Duiken bij Isla de Coiba, dit is waar ik de mooiste duik van mijn leven maakte. Vijf walvishaaien, 2 mantaroggen, scholen haaien, 2 frogfishes, een zeepaardje en 2 verschillende schildpadden, allemaal op één dag. Het was ongelofelijk. Fanatieke duikers hebben het vaak over de “ultieme duik”, die ervaring waar ze jaren naar op zijn en live-aboards voor boeken naar afgelegen bestemmingen. Zo was het bij mij niet. Deze meest geweldige duik ooit overkwam me gewoon.
Mijn duiken bij Isla de Coiba
Om 8 uur meld ik mij bij het duikcentrum en ik maak kennis met de rest van de crew voor vandaag. Vier duikers en een divemaster en vier snorkelaars ook met hun eigen gids plus de kapitein. Whalesharks, al 6 dagen achter elkaar zijn ze gespot, zou het ons ook lukken?
We pakken onze spullen in en vertrekken naar de boot. Dit is een enorm krachtige speedboot met een zonneluifel. Het uur naar onze eerste bestemming brengen we in stilte door want over de motor heen praten kan toch niet. Ik geniet, we schieten dicht langs de kust waar hoge kliffen afgewisseld worden met inhammen. Hier zijn smalle onbebouwde strandjes, omsloten door kokospalmen. Alleen bereikbaar met de boot, dus de natuur blijft puur en wild.
Onze eerste duikstop is Wahoo Rock, dit is de beste kans om de walvishaaien te zien maar ook een plek waar vanwege de stroming meestal alleen in de ochtend gedoken kan worden. Nog bij het afdalen zeilt daar een enorme mantarog voorbij, deze duik nu al geslaagd! We zwemmen wat rond en komen bij een wolk van vissen, in formatie bewegen ze door het water. Dan zet er een enorme schaduw over heen, een walvishaai. Een walvishaai en een mantarog binnen 5 minuten: mijn hart ontploft bijna en op dat moment ben ik de meest dankbare en gelukkig persoon ter wereld. Dan opeens uit mijn ooghoek en deze keer redelijk vlakbij komt er nog een aan. Deze zit bijna op gelijke hoogte en glijdt moeiteloos aan ons voorbij.
Wanneer de walvishaaien verdwenen zijn gaan we verder met onze duik. Alsof het niets is laat de duikmaster ons nog even een frogfish zien waarna de volgende walvishaai zich alweer meldt. Een eenzame whitetip lijkt te vragen waarom hij geen aandacht krijgt. “Sorry haaitje, met 1,5 meter val je in het niet bij de reuzen die 7-10 meter lang zijn.” Hoe zou ik ergens anders oog voor kunnen hebben? Op een gegeven moment zijn er drie verschillende exemplaren. Twee glijden langs en over elkaar heen, het lijkt alsof ze een dans uitvoeren. “Ik doe een koprol over jou heen, duik jij dan over mij heen”. Een speelsheid die bijna niet past bij dit soort gracieuze dieren.
Wanneer ze uit het zicht verdwijnen duurt het nooit lang of ze duiken weer op. Op een gegeven moment komt er één recht op me af en ik zie mijn kans schoon. Hij laat het toe dat ik op misschien een meter afstand naast hem hang. Even maken we oogcontact en dan zie ik de prachtige schubben van de enorme vis, zijn gestippelde huid en uiteindelijk zijn staart die mij met een zwiep zo had kunnen weg vegen.
Uiteindelijk verdwijnen alle walvishaaien wat langer uit zicht. Ik ben snel door mijn lucht gegaan door alle opwinding maar ook door het voor het eerst duiken met een camera. Ik geef bij de divemaster aan dat ik bijna op 50 bar zit. Niks aan de hand, we doen nog een laatste rondje. Dan lijkt het alsof ik een mantaray zie, maar hij is wel erg klein, misschien maar 20 centimeter breed. De uitstekende flappen aan de voorkant en de kleuren zijn niet te missen. Een babytje, hoe lief! In de verte van ons blikveld duikt ook weer een walvishaai op, de rest van de groep zwemt er naar toe. Ik vraag me af wat te doen, ik zit nu echt wel laag op lucht. Ik trek de divemaster aan zijn vin, we beginnen met zijn alleen aan de safety stop. Als we klaar zijn geef ik aan omhoog, maar de rest zwemt er weer vandoor om een silhouet van een walvishaai aan de horizon op te sporen.
Mijn buddy van de dag is ver weg. Ik ben niet gewend alleen omhoog te gaan. Ik wacht nog even, en zwaai en maar ga uiteindelijk toch omhoog want heb echt nog maar 10 bar. Te weinig want eenmaal boven heb ik niet eens meer genoeg lucht voor mijn BCD. Alle bootjes zijn ver weg, ik zwaai en schreeuw een paar keer “please pick me up”, niemand reageert. Even raak ik in paniek, wat kan ik doen, zal ik dan maar de weightbelt laten vallen? Ik kan anders niet het hele eind zwemmen. Gelukkig komt er toch reactie. Niet ons eigen bootje maar één van een andere groep duikers pikt me op. Uiteindelijk ben ik maar een minuutje of 2-3 op de boot tot ook de rest van de groep boven komt. Op het moment zelf zat ik vol met adrenaline van de geweldige ervaring maar het had ook anders kunnen aflopen. In bijna honderd duiken ben ik nog nooit in een low on air situatie geweest en ik heb ook nog nooit zo’n ongeïnteresseerde buddy gehad. Maar ik had zelf ook wat beter moeten voorbereiden op mijn eerste duik na een jaar. Ik heb mijn lesje geleerd. Uiteindelijk was het trouwens een duik van 48 minuten, 22 meter.
Tijd voor een pauze, we hebben vandaag immers nog twee duiken te gaan. We stoppen op één van die fijne onbewoonde eilandjes waar we telkens langs varen. Even ontspannen. Ik ben ook benieuwd hoe de snorkelaars het hebben ervaren. Die zijn niet zo lyrisch als wij duikers. De walvishaaien bleven constant op 10 meter of dieper dus voor hun was er weinig meer te zien dan een silhouet.
Op naar duik twee, deze keer een divespot met de naam Iglesia. Ik zit nog helemaal vol van de vorige duik en fragmenten schieten door mijn hoofd. Ik probeer zo veel mogelijk te herinneren. Deze duik begint rustig en dat is eigenlijk wel heel erg fijn. Ik loop alleen wat te klieren met onze GoPro, net nieuw maar nu al kuren. Heel onhandig, zeker onderwater wanneer je niet even kunt wachten met iets opnemen.
Ik probeer me te focussen op de omgeving, dan maar geen film. Grote scholen vissen, nog een enorme gele frogfish en de haaien laten zich veelvuldig zien. Dan vliegt er een schildpad voorbij die we volgen en die zo langs een tweede schildpad schiet. Dit enorme dier lijkt wel zenuwachtig te worden van ons want hij bijt op zijn eigen poot, net of hij nagels aan het bijten is. We pakken de stroming op en schieten langs de stenen waarbij we nog net lang genoeg kunnen blijven hangen om een zeepaardje te bewonderen. Weer boven check ik toch maar even bij iedereen hoeveel lucht ze nog hebben, deze keer zijn de rollen omgedraaid en heb ik de volste tank.
Tijd voor een lunch pauze op Isla de Coiba. Voor de kust ligt een enorm zeiljacht en op het strand staan de zonnebedjes opgesteld. Wanneer we willen gaan zitten bij de banken worden we weggestuurd. Alles is gereserveerd voor de cruise gasten. Dat was totaal niet wat ik verwacht had. Verder weg kunnen we wel rustig eten en ik vang direct iets op van het rijke dierenleven op het eiland, twee agoeti’s hollen rond en er zijn heel veel vogels. Ik loop naar een strandje vlakbij en ik zie de eilandkrokodil “Tito” in het water.
De laatste duik gaan we naar Frijloles . De duik begint slecht: we moeten met een boei naar de lijn getrokken worden en dan wachten bij de lijn om af te dalen. Ik ben er als tweede, dan komt de derde en dan niks. De misselijkheid heeft me te pakken, een andere duiker begint te schreeuwen, “Hurry up, I am getting seasick” ook mijn buddy gedraagt zich nog vreemder dan onder water.
Het duurt en duurt, en dan eindelijk zijn de laatste twee daar. Wat blijkt er zat een lege tank tussen de tanks, helaas is er geen reserve. Er moest dus flink gezocht worden naar een tank die niet helemaal op is en nu heeft onze divemaster een halve tank om mee te starten. We kijken hoe lang het duurt. Eindelijk afdalen, de misselijkheid is weg maar beneden is het niet veel beter, het zicht is misschien een meter of vijf. Er liggen enorme rotsen met stukken kleurig koraal. Al snel zien we heel veel haaien. Diverse murenes hebben zich onder de stenen verstopt. Dan opeens is daar een enorme omslag, het water wil ons wegduwen, we zitten in een thermocline.
Van lekker warm naar ijskoud water, nu is het zicht net alsof je door een glas limonade kijkt. We vechten tegen de stroming en komen heel mondjesmaat vooruit. Het enige dat voor afleiding zorgt zijn de enorme goupers die voorbij zwemmen. Opeens is er ook een school haaien, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven ze lijken echt als een groep te bewegen. Dan is er een punt dat onze divemaster omhoog moet gaan na ongeveer 30 minuten, we mogen met zijn vieren verder duiken maar ik besluit ook af te breken. Het is met deze omstandigheden niet fijn om iemand alleen te laten gaan. De geweldige eerste duik kunnen we toch niet toppen en ik ben volledig tevreden.
De video
Het mooiste van alles is ook nog dat we een groot deel van de duiken op film hebben zo kan ik het telkens opnieuw beleven en hopelijk jullie ook meenemen in deze ervaring.
Alle film is geschoten met een GoPro Hero4 Silver, door mij en door een mededuiker. Sorry voor de schokkerige beelden soms maar het was een lastig duik en mijn eerste keer met camera.
Praktische informatie
De makkelijkste bestemming waarvandaan Isla de Coiba te bereiken is Santa Catalina. Er zijn hier drie duikscholen die in het hoogseizoen dagelijks duiken organiseren. Afhankelijk van de wensen van duikers en snorkelaars is er een 2-tank duik of 3-tank duik. De drie verschillende duikcentra verschillen iets in prijs, wij kozen voor de goedkoopste, maar voornamelijk vanwege de pakkende slogan “Sharks Guaranteed”. Kosten voor een dag duiken 155 dollar (2-tank) of 185 dollar (3-tank), hier komt nog 20 dollar kosten bij voor de National Park fee. Je moet zelf je eigen lunch meenemen.
Omdat we op vakantie in Panama waren met onze 1 jaar oude dochter konden we niet samen duiken of kiezen voor de meerdaagse tochten. Als serieuze duiker zou ik dat wel aanraden. Je slaapt dan op Isla de Coiba en dat scheelt toch ruim een uur varen per dag. Bovendien kan je dan ook naar duiklocaties die tijdens dagtochten niet toegankelijk zijn.
Natuurlijk we wisten dat Isla Coiba een van de beste duikbestemmingen in Midden-Amerika is. Maar dat we in Panama met walvishaaien konden duiken, daar hadden we echt niet op gerekend. De Lonely Planet heeft het over de “occasional very lucky diver”die er één ziet.
Waar andere bestemmingen in Midden-Amerika met incidenteel een keer een walvishaai zichzelf direct omtoveren tot “Whaleshark Capital of the World” doen ze in Panama maar weinig aan marketing. Ons dive center gaf aan dat er elk jaar zo vanaf december tot maart, vooral rond volle maan, periodes zijn dat de walvishaaien op een vaste plek rondhangen. Je moet nog steeds geluk hebben want Marcel ging een dag eerder duiken en hoewel zijn duiken erg leuk waren en hij ook een walvishaai zag, had hij zeker geen vergelijkbare ervaring.
Gezien de sterkte stroming, thermoclines en het erg matige zicht is het wat mij betreft een bestemming die vooral geschikt is voor ervaren duikers en minder voor beginners.
En lijkt het je wat om hier te duiken?
Ook naar Latijns-Amerika op vakantie? Zo regel je het!
Mijn Handboek Verre Reizen met Kinderen geeft heel veel praktische tips en inspiratie voor je reis. Wil je de reis zelf organiseren? Ik gebruik altijd Skyscanner om vluchten te vergelijken. Een auto huren doen we graag via Sunny Cars, want dan scheelt gedoe met verzekeren. Voor accommodaties kijken we vaak op booking.com.
Gaaf zeg! Ik ga binnenkort ook naar Panama en zou ook graag eenzelfde soort ervaring willen! Daarom staat Coiba ook op onze planning. In welke periode heb jij deze duik gemaakt? Wij gaan in Dec/Jan en ik zou heel graag de manta roggen en walvishaaien zien. Is dat de juiste periode?
Hi there,
Ik kwam net je artikeltje tegen, mooi artikel en je video is prima gelukt, geeft een mooie inkijk in de belevenissen. Ik duik alweer een aantal jaren en ook mijn kinderen zijn inmiddels gebrevetteerd. Het zorgt voor mooie famiebelevenissen. Daarnaast kan ik me ook nog de haaien herinneren en mijn eerste walvishaai, bij mij was dat in de Malediven, onvergetelijk ! Een een low-on-air is ook bij mij al eens voorgekomen, ook dat is onvergetelijk, al is dat eigenlijk het enige wat je na zo’n duik nog wilt, vergeten… ? Maar achteraf is het altijd weer een goede les geweest, en blijven toch ook de mooie momenten weer terugkomen.
Leuk om te lezen, zou ’t zo maar op m’n bucketlist gaan zetten, als die niet al veel te lang was…..
Thanks for sharing ! ?
Marcel
hé Tikva, weet je of je in Panama ook kunt snorkelen met kans op net zien van walvishaaien?
Niet zoals bijvoorbeeld de filipijnen. Je kunt als snorkelaar wel mee op de duikboten en als je mazzel hebt zie je een die niet diep zit. Op duik bleven ze echter diep dus de snorkelaars hadden helemaal niet zo’n toffe ervaring gehad.
Hoi Tikva,
Wij gaan vrijdag beginnen aan onze mooie vakantie naar Panama. Wij willen ook heel graag naar Coiba alleen willen wij graag ons duikbrevet halen, weet jij of dat daar mogelijk is? Ik hoorde ook iets van een panama brevet, die geldt dus alleen in Panama maar kan je wel je gehele vakantie gebruik van maken. We hebben wel eens eerder gedoken maar nog nooit dieper dan enkele meters. Na het zien en lezen van jouw verhaal heb ik er namelijk helemaal zin in! Mocht je verder nog tips/tricks hebben 🙂 Hoor het graag.
Alvast bedankt voor je mooie verhaal en foto’s! Kan niet wachten..
Hoi Linda, heerlijk vooruitzicht jullie vakantie. Die duikplekken waar ik nu ben geweest (met de whalesharks) zijn eigenlijk alleen geschikt voor divers met een advanced certificaat (dus nog een verder dan open water). Je kunt wel een brevet halen bij santa catalina maar dan ga je naar lokale duikplekken en misschien een dagje naar plekken in het coiba NP die minder stromig enzo hebben. Van een Panama brevet heb ik nog nooit gehoord.
Wat een ontzettend toffe duiken heb jij gemaakt! Ik moet daar ook naartoe! Mijn duik op Moorea staat nu nog bovenaan mijn lijstje (citroenhaaien, black tip reef shark, spotted eagle rays, schildpad, barracuda) maar als ik dit lees verwacht ik dat dit de mooiste ooit is! Die walvishaaien zijn zoooo impressive! En dat filmpje!!!
Wat een eng verhaal, met je lucht! En wat vervelend als je niet op je buddy kunt vertrouwen. Je filmpje vind ik echt goed gelukt, ondanks af en toe wat schokkerige beelden is het voor een niet-duiker echt leuk om eens te zien hoe dat nu is. Gezellig muziekje ook! Wat lijkt het me mooi om het te kunnen…
Super gaaf!
Wow Tikva, geweldig hoe je me mee hebt genomen in jouw ervaring, kippevel
Hoi Tikva, wat een ontzettend gave duiken! En een heel cool filmpje. Dat verhaal over je lucht die bijna op was, heftig! Ik heb pas iets van 30 duiken gedaan, en voor mij is elke duik nog steeds spannend. Bij 50 bar wil ik echt, echt naar boven…
Wat een bijzondere ervaring! Heerlijk om mee te mogen genieten met het filmpje, echt van toegevoegde waarde.
Wat ik me wel afvraag: is het niet gevaarlijk met die haaien? Of is dit nu een hele domme vraag die alleen door een niet-duiker gesteld kan worden?
Nee hoor geen domme vraag, wat is gevaarlijk. De walvishaaien eten alleen plankton en de rifhaaien zijn niet agressief en hun mond is veel te klein. Er zitten hier ook wel hammerheads enzo maar die kom je niet snel tegen. Het valt dus wel mee, al zouden ze je wel een zwiep kunnen geven met hun staart.
Gaaf hoor, walvishaaien! Is mij na 600 duiken nog steeds niet gelukt! Ook op mantas moest ik wachten tot vorige zomer.
Lukte het niet met je mond je BCD op te blazen? Ik ben ook niet zo van het zwemmen, maar met een opgeblazen trimvest kun je lekker dobberen totdat de boot komt.
Weet je wat het domme is dat ik pas op de boot bedacht dat ik dat ook had kunnen doen. Dat bedoel ik dus ook met zelf wat beter voorbereiden. Als je niet heel vaak duikt gaan sommige automatisme er een beetje uit. Normaal begin ik meestal met een ontspannen duik, en dan zit je er weer in maar nu was het direct aan de bak.