooist zijn. Het is al mogelijk bij de citadel een combiticket te kopen voor twee of drie tombes.
Het Mausoleum van keizer Khai Dinh ligt tegen een heuvel en is bijzonder door de mix van Vietnamese en Europese invloeden, met veel donkere steen en mozaïek. Het interieur van de grafkamer is rijk versierd met gekleurd glas en porselein.
Het Mausoleum van keizer Tu Duc ligt juist in een rustige, groene omgeving. Het doet bijna aan als een park, met vijvers, en paviljoens.
Vanaf het laatste mausoleum lopen we een stukje de berg op. Hier is een park, met daarin diverse bunkers uit de Vietnamoorlog. Een Grab brengt ons vervolgens nog naar de Thiên Mụ-pagode, het boeddhistische symbool van Hue. De pagode ligt mooi aan de rivier en heeft een zeven verdiepingen tellende toren die je vanaf de oever al ziet liggen. Heel bijzonder vinden we het niet, maar goed, het is nu eenmaal een van de bezienswaardigheden in Hue.
Vervolgens nemen we, na stevig onderhandelen, de drakenboot over de Parfumrivier terug naar het centrum van Hue. ’s Avonds gaan we nog even de stad in. Het centrum is levendig, met veel cafés en barretjes. We zien hier ook voor het eerst in Vietnam de uit Thailand zo bekende proppermeisjes voor cafés staan. Altijd in een kort jurkje van het biermerk dat er verkocht wordt, en dan proberen ze klanten binnen te halen.
