Een jaar geleden trok ik de deur achter me dicht. Dat was bij een werkgever waar ik zeven jaar had gewerkt. Een stap in het onbekende was het niet helemaal. Ik ging verder voor mijzelf met dit blog, waar ik al bijna vier jaar mee bezig was. Maar GezinOpReis is begonnen als hobby, om mijn liefde voor reizen te delen, om te laten zien dat het nog steeds kan met kinderen. Inmiddels voelde het echt wel als een baan erbij en ik werkte me over de kop, maar ik voelde nooit de druk om er een volwaardig inkomen uit te halen. Ik had geen wens om ondernemer te worden; het is mij overkomen. Ik moest wel een keuze maken en ik koos voor waar ik echt blij van word. Het reizen natuurlijk, maar ook het advies geven, fotograferen en vooral ook alles achter de schermen, de ‘wiskunde’ achter het blog. Je leest over dit besluit in mijn blog “Dwaas of dapper, ik heb mijn baan opgezegd om fulltime professioneel reisblogger te worden“.
Een jaar later, hoe is het nu?
Inmiddels zijn we een jaar verder. Benieuwd hoe het nu gaat? Ik vertel je het in dit blog. Heb je vragen, stel ze dan gerust in de comments.
Kan ik van mijn blog leven?
Toch wel de meest gestelde vraag aan wie ik vertel wat ik doe is of ik ervan kan leven. Het antwoord is JA, maar…
Er zijn genoeg bloggers waarbij hun inkomen een extraatje is. Dat is bij ons nooit het geval geweest. Mijn werk moet ook gewoon een belangrijk deel van het gezinsinkomen binnen brengen. Ik ben pas gestopt met mijn baan toen ik een stabiele basis had staan en voldoende spaargeld. De eerste maanden ging het er ook echt veel harder uit dan dat er wat binnen kwam. Ik had gebudgetteerd op minimale kosten maar die liepen heel snel op. Een ZZP-plek werkt toch veel fijner, software die toch wel heel handig was, reiskosten op en neer naar Amsterdam voor een meeting en ga zo maar door. Ik moest mijn doelen dan ook aanpassen, maar inmiddels kan ik sinds een paar maanden mezelf betalen en de kosten dekken zonder spaargeld aan te spreken. Zo fijn!
Is het echt een duurzaam beroep? Dat zeker nu nog niet. Mijn laptop zit aan het einde van zijn levensduur en eigenlijk zou ik meer willen investeren. En laten we het maar niet hebben over pensioenopbouw waar ik nu helemaal niks aan doe.
Voor nu is het in ieder geval goed genoeg en hoef ik (nog) niet op zoek naar een baan in loondienst. Ik ga zeker nog een jaar door en zie de toekomst positief tegemoet!
Wat vindt mijn gezin er eigenlijk van?
Mijn man is blij dat ik iets heb waar ik gelukkig van wordt. Dat ik flexibel ben, minder gestrest en gewoon een leukere persoon en mama ben. Aan de ene kant profiteert hij natuurlijk ook van de reizen en weekendjes weg op uitnodiging, maar aan de andere kant legt mijn werk ook druk op hem. Lange tijd heeft hij alles nagelezen en nagekeken wat ik schreef. Inmiddels heb ik een editor die dit deels doet. Maar hij doet wel een deel van de administratie. Ook komt het hele huishouden op hem terecht als ik weg ben voor een groepsreis.
Mijn dochter is niet anders gewend en nu vindt ze het meestal nog heel leuk. Hoewel ze van sommige dingen echt wel baalt, zoals je kunt lezen in het blog “Help, mijn mama is reisblogger“.
Dus over het algemeen is het positief, maar ik vind het wel heel belangrijk om terughoudend te zijn over ons privéleven. Je leest hier alles over reizen en weekendjes weg, maar ik wil dat de bestemming centraal staat, en niet wij als personen. Soms deel ik wel eens iets over ‘mindset’ of moeilijke situaties, zoals het overlijden van een goede vriend van Marcel vlak voor onze lange reis. Maar als mijn dochter problemen zou hebben op school, of als er wat anders speelt, dan zou ik dat hier niet delen. Een van de dingen die je misschien is opgevallen is dat ik mijn dochter ook nog maar zelden bij voornaam noem.
Ik kies voor andere reizen, en vakantie bestaat niet meer
Je gaat ergens heen op vakantie en daarna tik je een verhaaltje, zoekt er wat vakantiekiekjes bij en als je dat maar vaak genoeg doet heb je duizenden lezers en word je reisblogger.
Laat me je direct uit de droom helpen: zodra je meer wilt bereiken dan familie, vrienden en wat toevallige mensen op Facebook, dan komt er veel meer bij kijken.
Ik heb meestal wel een idee waar ik over moet en/of wil schrijven. Welke foto’s daarvoor nodig zijn. Waar ik moet filmen. Ik heb van tevoren al uren besteed aan inlezen. Ik vind het belangrijk dat ter plekke Marcel en onze dochter gewoon kunnen genieten. Ik ben degene met de lijstjes in haar hoofd, foto’s maken, wisselen en filmen, wat ruik ik en wat zie ik. Even tussendoor Instagram. In de avond aantekeningen uitwerken. Het is hartstikke leuk werk, maar wel echt werk, en geen vakantie. Op vakantie bezoek je geen dierentuin, pretpark, openluchtmuseum en dorpje in een (lange) dag. Dan slaap je uit en zit je rustig twee uur in het zonnetje op een terrasje.
Het fijne van deze baan is dat ik nu de luxe heb om vrij te nemen wanneer ik wil en wanneer mijn dochter vakantie heeft ga ik dus met haar weg. Marcel heeft niet zoveel vakantiedagen, dus het is of met zijn tweetjes, of niet. Ik kies er dan voor het extra leuk te maken voor haar met meer waterparken, pretparken en andere activiteiten dan wanneer we met zijn drieën gaan. We houden ook heel erg van wandelen maar ik zie me (nog) niet alleen met haar tien kilometer hiken in de meeste landen. Er zal vast een tijd komen dat ze liever gewoon een weekje thuis blijft maar nu genieten we nog echt van de tijd samen.
Ik vind het lastiger om te kiezen waar we heen gaan. Mijn reisblog is mijn bedrijf en dus moet ik het ook zo behandelen. Op dit moment kan ik me niet veroorloven reizen te maken die zakelijk nergens op slaan, zoals onze reis door Colombia, Peru, Bolivia en Chili. Die kosten ga ik nooit terugverdienen, daarvoor gaan er veel te weinig gezinnen die kant uit. Dat maakte toen niet uit want toen had ik er nog een baan bij en we hadden jaren gespaard voor onze droomreis. Maar nu moet ik constant de afweging maken. Ga ik voor de voorjaarsvakantie zelf een reis boeken? Of wacht ik of ik misschien nog een interessante uitnodiging krijg, wetende dat die altijd pas last-minute komen? Als ik zelf boek, kies ik dan Ibiza of Israël? Wat is zakelijk gezien slimmer?
Gemiddeld zijn we zeker één keer per maand enkele dagen weg. Soms op uitnodiging (waar hotels en activiteiten voor ons gepland zijn en worden betaald door bijvoorbeeld de lokale VVV) of een reis met andere journalisten (incidenteel), maar ook vaak genoeg op eigen initiatief en kosten. Ik haal veel plezier (en soms frustratie) uit het proces van zelf een reis uitstippelen, de tickets boeken en kindvriendelijke accommodatie zoeken. Ik vind zelf bloggers die alleen maar op persreizen gaan na een tijdje aan geloofwaardigheid verliezen, dus ik zal ook altijd op eigen initiatief op pad blijven gaan. Op dit moment kies ik de bestemmingen wel echt met het idee om er over te schrijven. Dus ook onze eigen reizen hebben een vol programma. Gewoon go-with-the-flow is er echt niet bij.
Een paar jaar geleden was ik vaak de enige die ergens over schreef en had dus automatisch de meest nuttige informatie. Nu zijn er tientallen blogs. Jullie, de lezers, vragen ook steeds meer! Dat laatste vind ik trouwens helemaal niet erg, want zo kom ik er ook achter wat jullie belangrijk vinden. De druk om meer te zien, meer te doen en meer te beleven is groot. Als je als gewone toerist een slechte recensie leest op TripAdvisor van een kindermuseum ga je er waarschijnlijk niet heen, maar ik moet wel naar binnen, foto’s maken en jullie vervolgens op basis van eigen ervaringen vertellen dat het niet echt de moeite waard is. Artikelen moeten langer, foto’s moeten beter en wanneer ik het gevoel heb echt een bijzonder en uniek plekje gevonden te hebben dan is het een kwestie van tijd dat ik deze ook elders tegen kom.
Eigenlijk de enige vakantie van afgelopen jaar was die naar Servië en Bulgarije. Heel bewust zo gekozen. Die landen zijn niet echt populair, dus net als een paar jaar geleden zal mijn informatie altijd stukken beter zijn dan wat er online te vinden is. Bovendien zijn de kosten laag. Geen samenwerkingen, geen verplichtingen en ik kan erover schrijven wanneer ik er zin in heb.
Voor nu accepteer ik dat onze reizen veranderen, maar ik wil hier op termijn echt wel een betere balans in vinden. Een beetje meer vakantie, een beetje minder werk. In de zomer van 2019 willen we naar Zuid-Afrika en Mozambique, wat hoop ik al een stap in de goede richting is. Een mix van zakelijk slim en gewoon relaxen en duiken. Bovendien wil onze dochter niets liever dan een keer op safari; daar vraagt ze al jaren om.
Hoeveel uur werk ik eigenlijk?
TE VEEL
De werk-privébalans blijft een dingetje. Voor onze dochter die echt wel klaagde is het zeker een stuk beter. Ze gaat geen ochtenden meer naar de BSO en nog maar twee in plaats van drie middagen. Ik kan ook helpen op school en er zijn speeldates en we doen op haar vrije middagen veel meer samen. Maar uiteindelijk werk ik nog steeds heel veel. Geen 65 uur meer maar wel standaard 37 uur per week als ze op school/BSO is. Dan elke ochtend in bed nog een half uurtje, ’s avonds nog even dit of dat en in het weekend kan ik het vaak ook niet laten. Ik vind het zo leuk en mijn hoofd zit altijd vol met ideeën. Marcel trapt wel eens op de rem als hij het zat is.
Heeft het mij gebracht wat ik verwacht had?
In sommige opzichten is fulltime reisblogger zijn precies zoals ik gehoopt had dat het zou zijn. Zelf mijn tijd indelen, elke dag met plezier aan de slag gaan en heel veel mooie dingen meemaken. Op andere gebieden valt het wat tegen. Er zijn echt hele fijne verkeersbureau’s waar ik een goede vriendschappelijke relatie mee heb. Maar ik had verwacht dat ik doordat ik fulltime reisblogger ben geworden meer waardering en samenwerkingsmogelijkheden zou krijgen. Maar er is een groep PR-bureau’s, verkeersbureaus en bedrijven die zich voor mijn gevoel wispelturig of zelfs negatief opstelt tegen GezinOpReis of family travel blogs in het algemeen. Die bij ‘vakantie met kinderen’ alleen maar denken aan kamperen (nee, daar blog ik niet over) en kidsclubs. Niet aan leuke dingen doen samen, (kindvriendelijke) cultuur, mooie natuur en lekker eten en drinken. Gewoon genieten samen op een manier die echt niet zo heel anders is als pre-kids. Of die een ‘gratis overnachting’ aanbieden alsof je de loterij hebt gewonnen. Die vergeten hoeveel reiskosten je als blogger maakt om er te komen en welke tijd het mij kost om hun bedrijf te promoten.
Ook dit jaar groeide de site weer met 60% en in de zomer lazen meer dan 130.000 unieke bezoekers de site. Wij leveren kwaliteit en inhoudelijke artikelen die ook jaren later nog goed gelezen worden. Maar dat is bij sommige partijen niet waar het om draait en soms steekt dat. Ik ben nou eenmaal kritisch, ik draag graag mijn sandalen i.p.v. fashionable travelgear en ik heb een apart gevoel voor humor. Misschien zijn dit ook wel de redenen dat ik nog steeds een haat-liefde (vooral haat; heel soms liefde) relatie heb met Instagram.
Ik ben heel blij met mijn zpp-werkplek en met de mensen daar en ook met een aantal collega-bloggers. Mensen die ook serieus met hun vak bezig zijn en snappen dat je samen sterker staat. En dan is er nog mijn hele fijne team van bloggers: Esmeralda, Leonie, Mirella, Cindy, Amoy en Delphine. Ik schrijf 85% van de artikelen zelf maar hun input zorgt voor meer afwisseling en ze staan altijd klaar om mee te denken. Ik was bang me eenzaam te voelen maar dat is echt niet zo.
Dit jaar als eigen ondernemer leerde ik veel over mijzelf. Ik had altijd het gevoel dat ik veel stress ervoer doordat ik in een stressvolle omgeving werkte. Maar inmiddels weet ik dat ik ook heel goed zelf mijn eigen stress kan generen. Gelukkig kan ik daar steeds beter mee omgaan. Aan de andere kant ben ik ook best trots op mijzelf. Ik werk heel gedisciplineerd, gestructureerd en vind ik het echt leuk om mijzelf te motiveren. Ik hoef aan niemand meer verantwoording af te leggen en toch werk ik elke dag hard en laat ik de rotklusjes niet liggen (oké, behalve Instagram dan). Terwijl ik dat met andere dingen zoals het huishouden dus echt wel doe.
Uiteindelijk heb ik deze keuze gemaakt niet om rijk te worden of zoveel mogelijk samenwerkingen te hebben. Wel om gelukkiger te zijn, minder stress te hebben en meer tijd aan mijn gezin te besteden. Plus natuurlijk dat te doen waar ik enorm van geniet: mooie plekken ontdekken en delen. Dat is zeker gelukt! Zou ik de keuze nog een keer maken? Absoluut!
Wat een helder en herkenbaar verhaal! Ik vind het als alleenstaand moeder soms best pittig om reizen en kids met elkaar te combineren. Inmiddels zijn de mijne tieners en hebben ze echt niet meer zoveel zin om mee te gaan (dat kan ook vaak niet, want ze moeten gewoon naar school). Daarnaast wil ik ook rekening houden met hun planning en dat betekent vaak dat ik maar een paar dagen weg kan als ze toevallig bij hun vader zijn. Dat is altijd passen en meten en veel concessies doen. Die balans tussen werk en privé blijft lastig, helemaal als je er alleen voor staat. Keep up the good work!
Hee Tikva, wat grappig om jou tegen te komen… jeugdvriendinnetje! Hoe gaat het? Ik was aan t googlen naar ervaringen van interrailen met kinderen. We zijn vast aan het nadenken over volgend jaar- dan hebben we 5 weken om met onze 3 jongens op reis te gaan. Kwam toevallig op je leuke site terecht en moest even goed kijken maar zag toen toch op de foto’s een bekend gezicht 🙂 Groetjes Marieke
Hej wat grappig en leuk! Ik ga je ff een mailtje sturen.
Wat een gave stap. Enorm veel bewondering voor je lef.
Ik ben enorm benieuwd hoe het nu gaat en wat je plannen zijn ?
Wat herkenbaar allemaal! Leuk om te lezen. Ik heb veel bewondering voor hoe je alles doet. Als moeder van 4 mét een blog / website over reizen met kinderen, weet ik hoe veel werk het allemaal is. Hoeveel doorzettingsvermogen je nodig hebt (van jouw bezoekersaantallen kan ik alleen maar dromen) en de opofferingen die je soms moet maken. Succes de komende jaren, ik hoop dat je de perfecte balans vindt tussen privé en werk!
Knappe artikels, leuk geschreven.
Veel bewondering voor wat je doet.
Genoten heb ik van je verslag hoe het nu gaat met jou en je gezin.
Veel succes in de komende jaren, en geniet van de safari.
Leuk om te lezen hoe je na een jaar erin staat. Deels wist ik dat al, maar toch leuk om t complete verhaal zo te lezen. Over de naam van jullie dochter minder noemen.. daar zat ik laatst ook mee. Ik noem de bamwn niet heel vell, maar in een bepaald blog toevallig wel. Toch voelde t fek om t weg te halen, omdat t een heel persoonlijk verhaal was. Toch maar laten staan dan.? Succes met je tweede jaar, gave reis voor volgende zomer alvast.. die had ik ook al eens gepland, maar toch behoorlijk prijzig (net als Madagascar wat me ook geweldig lijkt), dus steeds andere keus gemaakt.