Eén van de voordelen van een stedentrip in Sofia is dat de stad meer te bieden heeft dan cultuur en lekker eten. Je kunt namelijk ook vlakbij de stad heel goed en mooi wandelen. Dit dankzij de 2.290 m hoge Mt. Vitosha, die je overal in de stad goed ziet. Ook wanneer je zoals wij op vakantie gaat in Bulgarije met kinderen, is een dagtrip echt een aanrader maar bereid je wel goed voor. In de winter kan je hier skiën en langlaufen maar daar hebben we geen ervaring mee.
Wandelen op mt. Vitosha
Wij gingen tijdens ons eerste bezoek aan Sofia in 2006 ook wandelen op Vitosha, maar dat liep minder goed af. We verdwaalden enorm (dit was voor het mobiele telefoon met Google Maps tijdperk) en uiteindelijk zijn we maar naar een TV-toren gelopen dat was tenminste een herkenningspunt. Wonder boven wonder was daar een auto en die gaf ons een lift naar beneden. De hele weg terug kwamen we geen enkel ander verkeer tegen. Lees ook ons reisverslag Bulgarije.
Deze keer waren we dus beter voorbereid, met een telefoon en een kaart (te koop bij het tourisme office). We besloten een tweede poging te wagen voor de wandeling die in 2006 maar deels gelukt was. Omhoog met de kabelbaan en helemaal terug omlaag lopen naar Boyana. Deze wandeling, van naar ons idee ongeveer 10 km en vooral omlaag, leek ons ook haalbaar voor onze kleuter van vijf. Uiteindelijk bleek het 13,5 km te zijn en de afdaling, op sommige plekken, nauwelijks een pad te noemen. Verderop in dit blog lees je meer over deze route.
Wil je een wat minder uitdagende wandeling dan zijn er diverse routes op de top te maken, waarbij je de kabelbaan of bus terug naar beneden neemt. Een andere optie is nog om naar de Cherni Vrah, de hoogste top van Mt Vitosha, te lopen.
Er zijn meerdere restaurantjes op de berg en zeker tijdens het winter- en zomer(hoog)seizoen mag je er wel vanuit gaan dat de meeste open zijn. Maar sommige staan wel op de kaart en zien eruit alsof ze al jaren dicht zijn. Het is dus slim om zelf voldoende water en wat te eten mee te nemen. Toiletten zijn we niet tegen gekomen, alleen bij de restaurantjes.
We zagen genoeg mensen wandelen op sneakers, maar wij waren maar wat blij met onze stevige wandelschoenen. Niet alleen voor onszelf, maar zeker ook voor onze dochter. Goede wandelschoenen voor kinderen zijn helemaal niet zo duur en op een route als deze met keien, grind en modder helpt het echt enorm.
Hoe kom je op Mt. Vitosha
Jammer genoeg is het nog steeds niet zo makkelijk om Mt. Vitsosha te bereiken, zeker op doordeweekse dagen. Plan het dus zo dat je in het weekend Vitosha bezoekt en dubbelcheckt welke liften gaan en hoe laat je bus gaat.
In het weekend zijn er twee liften die je kunnen brengen. De Simeonovo is een gondellift en aangezien je hier met een grote groep in past, is de wachttijd vaak het kortste. De lift is bereikbaar met bus 122 die vertrekt vanaf de bushalte bij metrostation Vitosha. Deze bus gaat zelfs in het weekend echter maar één of twee keer per uur. Wij hadden de pech dat deze net voor onze neus weg reed en in plaats van 59 min te wachten namen we dus een taxi. Om er vervolgens achter te komen dat de lift door een storing gesloten was.
De andere optie is de Dragalevtsi kabelbaan bereikbaar met bus 93. Omdat er op deze redelijke oude stoeltjeslift, maar twee personen tegelijk kunnen is er vaak een wachtrij. Wil je helemaal naar de top, dan neem je na de eerste lift nog een tweede stoeltjeslift. Wij vonden de route wel erg mooi en je bent direct in de buitenlucht.
Het punt waar je uiteindelijk uitkomt met beide liften ligt niet al te ver van elkaar vandaan, dus voor je uiteindelijke wandeling maakt het weinig uit welke je neemt.
Tenslotte is er nog bus 66 die je kunt nemen, maar volgens de verhalen is dit geen aanrader met kinderen omdat je erg misselijk wordt van de route.
Onze wandeling met de kabelbaan omhoog en omlaag lopen naar Boyana
Door het gedoe met de bus en de liften kunnen we pas vlak voor 12:00 echt starten met onze wandeling op het plateau bovenop Mt. Vitosha. We weten welke bordjes we moeten volgen en de route is goed aangegeven met staven met daarop bordjes. De route is niet helemaal vlak, met wat kleine heuveltjes. Op dit deel van de route zijn veel bloemen en hoge grassen. Vanmorgen liepen we nog in een grote stad, nu zitten we echt midden in de natuur. Met een geur van dennenbomen en heidebloemen. Beneden is het meer dan dertig graden maar hier staat er een fijne, koude wind die de gevoelstemperatuur een stuk omlaag brengt.
We stoppen bij Kamel Dem met 1.862 meter een stuk lager dan de echt top Cherni Vrah maar wel het mooiste uitkijkpunt over Sofia in de diepte. Veel stenen liggen hier al sinds de ijstijd en onze dochter vindt het heerlijk klauteren. Ondertussen zoeken wij een mooi plekje om goed rond te kijken. Andere wandelaars hebben zelfs biertjes meegenomen en een complete BBQ-lunch. Dit is ook wel een prachtige plek om langer te blijven hangen. Een paar parapenters vliegen over ons heen, “cheers” roept er een en ze halen wat kunstjes uit.
Na onze stop hier begint het pad omlaag te gaan en verlaten we de hoogvlakte en komen in het bos. Dit is een iets saaier stuk van de wandeling en het pad is soms erg modderig. We letten goed op, want dit is de plek waar we vorige keer een afslag hebben gemist. Nu zien we die wel; een heel klein padje langs een watertje naar rechts.
Na een tijdje komen we een restaurant met hotel tegen. Eén van de drie die volgens de kaart op onze route liggen. Eén hiervan blijkt dicht te zijn, dus het is maar goed dat we direct bij de eerste gestopt zijn. De gat-in-de-grond wc’s zijn schoon en er worden maaltijden geserveerd. Soep, vlees, brood en frietjes. We eten en rusten zo’n 45 minuten uit voor we doorwandelen.
Het pad loopt nu niet meer door dennenbomen maar door steeds meer loofbomen. We dalen flink maar het is nog steeds goed te doen, tot we bovenaan de Boyana waterval komen. Hier staan waarschuwingsborden en het is erg steil. We klimmen omlaag om de 20 meter hoge waterval van onderen te bekijken. Echt een hele mooie plek!
Nu hebben we twee opties, weer helemaal omhoog klimmen om de reguliere route weer oppakken of het pad volgen langs de beek. Op onze kaart een stippelroute. We zijn al moe en hebben geen zin weer omhoog te gaan, dus kiezen voor het laatste.
Achteraf gezien niet de slimste keuze en ga je wandelen op mt. Vitosha met kinderen, dan raad ik je echt aan om de andere optie te kiezen. Het eerste stuk gaat nog prima, maar het wordt steeds smaller en minder een pad. We lopen op een pad dat meer lijkt op een klauterbaan. Dit pad is op sommige stukken echt enorm steil. Op sommige plekken valt gewoon niet meer normaal te lopen. We hangen aan de bomen, houden ons vast aan de stenen en glijden weg over het grind.
Ik vind het niet leuk, onze dochter vindt het niet leuk en zelfs voor Marcel is de lol er na een tijdje vanaf. Zeker wanneer hij uitglijdt en in zijn val onze dochter mee neemt. Ze huilt van de pijn, maar gelukkig is er niks echt aan de hand. Pas vlak voordat we aankomen in Boyana, wordt het pad weer goed beloopbaar.
We zijn net voor vijf uur in Boyana en dus nog net op tijd voor een bezoekje aan een werelderfgoed kerk met beroemde schilderingen. Voordeel is wel dat we hier niet hoeven te wachten, er mogen maar tien mensen per keer naar binnen, maar zo helemaal aan het einde van de dag is het rustig.
We hebben echt genoten van onze wandeling behalve het laatste stukje! Lees ook ons blog over wandelen bij de 7 Rila Lakes.
Google maps en de bordjes