Dit is een reisverslag van onze vakantie in Indonesië in de zomer van 2022. In dit reisverslag lees je vooral wat we beleefden en hoe we ons voelden. Blogs met praktische tips over diverse bestemmingen volgen op een later moment.
Dag 0 De dag dat we niet vlogen
Op vrijdagmiddag lopen we ons huis uit. Twee grote rugzakken op de rug en allemaal nog een dagrugzak(je). We hebben er zin in, eindelijk weer ver op reis. We gaan met zijn drietjes 3 weken naar Indonesië waarna onze dochter en ik nog 2 weken langer blijven.
Met al het gedoe op Schiphol vinden we het wel een beetje spannend, maar we zijn ruim op tijd. Bijna vier uur van te voren zijn we op het vliegveld. Na lange tijd in de rij kunnen we onze bagage inchecken. Hier krijgen we ook onze boardingpass maar zonder stoelnummer. “Jullie staan op standby,” zegt de mevrouw van KLM. Standby, dat wil ik helemaal niet. We hebben ook echt maanden van te voren geboekt en kregen gisteren bij het online inchecken gewoon stoelnummers. Ik probeer met haar te praten maar het blijft bij “ga maar naar de gate daar kunnen ze jullie verder helpen”. Ze heeft volgens haar geen optie om stoelnummers te geven.
Bah, de stress schiet er gelijk in en op deze manier duurt de volgende rij voor de handbagage-controle en de paspoortcontrole mentaal nog veel langer dan het uur dat we erover doen.
Dan komen we bij de gate en daar staat een medewerker. “Helaas is het vliegtuig stuk en kon er alleen een vervangend kleiner vliegtuig geregeld worden. Als je op standby staat, betekent dit dat je vandaag niet mee kan, wanneer dan wel weten we ook niet. De komende dagen zeker niet.”
Ik wil vloeken en ben boos, onze dochter begint te huilen. Dit is echt super klote. Waarom dan wij he… Het gaat om 90 mensen die niet mee kunnen en die zijn door het algoritme gekozen.
Verder gebeurt er even helemaal niks behalve heel veel boze mensen. Ik zie echter een stewardess aankomen die wat meer autoriteit uitstraalt en die met twee andere staat te overleggen. Ik ga mee luisteren en ik hoor haar zeggen. “We moeten mensen wel gaan informeren, de realiteit is gewoon dat er niet voor iedereen plek zak zijn, ook niet volgende week”, “Weten we eigenlijk wie er allemaal standby staan.” Snel spreek ik haar aan, dat zijn wij. Zo krijg ik te horen dat er zo mensen komen om te kijken of er wat om te boeken valt. Ik zeg haar dat ik maandag wel wil vliegen en vraag of het dan zeker lukt. Volgens haar moeten we er dan snel bij zijn, aangezien er volgende week nog een paar plekken vrij zijn.
Zo zijn we 2e in de rij als de twee medewerkers aankomen die iedereen moeten omboeken. Helaas blijkt er echter niet alleen zaterdag en zondag geen plek meer te zijn ook op maandag zijn er geen drie stoelen. Dinsdag dan zijn er nog wel plekken. Naast ons staat een gezin van vijf die willen ook graag die dinsdag. Met een andere maatschappij dan? Ze gaat zoeken en ondertussen zoek ik zelf ook via Skyscanner en Google Flights. Dubai lijkt te kunnen, maar ook weer geen 3 plekken. Doha dan.. nee.. Vertrek vanaf Brussel, ook niet. Uiteindelijk is ze 40 minuten bezig en dan heeft ze een optie. Morgen vertrekken met KLM naar Wenen, een 5 uur overstap, dan Wenen naar Tokio (12 uur met Austrian), 2 uur overstap, tenslotte met JAL in 7 uur naar Jakarta. Heel ver omvliegen maar dan zijn we er wel slechts een dag later in plaats van vier vakantiedagen te missen. Bovendien: wie geeft er garantie dat het vliegtuig de volgende dag wel gemaakt is.
We doen het. Met onze bagage komt het wel goed zeggen ze. Die wordt automatisch doorgelabeld. Ik vraag nog of we die niet terug kunnen krijgen maar dat kan niet. Ook niet als we dinsdag zouden vliegen met KLM, de bagage op Schiphol wacht op de vlucht.
We krijgen nog een voucher waarmee we elders op Schiphol bij de balie een hotel kunnen regelen.
Dag 1 Via Japan alsnog naar Indonesië
Om 22:00 waren we eindelijk in het hotel. Om 1:30 gaat de wekker weer. Terug met de shuttle naar Schiphol. Het moet maar, we gaan onze vluchten echt niet missen door zelf te laat te zijn. Deze keer moeten we in de Europese rij voor de security-check en zelfs midden in de nacht is er al een rij van 25 minuten.
De eerste vlucht naar Wenen. Vanuit het raampje van het vliegtuig zien we onze backpacks ingeladen worden. Dat geeft toch een fijn gevoel (hoewel dat dus achteraf onterecht bleek). De overstap op Wenen gaat ook best soepel, al zijn ook hier rijen bij de paspoortcontrole.
Op Tokio Narita is het uitgestorven. We worden zelfs opgewacht bij de gate en verder hangen er twee keer briefjes met ons vluchtnummer en een keer zelfs onze namen met daarop waar we heen moeten. Wat een service. Veel buitenlanders zullen hier niet komen want Japan is alleen maar open als je als onderdeel van een tour gaat. Onze dochter vind de Japanse WC’s met alle knopjes maar wat grappig.
Dag 2 Help geen bagage
Nog een laatste vlucht. Dit is echt wel het langste achter elkaar wat we gevlogen hebben. Constant mondkapjes dragen is ook wel weer even wennen. In combi met alle stress en de extreem korte nacht zijn we ook gewoon moe. We zijn dan ook maar mentaal gelijk over gegaan op Indonesische tijd en hebben uiteindelijk best veel geslapen.
Toch een opluchting als we eindelijk geland zijn. Nu nog de coronacontrole en het visum on arrival regelen. Dat laatste duurt weer eindeloos lang. Twee balies en een enorme rij. Uiteindelijk zijn we na meer dan een uur aan de beurt.
Dan onze tassen ophalen. Onze vlucht staat al niet meer op de borden. We zie onze rugzakken niet. Dan maar iemand aanspreken. “Dit is nog van Tokio zegt hij bij een stapeltje koffers”. Geen rugzakken.. shit shit shit.. Er zijn zes bagagebanden en een afwijkende bagage plek. We zoeken nog overal maar hij is echt niet hier. Dan naar het kantoortje wat vol staat met bagage die nog ergens heen moet. Meer dan een rapport maken kunnen we niet doen. Als de bagage gevonden wordt nemen ze contact met ons op. Misschien is die in Tokio gebleven, er is nog een 2e JAL vlucht die dag dus dan zou die nog snel kunnen komen.
Op naar het hotel. We zijn gaar.. 22:00 en naar bed.
Dag 3 Shoppen in Jakarta
Wakker worden, appje lezen. Nee, de tas zat niet op de JAL vlucht. We krijgen een PIR nummer (een case nummer waarmee je online de bagage status kunt checken). Dit is niet goed, de bagage is nog niet gelokaliseerd. Hij is dus kwijt. Op dit moment met de chaos op de Europese vliegvelden en het feit dat die ook nog is omgeboekt is de kans groot dat die ergens in Europa tussen een enorme stapel staat. Het kan wel weken duren voordat achterstanden zijn weg gewerkt en iemand die moeite doet om onze tassen te gaan matchen en zoeken in het systeem en dan ook nog op te sturen.
Bovendien gaan we rondreizen. We blijven niet in Jakarta. Jakarta Airport kan de tas, als die komt, wel voor ons doorsturen, bijvoorbeeld naar Semerang, Malang of Denpasar Airport en dan moeten we die daar ophalen als we in de buurt zijn.
Voor nu moeten we er dus maar van uit gaan dat we zeker vijf dagen (dan zijn we 1 nachtje in Semerang) maar realistischer enkele weken geen bagage hebben. Eigenlijk zouden we na een dag in Jakarta doorreizen maar die eerste dag hebben we gemist door het vliegtuig dat niet ging. We besluiten nu niet door te reizen. In Jakarta is wel van alles te koop, op de eilanden waar we heen willen gaat dat lastiger worden.
Eerst maar inventariseren wat we wel hebben. We hebben mijn medicijnen, voor 5 dagen lenzen, tandenborstel en haarborstels. Wat we niet hebben: de malariapillen die we over 3 weken nodig hebben. Stom stom stom, maar ik had dit echt niet verwacht. Als je een KLM vlucht Amsterdam -Jakarta met tussenlanding Singapore (geen overstap) boekt verwacht je hooguit dat het mis gaat en een dag later komt. Na al eerder een keer bagage een dag later gekregen te hebben en nergens goede zwemspullen te kunnen vinden neem ik wel altijd iets mee in de handbagage. Dus we hebben een reservesetje kleding en een badpak. Ik vond dat onze dochter meer zelf moest gaan dragen en in haar handbagage zat (wat een geluk) een packing cube met al haar zomerse kleding. Ook had ze de snorkels en masker mee (maskers kunnen nog wel eens beschadigen als er met je bagage wordt gegooid). Ze heeft alleen helemaal geen warme kleding en ook geen schoenen anders dan de sandalen die ze aan had.
Dus begint onze reis door Indonesië met de H&M en de drogist. Bij ons een budgetketen maar hier trouwens een winkel die je gaat vinden in de luxe shopping mall en met westerse prijzen. Ik vind ook daglenzen, echt superblij mee. Wel 40 euro voor een maand, duurder dus dan in Nederland.
We kopen beide 3 setjes kleding, ondergoed voor een week en slippers. Nu hebben we nog een tas nodig om alles in te stoppen. De rugzakken hier (Thule enzo) zijn ook gewoon westerse prijzen. Onze verzekering vergoedt tot 250,- per persoon en KLM zal vast ook wel wat vergoeden maar je zit echt zo aan de 500,- euro. Op naar Chinatown, hier scoren we een goedkope backpack.
Zo kunnen we ook nog wat bekijken van Jakarta. Enkele Chinese tempels en natuurlijk lopen we ook een rondje door Batavia. De oude wijk in Jakarta, ooit gesticht door de Nederlanders. We verbazen ons er trouwens over hoe extreem rustig het hier is. Ook over hoe erg mondkapjes en checks nog een ding zijn. Dat hadden we echt niet verwacht. Bij elke mall moeten we onze Indonesische QR code laten zien. We hebben de app wel (verplicht voordat je het vliegtuig in stapt) en de Nederlandse vaccinatiecertificaten daar ingevoerd. Voor buitenlanders is het idee dat de Nederlandse ambassade ons certificaat handmatig moet goedkeuren maar daar zijn ze net nadat de app werd ingevoerd al mee gestopt. Daarom krijgen we continue een rood scherm. Gelukkig is de Nederlandse QR code tekst (als je erbij zegt, kijk 1, 2 , 3 vaccins) ook voldoende.
We zijn opgelucht dat we even vooruit kunnen, alleen wat als de tas echt niet meer komt. Dat is niet onrealistisch als je alle verhalen op Twitter mag geloven. We willen graag de IJen beklimmen en hebben niks warms. Via mijn Instagram stories krijg ik veel tips binnen van mensen die meedenken. Zo fijn! Wat betreft de kou zou het wel meevallen maar dichte schoenen is een must. Er is ook een Decathlon in Jakarta (niet op de rest van Java). Daar maar heen dan. Kunnen we ook gelijk even reishanddoeken kopen. We kopen nog dichte schoenen voor onze dochter, een lange broek voor haar (wij hebben beide er eentje die we in het vliegtuig aanhadden) en allemaal 1 trui. Jassen hebben we niet maar als het echt gaan regen scoren we wel een paraplu of poncho.
Los van de malariapillen (die misschien op Bali nog wel te regelen zijn) komt het zo verder wel goed, ook als de tas helemaal niet meer komt. Natuurlijk hadden we liever onze eigen zorgvuldig uitgekozen kleding en mis ik ook echt wel mijn fijne sandalen en het feit dat ik nu geen hardloopschoenen en kleding heb, maar het is wat het is. We zijn toch echt wel goed geslaagd in Jakarta en we gaan nu echt heel hard proberen het los te laten en te gaan genieten.
Dag 4 Jakarta naar Jepera
Een reisdagje, gisteren hebben we ook nog even nieuwe tickets gekocht voor de trein. We nemen de luxe trein (want veel sneller) van Jakarta naar Semerang in 5 uur. Daar moeten we dan nog een bus nemen in zo’n 2 uur naar Jepera.
Het is een fijne treinrit, we verlaten de stad en rijden langs typisch Indonesische landschappen zoals rijstvelden.
In Jepera zelf is niet zo heel veel te doen. Er is een park met een waterpark, speeltuinen en een aquarium. Het waterpark is vies en dicht. Het aquarium is van buiten heel gaaf, een gebouw in de vorm van een schildpad. Van binnen is veel stuk. Het is gewoon een beetje zielig als je de foto’s op Tripadvisor vergelijkt met wat we nu zien. We denken dat gebrek aan toerisme er zwaar ingehakt heeft en daardoor er gewoon geen onderhoud gepleegd kon worden.
Vrijwel alle toeristen hier zijn immers op weg naar de Karimunjawa eilanden en die eilanden zijn lange tijd helemaal niet toegankelijk geweest.
Dag 5 -7 Karimunjawa
Ook wij gaan naar de Karimunjawa eilanden. Eigenlijk zouden we een dag eerder hier zijn geweest en dan was er een fast boat (Bahari Express). Vandaag is er alleen de slow ferry, en sommige dagen is er helemaal geen boot.
De slow ferry is volgens de Lonely Planet de kotsboot en dat klopt. Onze dochter is zo eigenwijs om toch een koekje te willen eten en dat gaat niet goed. Gelukkig is ze daarna weer oke en verder voelen we ons prima vergeleken bij veel mensen om ons heen. Het duurt alleen gewoon lang. Na 5,5 uur land in zicht en op naar ons hotel.
Wat een fijn huisje in een zonnige tuin. We vinden het nu al leuk! Met zijn drietjes op de scooter, aan helmen doen ze hier niet. Op naar een van de mooie stranden van het eiland. Het is prachtig, echt zo’n bounty strandje met een koraalrif om te snorkelen en palmbomen met schommels. Dit is genieten!
Terug naar het stadje en de praktische dingen regelen. We willen graag duiken. Er is een duikschool op het eiland maar verder weinig toeristen. We kunnen met zijn tweetjes gaan en onze dochter kan dan snorkelen als wij duiken. De kapitein van de boot zal een oogje in het zeil houden. Klinkt best spannend, maar ze ziet het wel zitten dus we doen het.
Dan lopen we terug en mijn rechteroog doet steeds meer pijn. Ik zie dat die knalrood is en helemaal dik. Oogontsteking ook dat nog. Zou het door de nieuwe lenzen komen? Het zijn wel echte merklenzen die ook in Nederland worden verkocht.
De volgende ochtend duiken, maar mijn oog doet nog steeds pijn. Ik moet toch iets zien onderwater en heb nog een paar lenzen van thuis dan die maar even. Onze divemaster spreekt een paar woorden Engels, gelukkig is duiktaal toch zonder woorden. We hebben beide meer dan honderd keer gedoken dus we redden ons zelf ook wel. Als beginnende duiker zou ik hier niet duiken aangezien ook de apparatuur wel probleempjes heeft. Mijn BCD lekt lucht, in Marcels mondstuk loopt water naar binnen. Alsnog weer samen duiken voor het eerst sinds onze dochter geboren is, is hartstikke leuk. Vooral wat betreft koraal is er veel afwisseling, we zien enorme waaiers en koraal in veel kleuren. We duiken bij een scheepswraak en zien nog een schildpad. Verder zijn het vooral kleine kleurige vissen.
Onze dochter heeft dan ook heerlijk gesnorkeld en vond het helemaal prima om zelf rond te zwemmen. Op de tweede duikplek leggen ook nog andere snorkelboten aan dus ze is dan ook niet helemaal alleen.
Die leuke gekleurde vissen liggen ’s avonds weer op je bord. Op Karimunjawa is er een nightmarkt op het centrale plein. Kies zelfs je vis uit en wat je erbij wil hebben, bijvoorbeeld witte rijst en ze maken het voor je klaar. Hartstikke vers en ontzettend goedkoop.
We vinden ook nog een farmacie en die geeft oogdruppels tegen een virus infectie en zalf tegen een bacteriële infectie. Ik hoop dat het snel werkt want mijn oog ziet ook wazig. Als je gaat googlen krijg je alle horror verhalen, het kan gewoon door de oogontsteking komen maar ook een teken zijn van blijvende schade of een netvlies welke geopereerd moet worden. Niet wat je wil lezen als je op een kleine eiland zit waarvandaan er ook niet eens dagelijks een boot is.
Ik besluit dan ook maar even te stoppen met instagram stories plaatsen. Ik maak me gewoon zorgen en ik weet gewoon dat ik dan weer heel veel goedbedoeld advies krijg wat mij in dit geval nog onrustiger maakt.
Onze laatste volle dag op het eiland gaan we weer op pad met de scooter. We stoppen bij verschillende rustige en mooie stranden. Alleen bij sunset beach is er meer party sfeer met muziek en zitzakken. Hier komen we ook opeens allerlei andere Nederlandse gezinnen tegen, ik word zelfs een keer herkend, grappig ????.
Op naar week twee met hopelijk een stuk minder pech en veel meer mooi Indonesië. Voor wie niet kan wachten, de tassen zijn na ruim een week nog steeds niet gelokaliseerd. Lees hier hoe de reis verder ging in het reisverslag van week 2.
