Home / Inspiratie / Reisbloggen / Hoe ziet een “vakantie” van een familiereisblogger eruit, mijn ervaringen na 5 jaar fulltime bloggen

Hoe ziet een “vakantie” van een familiereisblogger eruit, mijn ervaringen na 5 jaar fulltime bloggen

Wauw, vijf jaar gelden alweer dat ik de deur van mijn baan in loondienst achter me dichttrok. Vanaf toen is mijn bedrijf, met GezinOpReis als belangrijkste kanaal, mijn fulltime baan. Helemaal aan het begin had ik nog het idee om er andere dingen bij te gaan doen, zoals SEO-advies of andere websites bouwen, maar met uitzondering van mijn boeken (Speelbossen en Familiewandelingen in Nederland en het Handboek Verre Reizen met Kinderen) ben ik echt volledig bezig met GezinOpReis.

Hoe is het om reisblogger te zijn?

Reizen en nieuwe plekken ontdekken, was altijd mijn grootste hobby. Dus reisblogger worden, is voor mij misschien wel de ideale baan. In alle eerlijkheid is het reizen maar een heel klein deel van het geheel. Ik ben veel meer tijd bezig met schrijven, foto’s bewerken, marketing, technische aspecten van de website, netwerken, vragen beantwoorden van lezers en alle andere honderden dingen die komen kijken bij het runnen van een bedrijf.

Puy du fou

Reizen doe ik nog steeds heel erg graag. Soms als persreis, maar ook vaak genoeg zelf betaald en gepland. Eigenlijk dus een vakantie, maar het voelt niet meer als vakantie. Ik durf best toe te geven dat het vroeger een stuk relaxter was. Ik kan eigenlijk nooit 100% uitschakelen en niks doen. Nu houden we ook wel van actieve vakanties en dingen ontdekken, maar toch lijkt het me ook wel lekker om gewoon eens een middag te niksen in plaats van weer iets ontdekken.

Desondanks ben ik nog steeds superblij dat ik dankzij deze baan heel veel verschillende unieke ervaringen heb mogen meemaken met mijn gezin. Het is ook extra leuk wanneer ik hoor dat mijn tips iemand anders weer hebben geholpen.

Wat onze reizen anders maakt dan die van andere mensen? Ik zal het je vertellen.

kazbegi

Eerst foto’s maken, dan pas je jas uitdoen

Wanneer we na een vermoeiende reis aankomen bij ons hotel willen mijn man en dochter natuurlijk het liefst op het bed ploffen of even naar de wc.

Dat mag niet, ze moeten wachten in de gang of in het halletje. Eerst moet ik namelijk foto’s maken van de accommodatie nu alles nog netjes en schoon is. Met een beetje pech moeten er ook nog twee filmpjes gemaakt worden, eentje horizontaal voor Youtube en eentje verticaal voor Instagram. Pas daarna mag er gerelaxt worden. Of het nu een persreis is of een zelf betaalde reis, deze foto’s moeten gemaakt worden.

kosten indonesie

Ook het eten moet wachten

Zitten we in een restaurant en wordt het eten geserveerd, dan mag er ook niet direct aangevallen worden. Eerst even een foto maken. Gelukkig ben ik geen foodblogger, want dan is één foto niet genoeg en heb je een hele fotoshoot nodig. Vaak nemen ze hun bord zelf mee naar buiten voor het beste licht. Dan kun je pas beginnen als het eten al koud is.

Strandpaviljoen de Marlijn

Omkoping hoort erbij

Die leuke lachende kinderen op de foto? Nou, omkoping hoort erbij. Vraag dat maar aan iedereen die voor GezinOpReis schrijft. Zeker bij jonge kinderen. Mede daarom proberen we de nadruk ook niet te veel op het kind te leggen. Geen close-ups, maar liever een kind in de omgeving die zelf wat doet. Uiteindelijk gaat het om de ervaring die je ook zou moeten kunnen hebben met je gezin, niet om een specifiek kind op de foto.

Rhodos Stad archeologisch museum

Soms gaat het vanzelf en soms heeft een kind een dag echt geen zin. Tijdens onze eigen vakantie is dat niet zo’n probleem, dan fotografeer ik wel een keer onopvallend van achter. Tijdens een persreis kan dat alleen niet, want dan heb je beelden nodig van bepaalde activiteiten en plekken.

Onze dochter is inmiddels oud genoeg dat ze heel goed beseft dat al die leuke dingen niet voor niks komen. Deze foto bijvoorbeeld, ging gepaard met een hele dikke zucht en een mopper. “Ik was net droog en aan het chillen, oké dan, maar wel opschieten mama” Sorry meisje, zwembaden zijn zo lastig fotograferen, dus als ik dan zie dat er even geen andere kids zijn, moeten we de kans grijpen om een foto te maken. Ook dat is iets om rekening mee te houden, het liefst proberen we geen andere kinderen (heel) herkenbaar op de foto te zetten.

SPLASHWORLD Sun Palace

Overdosis aan dierentuinen en natuurhistorische musea

Ik schrijf natuurlijk over reizen met kinderen, dus bezoeken we vaak kindvriendelijke activiteiten in een bestemming. Inmiddels mag ik mijzelf dan ook echt wel een dierentuinkenner noemen. Ik ben de tel kwijtgeraakt, maar ik denk dat we zeker vijf tot tien dierentuinen per jaar bezoeken. Ook lijkt elke stad wel een natuurhistorisch museum te hebben.

dierentuin Helsinki

Geen wonder dus dat onze dochter niet meer echt staat te springen bij een dierentuinbezoek. En bij zo’n traditioneel natuurhistorisch museum met opgezette dieren zijn we binnen tien minuten wel uitgekeken.

Aan de andere kant helpt het ook om zoveel vergelijkingsmateriaal te hebben. We kunnen behoorlijk goed inschatten voor wie een plek leuk is. We hebben hoge eisen, maar gelukkig komt het nog steeds voor dat we plekken ontdekken die ons positief verrassen.

Keulen dierentuin

Blogger schuldgevoel als we niet alles zien

Soms vraag ik me wel af waarom we dan toch naar dierentuinen blijven gaan. Ook als we zelf betalen. Noem het blogger schuldgevoel… Ik vind het niet fijn om te schrijven over plekken waar ik niet echt geweest ben, alsof ik jullie dan in de steek laat. Ik wil graag een zo compleet mogelijk beeld geven. Bovendien hopen we natuurlijk altijd op een positieve uitschieter.

Klimbos Garderen

We gaan we ook best vaak naar plekken waarvan we van tevoren eigenlijk al wel weten dat ze niet super tof gaan zijn. Die plekken die ik zonder blog zeker had laten liggen. Daarom ben ik ook fan van steden met een Citycard, want dan voel ik me niet schuldig dat ik geld uitgeef aan iets wat eigenlijk niet zo leuk is en kan ik ook gewoon even kort binnen kijken.

Of blogger schuldgevoel als we op een terrasje zitten

Tja, dat blogger schuldgevoel is er dus ook als ik ‘niks’ doe. Oftewel, gewoon aan het zwembad liggen of op een terrasje zitten. Er is altijd meer te ontdekken. Ik doe wel echt hard mijn best om hier minder aan toe te geven. In Griekenland is het mij gelukt om gewoon een dag helemaal niks anders te doen dan zwemmen en luieren. Een kleine overwinning voor mijzelf.

Drie dagen aan activiteiten in één dag

“Ga je nu alweer op vakantie?”, ik haat dit zinnetje. Vooral wanneer we op persreis gaan of weg gaan voor een betaalde campagne. Wat weinig mensen lijken te beseffen, is dat dit echt werk is. We zijn vaak ook maar kort op een bestemming, dus worden er veel activiteiten in een programma gepropt. Een normaal programma voor ons is bijvoorbeeld: 9:30 beginnen bij het natuurhistorisch museum, om 11:00 rondleiding door de stad, 12:30 lunch met iemand van het toerisme office en om 14:00 een dierentuin en avondeten om 18:30.

informatiecentrum het baken

Dan heb je ook nog de regio’s die er echt alles uit willen halen. Oftewel, een ochtend in een dierenpark, lunchen in een leuk stadje (waar we in een uurtje een rondleiding krijgen), daarna naar een openluchtmuseum voor een uur en de laatste twee uur in een pretpark. Of rondreizen waar je om 7.00 uur al in de auto zit en, als alles meezit, om 19.00 uur terug bent in het hotel.

Soms is het leuk om zoveel te doen, soms is het jammer, vooral als iets echt heel leuk is. Bijvoorbeeld als we enkel de tijd hebben om één keer van de rodelbaan te gaan of een uurtje in een klimpark door te brengen, waar we ons ook wel drie uur hadden kunnen vermaken.

Tover route roermond

Ik ben wel heel blij dat ik een reizen met kinderen blog heb. Dankzij onze dochter en haar bedtijd kunnen we ook gewoon vragen om een programma dat stopt na het avondeten. Af en toe ga ik op persreis met een groep journalister/bloggers en dat is pas echt heftig. Zo had ik dit jaar in Frankrijk een dag waarbij ik om 6.00 uur begon met een fietsrit op de piste en om 23.30 terug was op de kamer. Met daartussenin hooguit een keer tien minuten pauze.

Serre Chevalier skigebied

Ook op onze eigen reizen ligt het tempo vergeleken bij andere gezinnen hoog. We zijn dit nu eenmaal gewend. Al starten we dan wel vaak wat later op en nemen we dan ook tijd om gewoon iets voor onszelf te doen, zoals een rondje hardlopen.

Deze zomer heb ik heel bewust gekozen om tijdens onze 5 weken in Indonesië geen enkele samenwerking op te zoeken. Zelfs geen hotel review. Bovendien is Indonesië voor mij commercieel natuurlijk een stuk minder interessant dan Europese bestemmingen. Als ik een blog schrijf over de Kawa Ijen vulkaan beklimmen met kinderen dan is mijn blog ook automatisch “het beste” want het enige blog hiervoor.

Pemuteran

Er zit nauwelijks verdien potentie aan zo’n blog want het aantal gezinnen dat hier interesse in heeft is beperkt. Bovendien is het ook niet zo dat ik commissie ergens krijg als je dit gaat doen. Dat soort blogs schrijf ik dus puur voor de leuk, en zijn zakelijke eigenlijk geen slimme keuze. Na een week ofzo kwamen we wel echt tot rust en ging het tempo omlaag. Als ik niet alles heb gezien in een stad of plek dan kon ik dat in Indonesië ook veel makkelijker accepteren.

Kawah ljen

’s Avonds wordt er nog gewerkt

Rond 20.00 uur gaat mevrouwtje slapen. Soms ga ik dan nog even op pad, bijvoorbeeld omdat ik nog wat foto’s wil maken. Andere keren blijven we op de kamer. Marcel opent zijn laptop voor een filmpje en ik open mijn laptop en mijn werkdag start. Want er moeten nog Stories gemaakt worden, Instagram vragen beantwoord worden en de e-mail loopt ook maar door.

Dat laatste gebeurt ook als we een reis hebben zonder verplichtingen. Dit zal voor iedereen die in zijn eentje een bedrijf heeft wel herkenbaar zijn. Je kunt helemaal niks doen, maar dan kom je vol stress thuis. Bovendien zijn er ook dingen die kunnen gewoon niet te lang kunnen blijven liggen.

De stranden van Schiermonnikoog

Heel vaak beloof ik mijzelf dat als ik de dringende dingen heb gedaan, ik dan nog even een half uurtje een serie mag kijken of een tijdschrift mag lezen. Om vervolgens gefrustreerd na drie uur werken de laptop dicht te klappen, omdat ik te moe ben om nog een fatsoenlijke e-mail te sturen en ik gewoon echt moet slapen.

Tblisi

Soms is iets echt niet leuk

“Wat als iets nou echt niet leuk is?” Tja… gelukkig komt dat niet zo heel vaak voor. Als dat zo is, schrijf ik er ook gewoon over. Niet alles kan leuk zijn toch?

Eerlijk is eerlijk, als het om een persreis gaat, is het wel lastiger om te zeggen dat iets stom was. Gelukkig heb ik geleerd om van tevoren bepaalde activiteiten beter af te vangen. Het is al jaren geleden dat ik voor het laatste tegen een bestemming heb gezegd dat ik echt niks positiefs kon melden over een bepaalde plek. Het komt wel eens voor dat iets voor mij minder boeiend is.

Vaak probeer ik dan te bedenken voor wie het wel leuk is of het toch op een nette manier te omschrijven. Dus niet “het eten hier is ongezond”, maar “het etensaanbod bestaat vooral uit snackvoedsel zoals frietjes”. Of “het is een traditioneel museum waar je naar historisch speelgoed kijkt in een vitrine” in plaats van “mijn dochter vond het super saai want ze mocht nergens mee spelen”.

Natuurhistorische museum

Andere keren moeten we onszelf knijpen

Dan zijn er ook de momenten dat ik mijzelf echt moet knijpen. Wauw, wat een geweldige baan heb ik toch. Een baan waardoor ik op bijzondere plekken kom en die mij ook de vrijheid geeft om zelf mijn tijd in te delen. Tenzij je docent bent, is het in loondienst echt niet mogelijk om elke vakantie met je kind eropuit te trekken. Dat maakt het harde werken dubbel en dwars waard.

Ik besef me heel goed dat er een moment komt dat mijn dochter niet meer met mij, maar met vriendinnen op pad wil. Ik hoop toch dat we er nog minimaal 5 jaar bij mogen voegen als fulltime familytravelblogger!

1 gedachte over “Hoe ziet een “vakantie” van een familiereisblogger eruit, mijn ervaringen na 5 jaar fulltime bloggen”

  1. Zo, ik kwam eindelijk hier weer even lezen. Het laatste wat ik gezien had was de niet zo soepele start van jullie Indonesië-reis. Daarna heb ik nog wel een paar keer toffe plekken voorbij zien komen en hier en daar een foto op FB geliket totdat ik een tijdje offline ging.

    Wat het fotograferen van hotelkamers betreft gaat het hier hetzelfde. Als ik niet oplet zijn de kinderen al op bed geploft of naar de wc gerend. En ja, ook eten fotografeer ik altijd, ook gewoon in Nederland.
    Het zoveel mogelijk in een dag willen proppen herken ik, hoewel ik dat vooral doe als ik in mijn eentje reis. Dan ben ik echt van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat op pad (wat ik heerlijk vind) en probeer op het énige moment dat ik rustig zit dan ook nog foto’s te bewerken of te delen (en ja, dan erger ik me ook aan dat zinnetje ‘Ben je weer op vakantie?’), maar met de kinderen pak ik het wel anders aan. Ik ren ook minder musea met ze af dan jij, zeker in steden. Liever buiten sfeer proeven dan weer iets binnen.
    Met pubers is het reizen sowieso anders geworden en daarnaast verschillen mijn zoon en dochter ook nog totaal van elkaar in wat voor soort land/vakantie ze leuk vinden en wat ze ter plekke willen doen. Dat is best lastig soms. Zowel met hen als alleen regel ik sowieso weinig van te voren, omdat ik me juist ter plekke wil laten verrassen en niet zo vast wil zitten. En aangezien ik vaak last minute boek is een samenwerking sowieso lastiger. Dat geeft niet, ik trek graag mijn eigen plan.
    Succes met de komende 5 jaar, en daarna natuurlijk!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll to Top