Wereldreis 2007-2008 Nepal en India

Lees hier deel 1 van de wereldreis Dubai, Oman en Bahrein.

We waren ook nog geen 24 uur in Nepal en al bestolen. In een drukke straat is ongemerkt mijn dagrugzak opengeritst. (pas toen een andere toerist het opmerkte hadden we het door). Ze hebben alleen een mijn portemonnee gepakt waar toch geen geld inzat omdat het zakgeld dat ik van Marcel krijg op was ;-). Helaas zat mijn pinpasje er wel in. Dus dit leverde toch nog wel wat werk op zeker voor Marcel’s ouders in Nederland. Maar goed het had ook de camera kunnen zijn die gepakt was en dat was veel erger geweest. De dagrugzakjes zijn nu dus altijd op slot hoe onhandig dat ook is.

En tot slot is Marcel ook nog ziek geworden, vanaf gisterenavond (het is hier nu eind van de middag)houdt hij helemaal geen eten meer vast. Dus ligt hij nu lekker te slapen.

Je zou misschien denken dat we zo snel mogelijk weer weg willen maar dat is absoluut niet zo. Je voelt hier gewoon de energie, de dynamiek maakt het juist aantrekkelijk. Zo is het hier op dit moment Indri Jatra festival waarbij de levende godin van Nepal de “Kumari Devi” (zie wiki) haar opwachting maakt. Dit betekende van 14:00-18:30 (het zou om 15:00 beginnen maar dit is Nepal) in de regen hutje mutje staan op tempeltrede tot er dan eindelijk wat gaat gebeuren, wat dan best wel snel voorbij is en eigenlijk helemaal niet zo spectaculair. Maar die tijd op de traptrede kijk je wel je ogen uit en op je traptrede wordt “vrienden” met de Nepali en de westerlingen om je heen want als je er toch staat kan je het net zo goed gezellig maken met zijn allen.

Verder hebben we nog weinig (kunnen) doen dus we gaan zeker nog terug naar Kathmandu. De 29e vertrekken we echter voor de “Annapurna circuit trekking”. Waarbij we door heel verschillende landschappen wandelen met als hoogste punt de Thorung La pas van 5416 meter.

Als totaal nieuwe personen met een geweldige conditie, enkele kilo’s minder en een overwinningsgevoel verwachten hopen we 19 oktober aan te komen in Pokhara. Tot die tijd internet stilte (Duurt het langer geen zorgen)

Op 29 september 2007 begonnen wij als twee ex-studenten zonder al te veel conditie aan de wandeling van ons leven. We zouden via kleine Nepalese dorpjes linksom rond het Annapurna massief lopen. Via een pas van 5416 meter hoogte en na een afstand van bijna 200 km zouden we weer aan het zuiden van de 8000 meter hoge bergen uitkomen. De route die bekend staat als het Annapurna Circuit.

We kwamen in een schattige Hindu-bus te zitten die van alle kanten lekte. Op zich geen probleem, want we konden wel plekken vinden waar we konden zitten zonder al te nat te worden. De rest van de tocht hadden we de weergoden aan onze kant; alleen rotweer op de twee rustdagen die we hadden. Onze drager woog een kilootje of 55 en die droeg onze 18 kilo zware rugzak plus zijn eigen kleding/bagage. Dat was niet zo heel veel (en dit laatste kon ik aan het eind van de trip ruiken aan mijn tas…).

We begonnen in Besisahar (28.23697N 84.37241E). We waren best zenuwachtig over wat ons te wachten stond en zo rond een uurtje of acht gingen we slapen: een gemiddelde trekking dag ziet er als volgt uit:
6:30u: opstaan en tas inpakken
7:00u: ontbijt (avond van te voren bestellen)
7:30u: beginnen met wandelen
11:00u: lunch
12:30u: nog twee uur wandelen
14:30u: relaxen op je bed met een boek of rondkijken in het dorp als je de puf hebt
18:00u: diner in het hotel (met tijdens de trekking gemaakte vrienden)
20:00u: Yes! Slapen.

De hotels zijn behoorlijk primitief. Maar je bent zo moe dat je toch wel slaapt en onze (gehuurde) donzen slaapzak zorgt voor warmte ondanks de gaten in de slaapkamer. Voor een gat-in-de-grond WC die je doorspoelt met een bakje water halen we onze neus ook niet meer op.

De eerste avond praten we wat met onze gids Bashu en hij wil graag weten waarom wij reizen: waarom kun je niet gewoon je geld besteden aan je auto, huis en vrouw/kinderen? Ik kon het hem niet uitleggen dat als je het kan, je het doet.
In Chamje (28.43650N 84.38962E) hebben we met de kinderen van een kleuterschool gespeeld en we hebben foto’s gemaakt van een familie. Deze foto’s moeten we in Kathmandu laten afdrukken en meegeven aan de gids, die ze dan over een maandje aan de familie zal geven.
Dezelfde familie heeft ook een kip minder. Bashu vroeg ons: Do you like chicken? Wij bevestigden uiteraard en toen vroeg hij, al wijzend naar een lieve witte kip: That chicken? Na een uurtje of twee lag hij in stukjes en gefrituurd op ons bord.

De hele regio is niet ontsloten met een weg, dus er is alleen een smal pad, dat je deelt met ossen, ezels, dragers en yaks. Er komen geen auto’s (het enige gemotoriseerde geluid zijn heli’s en vliegtuigen (waar je op neerkijkt vanuit de bergen omdat je boven de normale vlieghoogte van deze dingen zit!)). Het is dus af en toe schipperen om de ezels, die vaak op ramkoers met je zitten (dat vinden ze vast leuk) voor te laten gaan aan de goede kant van de afgrond.

Na 5 dagen kwamen we bij ongekend mooie landschappen. We liepen langs rotsen die uitgesleten waren door gletsjerijs en langs de Annapurna II, een berg die bijna niet te beklimmen is (en bijna 8000 meter hoog): in een woord “prachtig”. We komen nu ook boven de 3000 meter en de eerste mensen vallen ziek af (en dan moet je dus weer helemaal terug lopen) met symptomen van AMS. Gelukkig blijft het voor ons beperkt tot een lichte hoofdpijn.

Na ongeveer 7 dagen kwamen we vlak voor de helse dag: de dag dat we de Thorung La (28.79353N 83.93885E) zouden gaan bedwingen. Met 5416m is het een heuse berg, hoger dan de Mont Blanc, de hoogste berg in Europa. Het sneeuwt er, er giert een koude wind en er is maar minder dan 50% zuurstof. En dat moesten wij dan gaan doen… We kwamen met een team van 12 (6 trekkers, 3 gidsen en 3 dragers) aan de voet bij elkaar en zo liepen we tergend langzaam omhoog rond 4:30u. Na een korte nacht in de kou (water in onze flessen bevroor daar gewoon) was het wel even een aanslag op je spieren.
Rond 8:00u bereikten we de top, maar toen moesten we nog 1800 meter dalen. Ik had mijn knie verdraaid een paar dagen daarvoor, dus de afdaling was echt heel zwaar. Toch bereikten we na ruim 9 uur Muktinath (op een schaaltje havermoutpap, 2 Snickers, een paar koekjes en 2 flessen water/thee).

De terugweg van het Annpurna circuit was minder boeiend, we liepen door een droge woestenij en slechts op de laatste dag kwamen we aan in de subtropen (28.49818N 83.65305E), alwaar we de sneeuw snel vergaten (er zat echt maar vier dagen tussen).

Al met al was het een hele belevenis, een beetje onwerkelijk om zo vanuit de subtropen naar de alpine-regio en terug te lopen. Je leert ook de mensen in de bergen kennen: ze moeten hard werken, veel harder dan wij, en dan nog hebben ze soms geen stromend water en een auto, sommigen hebben nog nooit een auto in het echt gezien. We hebben beesten in ons hotel gezien, die echt te eng voor woorden zijn (motten ter grootte van een mus, een slang, grote spinnen, bidsprinkhanen, wandelende takken en grote hagedissen).

Ik raad het iedereen aan, je kunt het ook voor een korte vakantie doen (wij deden het in 17 dagen, maar het is ook mogelijk in 13 als je het vliegtuig neemt vanuit de tweede plaats na de pas).

India

India is een geweldig land! Tenminste, dat zeggen de reizigers die hier en masse naar toe komen. Voor ons is het een middelmatig land. Het is wel mooi, er zijn hele mooie monumenten, prachtige paleizen, soms overweldigende natuur, maar helaas zijn er vooral in de steden -waar wij dus meestal komen- ook ontzaglijk veel mensen. In Varanasi leven 2000 mensen per vierkante meter en dat lage aantal komt vooral doordat er geen hoogbouw is. De mensen zijn ook een stuk onaardiger dan in Nepal. Op een of andere manier denken deze cricket spelende Zuid-Aziaten dat ze alles kunnen maken omdat ze met zoveel zijn. Wij, als dik betalende toeristen, wensen echter met respect behandeld te worden. 

Een mannetje spande de kroon met zijn leugens:
1. Met stip op 1: “Dit hotel is niet goed, ga naar mijn hotel. In dit hotel gebruiken ze het rivier van de Ganges voor de douche en vorige week is in kamer 104 een Japanner daardoor helemaal opgezwollen” (de taxichauffeur spreidde zijn armen en maakte een bol gezicht)” overleden.”

2. Dezelfde joker: “Ik mag niet naar jullie hotel, want toeristen zijn niet toegestaan aan de oever van de Ganges vanwege het festival. Ik waarschuw jullie niet te gaan, want ze blazen jullie op met explosieven.”

3. Nog een keer dit kereltje: “Ik mag met mijn rickshaw niet bij de Ganges komen, dan pakt de politie hem af. Het stond vanochtend in de Times of India.” Die hadden wij toevallig bij ons, maar hij redde zich eruit: “Het stond alleen in de Indiase versie”.

Uiteraard waren er voldoende lui, die ons ergens anders naar toe brachten dan waar wij zeiden. Annemieke, ik heb het geleerd, ik kan boos kijken en boos praten. Voortaan doen die kleine taxi chauffeurs precies wat ik wil :-).

Tot slot de hotels. Van een hotel waaraan ik 540 Indiase kraaltjes betaal (10 Euro) verwacht ik dat hij me gewoon met rust laat. Toen wij een boek aan het lezen waren op bed om 21:00h kwam de attendant langs om te vragen of wij al hadden gegeten. Ik zei dat ik geen room service nodig had, maar hij 5 minuten later belde hij ons op de telefoon om te vragen of we diner nodig hadden. Nadat we nog maar eens nee zeiden, vroeg hij of we thee wilden hebben. De volgende dag bij het uitchecken vertelde ik het de receptionist en die kon alleen maar lachen. Toen ik zei: “It is not funny”, zei de hotel eigenaar eindelijk “sorry”. Niet dat ze er wat mee doen.

Het zijn irritante mannetjes, die alleen maar met mij praten, omdat het intimideren van vrouwen een “criminal offence” is (dit staat in treinen, bussen etc). Als ze niet ophouden bega ik een criminal offence.

Maar goed, ik zie vooral de positieve kanten van dit land. In Varanasi hebben we de Ganges (25.31019N 83.01261E) bezocht en het is inderdaad impressive om te zien hoe mensen daar omgaan met de dood (het vrijwillig badderen in de Ganges is ook een soort van zelfmoord). Het is allemaal heel vrolijk, zelfs de crematies.

In Kajuraho hebben we tempels (24.85333N 79.91979E) bezocht, die zo mooi waren afgewerkt en bewaard gebleven, dat we echt even goed moesten kijken of het wel echt 1000 jaar oud was. 

Er staan ook echt hele rare beelden tussen, zelfs van een soldaat die zijn lusten niet konden bedwingen en het paard van de cavalerie gebruikt om deze lusten te bevredigen.

Vervolgens zijn we naar Gwalior geweest, een grote stad net ten zuiden van Agra. Gwalior fort (26.23008N 078.16933E) is een 3 km bij 700 meter breed fort op een natuurlijke verhoging in de stad. Het is bezaaid met prachtige paleizen, Hindu tempels en een Sikh tempel, wit afstekend tegen de blauwe lucht. In Gwalior hebben we ook een paleis (26.20637N 78.16892E) bezocht van een stinkend rijke Maharaja familie (familie Scindia). The Family zitten in de politiek en zaken, is heel blij dat ze vriendjes zijn resp. waren met Fidel Castro en Saddam Hussein en tot slot hebben ze een paleis vol met prullen. Zo hebben ze de twee grootste kroonluchters ter wereld (3500 kg elk), het grootste tapijt van Azie (35x25m) en hebben ze het hele huis vol staan met tijgers, wapens (de 9mm Beretta zat niet meer in het doosje…) en ze hebben een miniatuurspoorweg met zilver en kristallen wagonnetjes om de sigaren en brandy naar de gasten te brengen. Tot slot hebben we de eer gehad om de lidmaatschapskaarten en conferentie badges van de Maharaja te mogen aanschouwen.

Nu zijn we dus in Agra en hebben we een hotel vlakbij de Taj Mahal (27.16907N 78.04320E, dit is het hotel en niet de Taj Mahal, zo dichtbij is het!). Het is echt een groot ding. Ik verwachtte een gebouw ter grootte van Amsterdam CS, maar het is net zo hoog en immens als Westminster Abbey (hoger zelfs: 76 meter hoog). We gaan er morgen vroeg naar toe, dus we zullen zien…

Ode aan de Taj Mahal

De Taj Mahal verdient een eigen post en die zal hij (eigenlijk is het een zij, maar dat later) krijgen ook. De Taj Mahal is namelijk één van de 7 nieuwe wereldwonderen en daar zijn wij het mee eens.

De Taj Mahal is een zij, omdat ze gebouwd is uit liefde voor de vrouw van een keizer, die vroeg overleed. Het is dus een mausoleum, maar wel eentje die een lichtelijk overdadig opgezet is. De keizer zou zelfs de verloofde van de architect vermoord hebben om zo het verdriet te laten voelen dat de architect nodig zou hebben om het beste van het beste te ontwerpen.

We kwamen binnen om 6:05, als een van de eersten. Dit was nodig omdat we gezien hebben hoeveel mensen er wel niet rondlopen tijdens het ontbijt. De eerste foto die we namen was de klassieke foto met de vijver op de voorgrond. We zagen dat er nog niemand bij het mausoleum was, dus we liepen meteen door en wat een goed besluit. We bezochten als 3e en 4e persoon de crypte en op een gegeven moment waren we zelfs alleen (met een schoonmaker). Het enige dat we hoorden, was een gezoem en ik vroeg aan de schoonmaker wat het was. Het was het geflap van de duiven. Dat klonk heel anders, maar hij legde me uit dat het de echo was. De echo tegen het marmer was zo zuiver (voor mijn collega-physici: de reflectiecoefficient was dicht tegen de 100% aan), dat het gefladder in de nacht optelde tot een gezoem in de ochtend. Het was ongelooflijk. Uit een ultieme daad van liefde (het is nou eenmaal de Taj Mahal) heb ik Tikva’s naam genoemd, die nu voor eeuwig weerkaatst zal worden in de crypte van de Taj Mahal.
Daarna hebben we een ronde gemaakt rond de Taj Mahal, waar we de zon hebben zien opkomen. Ik kan nog wel meer vertellen, maar de foto’s zeggen genoeg. Let bij de foto’s vooral op de bloemen die uit gehakt zijn in het marmer, de facettering in de immense portalen van de Taj Mahal en de ingelegde teksten. De rode gebouwen op de foto’s zijn twee moskeeën (één moskee en zijn replica). Ze zijn al net zo mooi en alleen al zo’n bijgebouwtje zou normaal al reden zijn een ommetje te maken…

‘s Avonds zijn we bij zonsondergang naar de overkant van de rivier gegaan en hebben daar gekeken naar de Taj Mahal. Ze is werkelijk waar een schoonheid!

India once again

We verlieten Agra voor Jaipur en na een nacht in weer een vaag hotel besloten wij onszelf te trakteren op een luxer hotel (26.92824N 75.79256E) (dank je wel opa en oma D). Een hotel met dakterras en uitzicht over de hele stad. 

Dat kwam mooi uit, want het was Diwali; dit is de start van het Hindu nieuwe jaar en wordt gevierd met heel veel vuurwerk. De manier waarop ze hier met vuurwerk omgaan en de hoeveelheid kruit in de rotjes is echt onverantwoord, het siervuurwerk was echt wel de moeite waard. Voor de eerste keer had ik deze avond toch ook wel een beetje heimwee; dit jaar zal oud en nieuw zonder ons vaste groepje toch echt anders zijn.

Bij een luxer hotel hoort natuurlijk ook een rikshaw driver voor de dag. De sites in Jaipur waren zeker mooi maar het leukste was nog dat hij ons meenam naar zijn huisje. Een klein betonnen hutje met elektriciteit, een koelkast en een tv. Stromend water kwam uit een kraantje ergens in het steegje. Aan de muren posters van Bollywood actrices en een belangrijke foto. DE foto waarmee je familie aankomt: DIT is jouw toekomstige vrouw. Die foto is ook het enige wat je te zien krijgt tot de huwelijksplechtigheid. Kan je je het voorstellen? Hier zijn gearrangeerde huwelijken echter nog heel gewoon. Het megasmalle paleis (2m diep, 26.92405N 75.82689E) was ook de moeite waard.

Onze volgende stop was Puskhar (26.49087N 74.55189E), een plaatsje waar eigenlijk weinig te doen is maar wellicht daarom wel zo leuk. Er zijn weinig auto’s, veel winkeltjes en een heleboel hippies. 50-ers die hun jeugd komen herbeleven, Israeli’s die hun legertijd proberen te vergeten en gewoon vage lui en allemaal gekleed in de vreemde uitdossingen. Hier hebben we 3 dagen heerlijk uitgerust.

Na Puskhar zijn we via Jodphur in Jasailmer beland. Deze stad in de middle of nowhere aan de rand van de Thar woestijn heeft een mooi fort (26.91358N 70.91302E) met in de smalle steegjes huisjes, winkeltjes en jainistische tempels. Wat ook opvalt hier in de kleding van de vrouwen, hier geen blote-buiken sari’s maar prachtige jurken met daaroverheen een felgekleurde doek. Het geheel werd nog een afgemaakt met een grote hoeveelheid sieraden (helaas tegenwoordig wel vaak plastic).

De Thar woestijn lijkt niet op een woestijn zoals wij die kennen uit de boekjes of uit een vakantie naar Egypte of Namibië. Geen geel zand, maar stenen, kleine struikjes en af en toe stukjes grond waarop mensen toch nog wat proberen te verbouwen. Naast het fort is de grote attracties hier een camel safari door deze woestijn. Hier konden wij natuurlijk niet in achterblijven dus we boekten een safari voor 2 dagen en 1 nacht.

Het is ons nu duidelijk waarom nomaden altijd zo ingepakt zijn. Niet tegen de zon maar tegen de stank. Kamelen laten namelijk met regelmaat de meest gore ruften. Daarnaast zitten ze ook echt niet comfortabel, het zo ontspannen mogelijk zitten zodat je als een zoutzak heen en weer geschud wordt had ik duidelijk niet onder controle want na 2 dagen had ik schaafwonden op mijn kont.
Gelukkig maakte het slapen in de woestijn dit allemaal goed (geslapen op 26.72781N 70.82799E). Het is echt een bijzondere ervaring om onder de sterrenhemel te slapen. Zo helder krijg je het bij ons ook niet. We hebben zelf 3 vallende sterren gezien.

Onze laatste stop in Rajahstan was Jodphur. Ook hier hebben ze een fort met een kasteel (26.29919N 73.01942E). Save the best for last en deze was ook echt de allermooiste. De buitenwanden zijn hoog sterk en stoer je kunt je niet voorstellen dat het ooit veroverd zou worden. Het paleisgedeelte is daarentegen super sierlijk en prachtig bewerkt. Daarnaast hebben ze er ook nog eens een super goede audioguide die het geheel tot leven bracht.

Vanaf Jodphur zijn we gevlogen naar Delhi. Delhi is door de Engelse goed vormgegeven brede boulevards, veel bomen en behalve de smog helemaal niet zo’n vieze stad. Een meevaller dus. We bezochten ook de Qutb Minaar (28.52531N 77.18561E), een grote minaret ten zuiden van Delhi.

Morgenavond vliegen we naar Bali daar gaan we eerst een paar dagen op het strand liggen. Iets waar we ons al 2 weken op verheugen.

India wat vinden we er nou uiteindelijk van?! Aan het begin vond ik het echt verschrikkelijk maar je went wel aan de drukte, het afval en de koeienflatsen. Je leert omgaan met vervelende mannetjes en er zijn wel semi-schone hostels, plekken waar het beddengoed de afgelopen 2 weken nog wel verschoond is en het vuil in de badkamer nog niet hard is geworden, het is gewoon een kwestie van geluk en veel rondkijken.

En zo hebben we dan toch wel kunnen genieten van India, het is een bijzonder land. Waar anders vind je zulke kleurrijke kleding, prachtige forten en wordt iemand een heilige man en komt in het World Guiness Book of Records (i.p.v het gesticht) omdat hij half India is door gerold?

Ook naar Azië met kinderen op vakantie? Zo regel je het!

Mijn Handboek Verre Reizen met Kinderen geeft heel veel praktische tips en inspiratie voor je reis. Wil je de reis zelf organiseren? Ik gebruik altijd Skyscanner om vluchten te vergelijken. Een auto huren doen we graag via Sunny Cars, want dat scheelt gedoe met verzekeren. Of boek met Worry Free optie bij het goedkopere Easy Terre. Voor accommodaties kijken we vaak op booking.com.

Geen zin of tijd om het zelf te regelen? Bij Local Hero Travel kunnen ze je helpen. Je boekt via deze Nederlandse reisorganisatie rechtstreeks bij een lokale reisspecialist. Die weet ook wat gezinnen belangrijk vinden. Liever op reis met andere gezinnen? Check de groepsreizen van Sawadee of Djoser.

Dit vind je misschien ook interessant:

Wereldreis 2007-2008 Midden-Amerika Wereldreis 2007-2008 Japan, Het land van de ijzige zon Onderweg, wereldreis 2007-2008 Dubai, Oman en Bahrein