Wereldreis 2007-2008 Midden-Amerika

Ik krijg een cola van 0.4L maar had toch echt small besteld. Om me heen zitten families achter een megagrote burger, bak friet en een beker van 1L cola. De herkenning slaat toe, hier ben ik eerder geweest. Ja ik ben in de USA.

Lees hier ook het voorgaande reisverslag Dubai, Oman en Bahrein en Nepal & India, Indonesië en Singapore,Maleisië, Thailand en Laos en Japan.

Stopover Los Angeles

De vlucht hiernaartoe was bijzonder, onze 29 feb is 41 uur lang want we gingen over de datum grens. Na bijna 10 uur vliegen landen we om 12.55 op dezelfde dag dat we in Japan om 18.35 vertrokken zijn. De jetlag sloeg toe, we vielen om van de slaap maar lagen ’s nachts wakker.

We waren in Los Angeles en ons hostel (34.10062N 118.33204W) zat in Hollywood. Natuurlijk hebben we de Walk of Fame bekeken, de beroemde handjes in het cement en het theater waar de Oscars plaatsvinden (we hebben er ook nog een film gekeken). Omdat we nu eenmaal in L.A. zijn doen we ook een tour langs de huizen van de sterren (zat samen in een pakket van een aantal attracties en musea…). In een busje reden we langs de huizen van bijvoorbeeld David Beckham (34.08846N 118.42192E), Snoop Dogg of Brad Pitt. Onze chauffeuse wees ons nog 2 beroemde mensen -een finalist van American Idol en een acteur uit een serie- die alleen niet zoveel indruk op ons maakten omdat we ze niet kenden. Er reden heel wat gave autos rond in L.A., waar vast beroemdheden in zaten. Maar in een gepimpte Hummer (misschien wel 25″ voor de insiders) met getinte glazen is het onmogelijk te zeggen wie de neger met petje en zonnebril is. Wel herkenden we veel locaties uit de films, zoals op Sante Monica pier het carrousel uit “The Net” (34.01013N 118.4588W), het park dat de tuin voorstelt in “Meet Joe Black” en het hotel uit “Pretty Woman”.

We brachten ook een bezoek aan de eerste Disneyland ter wereld (33.81443N 117.91828W). Er is ook nog een adventure versie maar omdat ik nog nooit in een Disneyland ben geweest, kozen we voor de klassieke versie. We hebben een hartstikke leuke dag maar ik moet toch zeggen dat de Efteling eigenlijk net zo leuk is en (net als Disneyland Paris volgens Marcel) een stuk mooier afgewerkt. Arme Marcel deelt mijn (ongezonde) fascinatie voor Amerikaans voedsel en de daardoor uitgedijde Amerikanen niet, maar in Disneyland kan je er echt niet onderuit. Sinds wanneer is een 1 persoonzakje chips 200 gram (een family zak is 800 gram), een ijsje voor je kleine vette kind een bak van 500 gram en zijn mensen boven de 100 kilo normaal, ooh en kijk daar “loopt” iemand van 300 kilo. Nee, wat dat betreft zou de USA geen goed land voor mij zijn na 2 dagen tel ik fanatiek alle calorietjes en frustreer ik me kapot aan alle goedkoper en lekkere brownies en bakken Ben en Jerry´s ijs (slechts $2.49 of €1.66 tegen €4.99 in Nederland) die ik niet mag hebben.

Costa Rica

Onze vlucht naar Liberia Costa Rica met stopover in Atlanta (goedkoper dan vliegen naar Nicaragua) zorgt voor weer een veel te kort nachtje. We hadden nog wel plannen om een uitstapje te maken naar een national park in de buurt van Liberia maar dit is allemaal zo duur dat we het maar laten zitten. Na slechts één nachtje verlaten we Costa Rica en dit verhaaltje tik ik nu in Nicaragua in San Juan del Sur (11.25321N 85.87179W) een plaatsje aan het strand en de Grote Oceaan. Hier gaan we even flink bijslapen zodat we vol energie Nicaragua kunnen gaan verkennen.

Hasta Luego! ………….. oftewel tot later in Nicaragua.

¡Nos mucho gusta Nicaragua! (we love Nicaragua!)

Nicaragua, De naam van het land is al genoeg reden om er naar toe te gaan. Het klinkt als een land waar de merengue volop gedanst wordt, de mannen macho’s zijn en elkaar met revolvers in een verlaten stadje te lijf gaan nadat ze rum hebben gedronken en waar de vrouwen met vettige zwarte haren in kleurige jurken door de straten paraderen.

Eigenlijk klopt het wel. We zitten nu bij een gastgezin in Granada en de dochters dansen zich allemaal een ongeluk a la Christina Aguilera terwijl ze MTV Latino kijken, de neven en ooms die het huis in- en uitlopen hebben borsthaar, dat net boven hun shirt uitkomt en ze hebben gouden of zilveren tanden. In het Parque Central spelen de straatmuzikanten ritmische muziek, terwijl wij sippen aan onze rum-cola. (lees hier het voorgaande reisverslag Costa Rica 2008)

Nicaragua is een heerlijk land om in rond te reizen (ook voor een drie-weekse vakantie: tip van de maand!). Op 5 maart zijn we hier binnengekomen via Costa Rica en we hebben eerst een stranddagje gedaan aan de Pacifische kust. Daarna zijn we naar een vulkanisch eiland gegaan midden in het 10e meer van de wereld, het Lago de Nicaragua, ongeveer 8 keer zo groot als het Ijsselmeer, dus toen we daar uitkeken over het meer konden we de overkant niet zien. Het is een vulkanisch eiland met twee vulkanen van 1300 en 1600 meter hoog. Wij hadden het idee om de 1300 meter hoge Maderas vulkaan te beklimmen. Het is een stijging van 1200 meter in een dag en weer 1200 meter terug. Dat lijkt veel… en dat was het ook. Dat kwam niet eens door de stijging, maar meer door het stijgingspercentage (soms moesten we wel stappen nemen van 60 cm), maar ook door de regen. Het had de nachten ervoor geregend en er liep een rivier over het ‘pad’. Anyway, we kwamen boven op de top en ons uitzicht was niet te beschrijven. Het was fenomenaal. Je had helemaal niet het idee in Nicaragua te zijn, je kon overal zijn. We konden namelijk ongeveer 30 meter kijken, want we zaten midden in een wolk. We liepen dus het hele takke-end omhoog, zagen niks en moesten toen weer 1200 meter naar beneden. Ik ben daarna met mijn schoenen in het meer gaan staan om alle modder er van binnen en buiten uit te krijgen. Tikva likte haar wonden (letterlijk: de wonden, niet het likken) omdat ze een paar keer was gevallen op de weg naar beneden, zo glad was het.

In Leon, een paar dagen later, hebben we gerelaxed in een koloniale villa, waar we in de watten gelegd werden door het oudere paar dat er woonde. Ik heb nog een vulkaan beklommen (maar 400 meter), maar ik hoefde niet naar beneden te lopen. In Leon kun je namelijk volcano boarden. Je pakt gewoon een plank (het is letterlijk niet meer, er zit nog een touwtje aan) en je gaat er op zitten en glijdt dan gewoon 400 meter naar beneden (mijn GPS apparaat mat 39.8 km/u maximaal). Je hebt een veiligheidsbril op, want je krijgt steentjes overal, zelfs tot diep in je onderbroek.

Daarna zijn we naar Masaya gegaan om souvenirs en cadeautjes te kopen. Tot zover (voornamelijk vanwege het woord cadeautjes, maar ook vanwege ons beschamende koopgedrag; die dollar is echt niks meer waard als je omrekent naar Euros; en de wisselkoers van de Nicaraguaanse Cordoba is gekoppeld aan de dollar). In Masaya hebben we ook nog een actieve vulkaan bezocht ‘en las tardes’ (in de late middag). We hebben gekeken op een uitkijkpunt waar je in een aantal kraters kon kijken, die ongeveer 4 x zo groot waren als het kantoor van Xsens/50x zo groot als een rijtjeshuis en wij stonden op de plek van de parkeerplaats/straat. Wat een uitzicht! Vervolgens liepen we door een tunnel van weggeerodeerd lava (lava stroomt door een zacht stuk rots, en laat een tunnel achter wanneer de zachte rots meegenomen wordt en de harde rots net niet smelt). Aan het einde van de tour konden we de lava zien gloeien (het was inmiddels avond). We mochten niet met teveel mensen bij de rand staan, aangezien een stuk rots ter grootte van een flink gebouw naar beneden (in de vulkaan) dreigde te vallen en ze wisten niet of dat vandaag zou gebeuren of volgende week. En daar moesten wij overheen lopen… De aardbeving van eergisteren (4.2 op de schaal van Richter) was een kleintje, maar het was nog niet genoeg om een paar vulkanen in het land (inclusief de volcanoboard vulkaan waar ik boven op stond) spontaan te laten ontploffen. Voor de volcanoboard vulkaan is namelijk minstens 4.6 nodig.

In Granada hebben we nu een week Spaans gehad en we kunnen ons al redelijk redden, als de Nicaraguanen niet te snel praten. We woonden met 7 vrouwen en een man in huis (poor him), dus ik had het echt zwaar. Vooral toen de dames het eens gingen hebben over huwelijken en hoorden dat wij al meer dan 7 jaar bij elkaar waren, was ik in een betere situatie geweest als ik zonder zuurstof en space shuttle bovenop de maan stond. Ik heb het overleefd en doordat de vrouw des huizes (oma) niet wilde dat er Engels gesproken werd in huis, spreken we nu redelijk Spaans. Het uitgaan op de laatste avond (zaterdag) met de zussen was dan weer een heel slecht idee (tenminste, dat dachten we op zondag).

Granada verder was echt een heel leuk stadje met mooie oude (en nieuwe) koloniale stijl-gebouwen en een heleboel natuur. Zo liggen er voor de kust van Granada 350 eilandjes (Las Isletas de Granada), die rijke Nicaraguanen en buitenlanders kunnen kopen voor ongeveer 50000 Dollar. Een huis van 30000 Dollar maakt het dan af, maar dan heb je wel een huis op een prachtige locatie en leuke buren (de president van de grootste Nicaraguaanse partij, de familie Pellas (rum, American Express, Toyota, BAC bank, Tona en Victoria bier, Mastercard)). Wie weet, wie weet…

A quick dip into Honduras

In tegenstelling tot Nicaragua staat Honduras stevig op de toeristenkaart dankzij 2 grote trekpleisters. We hadden een route gepland door het weinig bezochte binnenland, maar de middag voordat we naar Honduras gaan bedenken we ons. Dus staan we de volgende dag om 13.00 op het vliegveld van Tegucigalpa staan en kopen een ticket naar Roatan voor 14:15. We stappen nog wel in het vliegtuig maar door een technisch probleem stijgen we niet op. Een paar uur later komt dan eindelijk nieuws; wij gaan nog wel maar veel andere mensen hebben pech (er zou een tussenstop zijn). En zo komt het dat met een vliegtuigje voor 19 personen in het donker en in een ontzettende regenbui op Roatan landen. Welkom in de Caribbean.

De volgende dag klaart het gelukkig op. The bay islands (Roatan & Utila) staan bekend om de goed en goedkoop duiken. Dankzij de nieuwe route hadden we nu 9 dagen hier, we hadden echt het vakantie gevoel en hebben 17 keer gedoken. Vooral geologisch is het hier onderwater heel erg mooi, we hebben veel ‘swim troughs’ gedaan en grotten bekeken. Ook hebben we onze eerste scheepswrak gedoken en de “Hole in the Wall”, een duik naar 140 feet (42 meter). De hoeveelheid vissen viel wat tegen en de haaien hebben zich niet laten zien. Maar we zagen wel meer dan een meter grote barracuda’s en groupers en vrijwel elke dag wel een schildpad (hawksbills). Een schilpad zien onder water is een geweldige ervaring, het zijn echt hele bijzondere beesten.

We zijn weer behoorlijk bruin (Marcel vond zijn billen te wit in vergelijking met de rest en heeft die ook nog even in de zon gelegd, natuurlijk dik verbrand en net klaar met vervellen) en zouden gemakkelijk voor locals door kunnen gaan als die niet opeens nog donkerder waren geworden. Dit deel van Honduras is Garifuna country.

Dit zijn de afstammelingen van Afrikaanse slaven die hier van het schip afgegooid en werden gemengd met de lokale bevolking die er al woonde. Dreadlocks, de muziek maar vooral de taal (mengelmoes van Swahili, Afrikaans, Spaans en Engels) doet allemaal apart aan. We gingen door naar La Ceiba, de ‘activity capital’ van Honduras. Een dag besteden we aan “paardrijden-ziplijn-hot springs” trip en we gingen raften in een prachtige omgeving. Voor het raften kregen we nog een soort navy seals training, red je mede rafter uit de rivier, op je rug door een stroomversnelling maar het engst was toch van een 7 meter hoge rots in de kolkende rivier springen. Het raften zelf was erg leuk en zeker voor herhaling vatbaar.

Om toch nog iets authentieks te zijn te zien gaan we nog naar Gracias, een klein berg dorpje met minder dan 10.000 inwoners. Met cobble stone streets, gekleurde huisjes, wat kerkjes en slenterende mensen hangt hier een typisch smalltown sfeertje. De busrit hier naar toe is onze eerste lange (8+uur) sinds Thailand maar gelukkig hebben we het nog het “busgevoel”; een soort half slaap staat, waardoor je rustig zo lang in de bus kunt zitten terwijl je in Nederland na 2 uur in de trein al gek wordt.

Voor lange afstanden zetten ze hier gelukkig ook betere bussen in dan de normale chicken-bussen. Chicken-bussen (zo genoemd naar de medepassagiers) zijn oude Amerikaanse grote gele schoolbussen. Wanneer de Amerikanen die afdanken is die vast al niet meer zo goed, maar hier worden ze helemaal afgeleefd. Honduras sluiten we af met de grootste trekpleister van het land: Copan Ruines. Onze eerste Maya ruine. We zijn nog niet helemaal verkocht. Zeker leuk om rond te wandelen maar we waren eigenlijk net zo enthousiast over het feit dat we een Agoeti zien als over de ruïnes zelf.

Einde in zicht. We hebben nog een paar weekjes, maar het einde komt nu toch echt in zicht. Vast staat in ieder geval dat Marcel 24 mei thuis komt en Tikva 13 juni. Marcel gaat weer aan het werk bij Xsens en ik ga solliciteren. Voor een huisje zijn we op zoek in Deventer (tips zijn welkom!).

Wat betreft onze verdere reisplannen, we gaan nu eerst heel snel door Guatemala om Marcels ouders op te halen die over vier dagen aankomen in Mexico (700 km verderop hemelsbreed). Samen gaan we dan een dag of 10 reizen in Yucutan. Daarna naar Belize voor meer duiken, 2 weekjes Guatemala en naar Mexico-Stad.

You better Belize it! en Yucatan, het land van de Maya´s

Verslag 2008: 22:15u. “De taxi naar het vliegveld, meneer? Die doet er 30 minuten over. Een taxi bellen kost een kwartier.” “Dan doe maar nu!” Om 22:40 stonden we op het vliegveld van Villahermosa te wachten op mijn ouders, die om 23:35 aan zouden komen.

Om na 7 maanden je ouders op een vliegveld in Mexico op te halen is wel raar, maar het was wel leuk. Ook leuk om te zien was dat ze kleine rugzakjes bij zich hadden, kleiner dan die van ons.

We begonnen met een bustochtje naar Palenque, vlakbij de archeologische site met dezelfde naam. Mijn moeder moest heel hard lachen, toen de bus aangeduwd werd door de mannen in de bus (behalve door onder andere ondergetekende, sorry Mexicanen). Zo kun je toch wel het verschil zien tussen 7 maanden-vakantiegangers en 15 uur-vakantiegangers. In Palenque bezochten we de Palenque ruines, die prachtig waren gelegen in de diepe jungle. De apen lieten van zich horen in de bomen en we zagen toekans vliegen. Agua Azul, de tweede stop van de dag, was niet zo blauw (Azul) als de naam en de folderfoto’s deden geloven, maar het was zeker mooi om te zien en te zwemmen in de koele watervallen.

Vervolgens een (koude) nachtbus naar Merida, een koloniale stad midden in de staat Yucatan. We werden twee keer gecontroleerd door het leger, dat aan het zoeken was naar drugs en explosieven. In Merida kwamen we aan in een pittoresk hotelletje (om 5:45) en Tikva wilde toch de eigenaar wakker maken. We namen een goede ochtend slaap en wij gingen toen op weg naar een Sony Authorized Service center, het officiele Sony Service Center, de Sony Shop en uiteindelijk een aantal fotozaken. Onze camera had het namelijk begeven een aantal dagen geleden. Nadat we een dag vergald hadden in Villahermosa (zoek iemand die onze camera kan nakijken) en in Merida (zelfde verhaal), hebben we besloten voor 556 Euro een nieuwe camera te kopen. De oude kunnen we waarschijnlijk (na reparatie) verkopen voor 350 Euro en die 200 Euro is het zeker waard om mooie foto’s te kunnen blijven maken.

De volgende dag hadden we een auto gehuurd. Stel je voor, dat er 4 Europeanen in een Hyundai Atos worden gepropt… Het past.

In Celestun waren we dolblij dat we onze camera weer hadden. Flamingo’s; Magnificent Frigatbirds etend van een dode mantarog; papa, die besloot tot zijn knieen in de modder te gaan staan; pelikanen en gieren. Het was een prachtige tocht. Vervolgens door naar de grotten van Celcehtok. Naast een prachtig grottenstelsel is het ook een plek waar heel veel Maya-artifacten zijn gevonden. Zo zijn er potten te vinden, die zijn vastgeklonken door stalagmieten; er zijn muurtjes gebouwd om de vijand buiten te houden en er zijn bassins gevonden, waar water in kon worden opgevangen voor de vluchtelingen in de grot. Deze grotten zijn zo groot, dat je er drie verschillende tochten van 8 uur in kunt maken.

De tweede excursiedag gingen we naar vervlogen tijden. We begonnen in Uxmal, een Maya site met prachtige pyramides en mooie architectuur. Leguanen overal en ook de kleurrijke motmot was heel leuk om te zien. Tikva, die het aan haar bips kan oxideren, al was de vogel de laatste van zijn soort, kon niet begrijpen waarom wij zoveel tijd besteedden aan het maken van de mooiste foto, terwijl je op de site van Uxmal bent. Een andere vervlogen tijd was de haciendatijd, toen sisaltouw in Yucatan heel erg groot was. 80% van het product kwam in 1920 uit Yucatan. Het was mooi om te zien hoe de grote huizen met gigantische landerijen gerestaureerd zijn en museums bevatten, die het leven van de tot wel 2500 werknemers, die op de hacienda werkten en woonden, vertelden.

De derde dag was de verjaardag van Tikva. De ouders van Tikva hadden een cadeautje meegegeven aan mijn ouders, mijn ouders hadden de slingers meegenomen, die ik had gevraagd (“GEFELICITEERD”-slingers in het Nederlands), ballonnen en kaarsjes. Een chocoladetaart van de banketbakker maakte het ontbijt compleet.

’s Middags gingen we naar Cuzama, een groep van drie (maar waarschijnlijk meer verstopt tussen de sisalplanten) cenotes, met kristalhelder water gevulde grottenstelsel. Je kunt er snorkelen, zwemmen en zelfs duiken. Mijn moeder springt van een metertje of 4 het water in (groepsdruk) en nadat we een beetje bijgekomen waren van de rit terug in een 150 jaar oud karretje op rails (auw, dat doet pijn…), rijden we door naar Izamal, een lief dorpje in het hart van Yucatan. We huppelen nog even een oude ruine op en merken dan dat we over 30 minuten terug moeten zijn in Merida. De auto moet voor 7 uur terug, maar 8 uur is ook goed. Om 8:00 sluit het kantoor echter. Met een noodgang rossen we door het verkeer van Yucatan en Merida en om 7:55 komen we aan bij het kantoortje. ¨Cerramos a las ochos!¨ Ja, ja ik weet het…

De volgende dag naar Chichen Itza, onze 4e wereldwonder. We hebben er nog een paar te gaan, maar het schiet op. Chichen Itza is inderdaad inderdaad heel erg mooi, maar we vergissen ons in de tijd (of beter: het staat niet goed in de reisgids). In plaats van 3 uur hebben we 2 uur… Het is even haasten en we nemen ons voor voortaan gewoon weer om 8 uur in de rij te staan voor de rustige uurtjes in de ochtend in plaats van de rustige uurtjes voor sluitingstijd. De sound and light show is een run voor de beste plaatsen inclusief het slepen en rennen met plastic stoeltjes.

Mijn moeder wil gaan duiken en daarvoor gaan we naar Playa del Carmen. In de übertoeristiche Riviera Maya, de kuststrook van Mexico met plekken als Tulum, Cozumel en Cancun, is het koraal ook niet je-van-het. We zien een paar verdwaalde vissen, een vernaggeld koraal en een zicht van een metertje of 10.

Na Tulum Ruinas en de prachtige Gran Cenote (zicht van tientallen meters onder water, je kunt met het snorkelen zelfs een schildpad ontdekken), laten we mijn ouders achter aan de kust van Mexico en gaan wij in een dag door naar Caye Caulker, een eiland voor de kust van Belize. In de bus vraagt een meisje aan mij of ik Marcel ben. En dan zie ik dat het zusje is van een ex-vriendinnetje. It´s a small world.

Belize is het ultieme vakantieland. Het heeft bergen en grotten op de grens met Guatemala, het heeft Maya tempels en het heeft een kustlijn, WOW. Niet alleen is de Caribische zee hier prachtig groen/blauw/transparant, het is ook nog eens gevuld met allerlei vissen en koraal waar je U tegen zegt. We zien eagle rays (metertje of 2 groot), de illustere toadfish, grote moray eels en rifhaaien in The Great Blue Hole, een gat van 150 meter diep en 300 meter breed. Je kunt er duiken naar stalagtieten van tientallen meters hoog op een diepte van 45 meter. Het was een hele ervaring, maar de grote scholen creole wrasse die we tegenkomen zijn net zo mooi. Een school, die we hebben gezien was misschien wel 1000 vissen groot.
Belize is vooral goed voor je bloeddruk. De kapitein van de ferry had een lolletje, toen hij een race aanging met een passerende speedboot, de buschauffeurs zijn verbazingwekkend behulpzaam voor het beetje wisselgeld, dat ze vragen voor de rit en de restaurants maken vaak een plaatje van je bord (gegeten: garnalenkebab, krab (met de krab er nog omheen), conch-kebab etc.).
Belize is zeker een aanrader voor een korte vakantie (vlieg op Cancun en neem de bus naar de grens van Belize. Het is goedkoper dan Belize rechtstreeks).

We zijn nu in Guatemala. Het is wel even wennen voor mij. Het zal mijn laatste land zijn, het afscheid (wederom, na 10 september), van mijn ouders was toch weer even slikken en ik heb al zo veel gezien. Ik weet niet of ik het allemaal nog kan bevatten; al die indrukken, verschillende gerechten, talen, omgevingen en mensen. 24 mei om 21:00, op de BMI vlucht vanuit London zal ik naast goed slapen terug kunnen kijken op een hele geslaagde reis.

Spanning en sensatie Guatemala

De eerste keer dat we in Guatemala bezochten is alweer een tijdje terug, nog voordat we in Mexico marcel’s ouders op gingen halen. In razende vaart reisden we van de ene kant van het land naar de andere kant maar we stopten nog wel even in Rio Dulce. Hier kan je namelijk een super mooie boottrip maken over de rivier naar de oceaan. Onderweg veel vogels, waterlelies, heuvels en nog meer moois. Je komt terecht in Livingstone, een Garifuna (Afrikanen, gedropt tijdens de reis naar Amerika) dorpje.

Na een dagje Rio Dulce weer vlug door en 5(!) minibusjes later stonden we in Flores en toen door naar de weinig gebruikte grensovergang met Mexico. Weinig gebruikt betekent dus ook geen verharde weg, maar een zandpad. Als het begint te stortregenen blijft er weinig van de weg en onze verwachte aankomsttijd over. Gelukkig hadden we interessante medereizigers waaronder een Nicaraguaan die illegaal in de VS werkt. Zijn vrouw en kinderen wonen er legaal maar zijn vergunning is ingetrokken voor 5 jaar (i.v.b. rijden met te hoog promillage). Elk jaar zoekt hij zijn oude moeder op in Nicaragua. Hij kan door gebrek aan een paspoort niet vliegen, dus dat is 15 dagen bussen en tot slot 2000US dollar betalen om de grens weer over gesmokkeld te worden. Dat is echt liefde voor je moeder!

In het pikkedonker en stortregen kwamen we eindelijk aan bij het eindpunt. De buschauffeur ontfermde zich over ons en we konden in hetzelfde hotel slapen als hij. Beide wc’s bleken echter vol stront te zitten en er holde een dikke vette kakkerlak over het bed heen. Nee, dat ging me echt te ver. In de stromende regen en in het pikkedonker waagden we ons leven met een gammele boot de rivier over naar Mexico naar een hotel. De grens was officieel al dicht zo waren wij dus ook een nachtje illegaal.

Na Mexico & Belize bezochten we de rest van Guatemala, we gaan weer naar Flores en deze keer bezoeken we de Maya site Tikal. Om 6.00 zijn we er al maar het is er wel extreem rustig we komen tot 8.00 slechts enkele andere mensen tegen. Tikal staat echter niet alleen bekend vanwege te torenhoge piramides (64meter) in de jungle maar ook om de berovingen met machetes, uzi’s en AK-47’s. We lopen dus niet echt op ons gemak rond en zijn voor het eerst in ons leven blij als de tourgroeps arriveren.

Dan door naar Lanquin dit is klein plaatsje en omdat het in de echte toeristenplaatsen zo rustig is denken we wel bijna alleen te zullen zijn. Verkeerd gedacht: het hotel (El Retiro) is hier de grote trekker. Goed eten in family style (allemaal aan een grote tafel), aan de rivier, leuke hutjes en happy hour ze hebben het duidelijk goed voor elkaar. Met 60 man zit het ramvol, het is duidelijk ff wennen. Hier ook veel backpackers die we normaal mijden, lui die altijd met de toeristen minibus reizen en al ziek worden van het idee bij een straatstalletje te eten. Ze hebben ook altijd de stoerste verhalen over die ene keer dat ze de lokale bus namen.

Maar gelukkig zijn er ook leuke lui en daarom hebben we het geweldig naar ons zin. Samen met de Nederlandse Marie Claire ondekt Marcel zijn nieuwe taltent: Jenga Master! We doen ook nog 2 tourtjes; 1 naar een vleermuizengrot en een andere naar de Semuc Champey en de K’achba grot. Hier waden we door een grot tot onze nek in het water enkel met de hulp van een kaarsje. Alsof dat nog niet avontuurlijk genoeg is moet je ook nog ff via een touw een waterval beklimmen en je door een smal gat laten vallen. Semuc Champey is een limestone formatie perfect om te zwemmen en te fotograferen. Onder het limestone loopt de rivier door. Met een touwlader klimmen we naar beneden om te zien waar de rivier onder het limestone uitkomt. De enige manier weer terug is in de rivier springen.

Na 3 dagen moeten we weer verder. Ons geld is op.. eigenlijk is het niet op maar we kunnen er niet bij, want de eerste pinautomaat is 2 ,5 uur verderop. Wij zijn niet de enige met dit probleem ons hele busje zit er vol mee. Iedereen is dan ook superblij wanneer in Guatemala stad een pinautomaat werkt. Kijk zo is er toch nog iets positiefs over die stad te zeggen.

Antigua is een fotoboek stadje vol gekleurde huisjes. De spanning en sensatie komt hier van een bezoek aan de Pacaya vulkaan. Deze is namelijk actief! En dan bedoelen we ook echt actief. Na een pittige hike van anderhalf uur staan we dan op een paar centimeter van een lava stroom. De korst waar je opstaat is ook maar hooguit 30 cm daaronder zit ook lava. Voor Marcel en wat andere daredevils is dit nog niet genoeg, hup stok erin.. joepie vuurtje,muntjes erin gooien en zelfs marshmellows proberen te roosteren (1.5 sec dan is die zwart). Dicht bij de lava is het echt snikheet, wij zijn erg blij met onze bergschoenen want bij andere mensen smelten de schoenzolen. Echt veilig is het allemaal niet en kan me ook geen ander land voorstellen waar dit toegestaan zou zijn. Het is alleen wel vet spectaculair en je moet gewoon maar hopen dat jij niet net die ene persoon bent die pech heeft.

Onze volgende stop is Lago Atitlan. Een mooi meer omgeven door 3 vulkanen en dorpjes bewoont door lokale bewoners die (vooral de vrouwen) traditionele kleding dragen. Denk gekleurde rokken, geborduurde blouses en vreemde hoofddeksels. Het familiestyle eten is ons zou goed bevallen dat we ook hier voor zo´n hotel kiezen. Instant vrienden, hangmatten (we kopen er 1 voor thuis), lekker eten, een duikje in het meer (18 meter diep), wat wil je nog meer. Maar niet alles is zou rustig als het lijkt je kunt hier ’s nachts “aangevallen” worden door advocado´s (boem, trrrrrrrrrrrrrrr op je dakje heel eng als je niet weet wat het is). En ik vind een schorpioen in onze kamer, de maya vrouwen weten er wel raad me hup bezem op de kop en dood (ze zegt er nog muy peligrosso, heel gevaarlijk bij) Marcel staat er verbouwereerd bij hij had graag een foto gehad.

Soms heb je op reis iets dat je raakt. Ik heb dat met het dorpje Solola (15000 inwoners): we komen hier per ongeluk terecht. We vinden de Maya bevolking echt heel vriendelijk (normaal zijn ze gereserveerd), Marcel heeft een leuk gesprek en wisselt adressen uit met een familie. Dan horen we (en lezen later in de krant) dat een groep van 550 lokale bewoners de dag erop 2 overvallers uit hun huisjes heeft gehaald, ze naar het kerkhof heeft gebracht, overgoten met benzine en in de fik gezet. De politie kon er 1 redden de andere had toen al een half uur gebrand. Heftig!, ja de politie is heel laks maar is dit niet een beetje extreem het heft in eigen hand nemen, hoe weet je zeker dat iemand een overvaller is?, waarom staan er in de krant “before” and “after” pictures, waarom maak je foto´s en kijk je met 550 mensen hoe iemand levend verbrandt plus zo groot is het dorpje niet, wat gebeurt er met de vrouw en kinderen van deze mannen.

Het is allemaal erg onbegrijpelijk. Pas wanneer ik een paar dagen later bedenk dat we in Nederland zaken hebben gehad van mensen die doodgeslagen werden bijv omdat ze iemand aanspraken op het stukgooien van een bierflesje of sneeuwballen gooiden besluit ik dat je een land niet op zo´n incident kan veroordelen.

Onze laatste stop in Guatemala is Xela hier bekijken we nog wat mooie kerkjes en badderen in een hotspring. In een van de kerkjes zijn 2 mannen aan het restaureren als ze horen dat we uit Nederland komen vertellen ze dat ze op 30 April naar een gaaf feest waren geweest met veel Nederlanders waar iedereen oranje droeg en vlaggetjes op zijn wangen had! Hij had zelf met zijn companeron flink meegefeest (zoals elk jaar).

Guatemala was een positieve verassing, super afwisselend en een van onze favoriete landen van de hele reis. We hebben het voor ons doen ook leker rustig aan gedaan dus genoeg reden om nog eens terug te komen om alles te zien wat we nu gemist hebben.  Na Xela gaan we door naar Mexico waar een turbulente vlucht ons naar Mexico stad brengt waar we samen nog 3 dagen door hebben gebracht.

“Thuis”

Ik had “thuis” zo willen schrijven als de titel van dit blogje, maar eigenlijk is het wel Thuis. Heel Nederland voelt wel vertrouwd, ook al heb ik de meesten van jullie nog niet gezien.

Toen ik aan mijn laatste reis begon (London naar Amsterdam) meldde de piloot dat het nog ’15 minutes to landing’ was. Op dat moment kwamen we net voorbij Zandvoort en de Nederlandse kust. Ik kon mijn tranen niet meer echt bedwingen en zag al die leuke momenten van de afgelopen maanden tussen Zandvoort en Haarlem voorbij flitsen. Toen mijn rugzakje op bagageband 2 aan kwam rollen, kon ik het ook niet meer houden.

Het is toch het einde van een prachtige reis, waar ik trots op ben dat ik dit heb ondernomen. Samen met Tikva hebben we heel veel dingen gezien en meegemaakt, die sommige mensen niet eens in een heel leven tegenkomen. Het klinkt misschien emotioneel, maar deze reis heeft me wel veranderd in een positieve zin. Ik heb meer aandacht voor de leuke dingen en kan me niet meer echt druk maken over kleine ergernissen (hoewel die benzineprijs echt belachelijk is, koop je net je eerste auto, krijg je dit). Ik heb ook meer waardering voor andere mensen en ik heb heel goed en lang kunnen nadenken over mijn levensstijl, carriere en relatie. Ik ben duidelijk student-af…

Op maandag heb ik een huis gevonden. Het is het GD Jordensplein 7 in het centrum Deventer, een nieuwbouwappartement, waar we de komende maanden veel plezier van gaan hebben. Zo tegen Kerstmis hopen we een leuk koophuis gevonden te hebben. Op dinsdag ben ik met mijn deskundige (4 auto’s afgewerkt in 3 jaar) broer naar dealers geweest om mijn nieuwe snoepje op te halen: een Citroen ZX.

Ik wacht maandag 2 juni bij de gate op mijn lieve Tikva en dan zullen we een week later officieel verhuizen naar Deventer. Tot die tijd blijven we allebei ergens logeren; Tikva bij haar ouders, ik in Deventer of Enschede.

Lezers, bedankt voor jullie lezen (we hebben site statistieken (Big Brother is watching you) en we zijn niet helemaal ontevreden) en het reageren. We hebben het leuk gevonden om op de hoogte gehouden te zijn vanuit Nederland door mensen, waarvan ik de namen niet ga noemen, anders zijn anderen weer gepikeerd als ik ze per ongeluk zou vergeten.

Laatste advies: Neem eens een keer een paar maanden vrij van je werk, pak je rugzak en vlieg gewoon ergens naar toe. Reis daar rond voor een paar maanden en ik weet zeker dat je het prachtig zal vinden. Ik was op 31 augustus heel bang voor deze reis, maar op 30 september vond ik het eigenlijk wel normaal en op 29 februari wilde ik nooit meer naar huis.
Voor advies over waar je het beste naar toe kan gaan: jullie kennen onze email adressen. Ook voor korte reisjes van een paar weken naar Oman, UAE, Bahrain, Nepal, India, Indonesie, Singapore, Malaysia, Thailand, Laos, Japan, Nicaragua, Honduras, Guatemala, Belize, Mexico of LA!

Mexico on my own..

Verslag 2008: We hebben een korte vlucht met een van de mexicaanse low-cost airlines vanuit een plaatsje vlak over de grens naar Mexico stad. Al vanuit het vliegtuig zie je wat een reuzachtige stad dit is.
Gelukkig ligt er een goed metro netwerk onder. Waar we ook nog ff een kakkerlak rond zien scharellen. Die beesten gaan we echt niet missen wanneer we weer thuis zijn. Natuurlijk bezoeken we ook de ruines van Theotihuacan. Een geweldige oude stad waar de 3e grootste piramide ter wereld staat. Enkele huizen met mooie muurschilderen zijn ook nog zichtbaar. Toch maakt het niet meer zoveel indruk als het een paar maanden eerder gedaan zou hebben.

Mexico stad hangt vol met duitste vlaggetjes … huuh, we komen erachter dat Angela Merkel een staatsbezoek brengt. Vanaf het dakterras van een restaurant besteden we onze laatste uurtjes samen op reis met uitkijken over alle activiteiten op de plaze centraal. En dan het ultieme afscheidcadeautjes voor Marcel, na veel te veel pogingen in veel te veel landen lukt het hem een colibri op de foto zetten!

En dan is het afscheid, Marcel gaat een week eerder naar huis i.v.b. met zijn werk hij is nu al thuis. Ik blijf nog tien dagen alleen in Mexico. Eigenlijk zou het langer zijn maar ik heb het ingekort. Het is in een woord ”raar” zo zonder Marcel. De behoefte om te reizen was gewoon op. Zoals je altijd zult zien kreeg ik juist nu de ergste diarree van de hele reis. Niet van een straatstalletje maar van een westers uitziend, luxe restaurant waar we ons afscheid etentje hadden. (Ik had nergens last van. – Marcel). Ik blijf nog een dagje in Mexico stad en ga stappen met wat mensen uit het hostel.

Daarna besteed ik 3 dagen (1 dag bus, 1 dag kijken, 1 dag bus terug) aan een bezoek aan El Tajin aan de oost-kust. Ook dit is een oude stad, alleen onbekend door welke cultuur dit gebouwd is. Spectaculair zijn de optreden van de voladores. Een soort primitieve vorm van bungyjumping die nog steeds overleeft heeft. Eigenlijk is het wel een lange trip voor alleen dit, maar je weet niet wanneer je ooit weer in Mexio komt.

Dan nog weer een dag bussen naar de west-kust naar Zihuatanejo. Ik ben de enige gast in mij hostel en heb de dorm en badkamer lekker helemaal voor mijzelf. Er is duidelijk laag seizoen en er is niet zoveel te doen, ik lig aan het strand, ga nog een keer lekker naar de pedicure en kapper en doe vooral rustig aan. Ook ga ik nog een dagje duiken (echt een nieuwe verslaving) en 4 dagen ongegeneerd niks doen.

Dan is bijna de laatste dag aangebroken mijn vliegtuig naar L.A. gaat vanaf Morelia. Dit is een plaats een stuk meer in het binnenland, er is een mooi plein en wat kerken maar eigenlijk is het zo wel leuk geweest. De volgende ochtend heel vroeg gaat mijn vlucht naar L.A. Hier heb ik nog 1,5 dag waar ik goed gebruik maar van de lage dollar om nog even flink te shoppen. Nog 1 lange vlucht en dan kan ik Marcel weer in mijn armen sluiten.

Echt het allerlaatste verhaaltje

En toen was er niemand meer op reis en 1 maandje later leek het alles alweer zoals voor de reis. Marcel is als sinds 1 juni aan het werk, ik heb een baan gevonden (intercedent bij Randstad in Utrecht) en mag per 1 juli aan de slag en de sleutel van ons nieuwe huis in Deventer krijgen we a.s. donderdag.

En ja de reis mag dan wel voorbij zijn maar wat we eraan over hebben gehouden:

• Bijna 10.000 fotos
• Logeeradressen over de hele wereld (van lokale bevolking en mede-reizigers).
• Leuke kussenhoezen etc uit bijv India
• Een waardevolle blik op de wereld van buiten onze Nederlandse vissenkom.
• Weten dat we elkaar na 8,5 maand 24-uur per dag nog steeds lief vinden.
• Een nieuw favoriet bier (Beerlao) en rum (Flor de Cana 7 jr) merk, te bestellen bij Berendsen in Enschede.
• We kunnen Spanjaarden afluisteren.
• Veel meer zelfvertrouwen, want als we … (vul in) kunnen overleven, wat dan niet!
• Een eeuwig discussie onderwerp: wat zijn onze nummer 2 tot 6, Oman, Nepal, India, Indonesie, Guatemala of toch Nicaragua.
• Een punt waar we het allebei over eens zijn: Laos was onze favoriet
• Een veel overzichtelijkere bankrekening.
• Een Padi Advanced Open Water en heel veel duikervaringen.
• First-hand information over ontelbare plekken waar we nog heen moeten.
• Meer waardering voor hoe goed we het in Nederland hebben.
• Streetcred…
• “Bedankt” kunnen zeggen in heel veel verschillende talen.
• Een beter conditie en minder kilootjes.
• Veel nieuwe sieraden.
• Zeiken op de NS ach, we hebben erger meegemaakt (niet dat we niet meer zeiken)
• We weten nu hoe Marcel er met baard uit ziet.
• We kunnen nu heel wat Bob Marley nummers meezingen en hebben zelfs favorieten.

En natuurlijk ontelbare herinneringen om de rest van ons leven te “weet je noggen”.

Ook naar Latijns-Amerika op vakantie? Zo regel je het!

Mijn Handboek Verre Reizen met Kinderen geeft heel veel praktische tips en inspiratie voor je reis. Wil je de reis zelf organiseren? Ik gebruik altijd Skyscanner om vluchten te vergelijken. Een auto huren doen we graag via Sunny Cars, want dan scheelt gedoe met verzekeren. Voor accommodaties kijken we vaak op booking.com.