“Het is niet ver meer”, “het is niet ver meer” als een mantra in mijn hoofd bleef ik het herhalen. Mijn handen fijngeknepen en gevoelloos. Eindelijk waren we er in Coroico. Ik had het overleefd fietsen over de “the World’s Most Dangerous Road”. Eens maar nooit weer. Door de promotieverhalen in La Paz had ik me eigenlijk niet gerealiseerd hoe eng de weg echt was.
Constant moesten we stoppen voor vrachtwagens en werd ik bijna platgedrukt tegen de berg. Het stuk bergop is ook opeens een verassing, ik dacht dat we alleen omlaag zouden rijden. Dat doen we ook meestal. Niks houdt je tegen van de afgrond in de diepte. Het water op de modderige weg maakt het allemaal gladder en enger. Dat onze gids dan ook nog vertelt over de fietsers die hier doodgevallen zijn maakt het er niet beter op.
The World’s Most Dangerous Road fietsen
Dat was 2004, nu is het 2017. De World’s Most Dangerous Road is helemaal niet meer de gevaarlijkste weg ter wereld. Deze macabere eer heeft nu een andere weg. Dankzij de nieuwe auto weg is de World’s Most Dangerous Road nu alleen nog maar een plek voor fietsers. Marcel mag het gaan beleven.
De tocht naar beneden kan gedaan worden door beginners, dus ik (Marcel) had me al voorbereid op rustig aan, remmenknijpend-naar-beneden.
Niets was minder waar: de touroperator (Gravity) waarmee ik op pad was, had twee gidsen. De lead guide ging zo hard als ze kon, de tweede gids bleef achteraan helpen. Het was zo gaaf, dat ik op het uiterste van mijn kunnen reed en de lead guide in het vizier hield. Uiteraard leverde dat een kleine schuiver op over een paar losse stenen, die mij blauwe plekken opleverden die ik de 3 nachten erna nog duidelijk voelde. De weg heeft een afgrond van 500 meter aan de linkerkant en is op sommige plekken maar 3 meter breed. Helaas konden we door de mist de afgrond niet zien totdat we op 2500 hoogte meter waren.
Tropisch Coroico
In 2004 had ik maar een middag in Coroico maar deze keer namen we de tijd voor dit zonnige stadje. Waar Marcel naar beneden ging met de fiets daalden dochter en ik af naar 1525m met de minibus. Van fleece trui naar korte broek. Deze minubusjes vertrokken vanaf een tijdelijk busstation in één van de buiten wijken van La Paz. Je kunt het beste je hotel dus even om de naam vragen. De busjes gaan wanneer ze vol zijn.
Het eerste deel van de route deel je met de fietsers tot die afslaan op de oude weg. De nieuwe weg is prima maar zoals je kunt verwachten met een afdaling van drie kilometer wel erg bochtig.
Het laatste stukje rij je door de vallei en dan is het nog een heuvel omhoog naar Coroico. Een ruime drie uur nadat je La Paz hebt verlaten ben je in het tropische Coroico. Een perfecte plek om bij te komen van de zuurstofarme lucht en weer energie op te doen voor de rest van je reis door Bolivia.
Wij kozen ervoor om te verblijven in Sol y Luna Coroico boven het dorp. Hier zijn mooie bungalows in een tropische omgeving. Wel even van te voren reserveren.
Wij deden dan ook niet bijzonder veel in Coroico. Het was een rustpuntje in onze reis door Bolivia. Onze dochter was immers ook nog aan het herstellen van een keelontsteking. Een beetje zwemmen, lekker eten en beestjes zoeken. Vergeet geen anti-muggen spray mee te nemen want in Coroico hebben ze hele vervelende mini-muggen die ook overdag steken en flink jeuken.
Maar als je wat meer wil ondernemen rondom het centrale plein van Coroico zitten verschillende tourbureautjes. Hier kan je bijvoorbeeld een fiets huren of een dagtocht boeken. Ook op eigen gelegenheid kan je wandelen bijvoorbeeld naar verschillende watervallen.
Een andere optie is een bezoek aan Sena Verde een animal refuge waar de mensen in kooien zitten en de dieren vrij rond lopen. Marcel ging hier wel naar toe en zag o.a. apen maar jammer genoeg zijn kinderen onder de 12 jaar hier niet welkom (voor hun eigen veiligheid).
