Home / Oceanie / Australie / Blogger Amoy over haar emigratie naar Australië met jong kindje

Blogger Amoy over haar emigratie naar Australië met jong kindje

Al na een half jaar van hun relatie wisten blogger Amoy en haar vriend dat ze ooit in het buitenland wilden leven. De nieuwsgierigheid naar het avontuur in een ander land, een andere cultuur en een andere taal brachten hen en hun dochter naar het land Down Under.

Het besluit om te emigreren

Sinds 14 jaar zijn Ramon en ik een liefdevol, reislustig stel. We bekenden elkaar de liefde toen we allebei als militair op uitzending waren in Bosnië. In de zomers reisden we door Azië, Amerika en Zuid-Amerika en in het voor- en najaar bezochten we steden. Totdat Ramon in 2017 via een recruiter van zijn bedrijf op de hoogte werd gebracht van een vacature in Truganina, Australië. Mijn antwoord op de mail waarin Ramon mij inlicht met ‘zeg het maar’ was ‘Ja doen!!!’. We waren er meteen klaar voor, het kwam op een goed moment. Beide waren we toe aan verandering. En onze dochter was op het moment van de mail nog geen 1 jaar, zij had dus ook nog geen verplichtingen zoals school. Het besluit was dus snel genomen. Voor in ieder geval twee jaar wonen we nu in Australië.

Regeldingen

Via het werk van Ramon werd alles in gang gezet. Nu besef ik me dat dat een enorm geluk is, want er zijn zoveel regels, verschillende visa, meerdere verhuisbedrijven en er is veel kennis nodig om alles zo goed mogelijk te laten verlopen.

Het bedrijf van Ramon had een expatbureau ingeschakeld, deze liet ons weten welke zaken ze van ons nodig hadden om het visum te kunnen aanvragen. Bijvoorbeeld foto’s van 14 jaar terug waarop we in privésfeer staan, dit was nodig omdat we niet getrouwd zijn. We hebben dus vakantiefoto’s en foto’s van Carnaval gestuurd. Ik bedoel, als je relatie een vakantie én Carnaval overleeft, dan overleeft het alles.

Daarnaast moest alles naar het Engels worden vertaald, Olivia’s geboortebewijs, Ramon zijn diploma’s en de afgegeven VOG (Verklaring Omtrent Gedrag) moest ook worden vertaald.

Wat we zelf hebben geregeld, was de reis van onze poezen. Australië is een heel streng land als het aankomt op hygiëne, en daarom moesten alle vaccinaties tot op de datum nauwkeurig juist zijn en moesten ze na aankomst in Melbourne 10 dagen in quarantaine. Uiteraard ging dat niet in een keer goed, vaccinaties die niet klopten, schoonmoeder is nog met de poezen naar de dierenarts gemoeten, terwijl wij al in Australië waren. De vlucht was niet juist geboekt door het bedrijf, netjes opgelost door ze op een duurdere vlucht van Emirates te zetten. En in quarantaine bleek een poes last van haar neus te hebben. We hebben ze kunnen overtuigen dat dat altijd zo is omdat ze een Pers is. Na 10 dagen quarantaine werden ze bij ons nieuwe huis in de hal gezet, zo fijn.

Langzaam afscheid nemen

De tijd die nodig was om het visum goed te keuren, dat duurde zo’n 8 maanden, werden we alleen maar ongeduldiger. En op een gegeven moment hadden Ramon en ik allebei de gedachte, nou als het dan allemaal zo lang moet duren, laat dan maar. Geeft aan hoe graag we ons nieuwe avontuur tegemoet wilden gaan.

Achteraf we zijn zo blij dat we die tijd in Nederland hebben gehad. Op een of andere manier genoten we intenser van het samenzijn met onze familie en vrienden, en van de dingen die we voorlopig voor het laatst zouden meemaken. Zoals familieweekenden, verjaardagen, afzwemsessies, speeltuindates, kopjes thee bij mijn beste vriendin en etentjes met mijn zus. Ik zag daarom ook best op tegen het afscheid nemen, 6 maanden voor het daadwerkelijke afscheid liet ik steeds maar tranen als ik er alleen maar aan dacht. Na een tijd was ik mezelf zo beu, dat ik tot aan het afscheid nemen van iedereen niet meer heb gehuild. Het moest een spannende én leuke periode zijn.

Ik genoot ook meer van het platte Hollandse landschap als ik naar mijn werk reed, van mijn werk en van mijn collega’s. Mijn leidinggevende was vanaf het begin af aan op de hoogte, het was dan ook geen probleem om naar 3 dagen werken te gaan, zodat ik meer tijd met familie en vrienden kon doorbrengen. Dat heb ik als heel prettig en begripvol ervaren. Het daadwerkelijk opzeggen van mijn baan was niet gemakkelijk, ik gaf toch een stukje onafhankelijkheid en zelfstandigheid weg.

Toen de verhuizers kwamen om onze inboedel in te pakken, voelde het voor ons als het afsluiten van een Nederlands hoofdstuk, eindelijk ging er echt iets gebeuren. Toen een week later, foutje in de planning, de container kwam en al onze spullen werden ingeladen waren we in gedachten ook al onderweg naar Australië. Van deur tot deur heeft de container er 8 weken over gedaan om van Nederland naar Australië te varen en door de douane te komen.

Eerste indruk van onze leven in Australie

Na een weekje uitrusten op Bali kwamen we op 16 november in Melbourne aan. Het eerste wat ik zag toen we het vliegveld uitkwamen om 06.00 in de ochtend, was de roze met paarse lucht die ons verwelkomde. Vond het toen al prachtig en nog bijna elke dag zeg ik tegen Ramon ‘zo mooi he die lucht hier’. Ineens moesten we weer gaan nadenken tijdens het autorijden omdat we hier links rijden en nog steeds zet ik weleens de ruitenwissers aan in plaats van mijn richtingaanwijzers.

In de eerste week zijn we meteen op huurhuizenjacht gegaan. Ook hier kregen we begeleiding bij vanuit het expatbureau. We hebben die paar dagen een hoop geleerd over vanalles. Een huis is 10 minuten open voor bezichtiging, door het huis rennend bedachten we dan of het iets voor ons was. Maar ook vertelde de vrouw van het bureau dat je hier alleen aan de kant mag parkeren waar je rijdt. En dat voor de kinderen geldt ‘no hat, no play’ en ‘no jab, no pay’, zonder hoedje dus niet buitenspelen in verband met de hete zon en alle kinderen moeten hier zijn gevaccineerd, anders wordt er geen tegemoetkoming vanuit de overheid voor kinderopvang gegeven. Australië is een westers land en veel zaken zijn overeenkomstig en niet per se nieuw, maar dat alles groot en wijds is, geeft ons een gevoel van vrijheid. Wonen in Australië is wel echt anders dan een vakantie in Australië met kinderen.

Digitale processen zoals het aanvragen van een ziekenkostenverzekering of daycare zijn er niet. Veel is nog op papier, daardoor duurt alles langer. Ook het hoge gehalte sportkleding op straat is opvallend, en dat is niet omdat iedereen die ochtend heeft gesport.

Hoe het nu is om in Australië te wonen?

Er heerst in Australië een enorme community cultuur. Alles voor en met de community. Dat maakt het contact maken wat makkelijker, iedereen staat open voor de ander, welke achtergrond of cultuur je ook hebt. Daarbij wordt er heel veel georganiseerd, bijvoorbeeld de gratis storytelling en songs playgroup waar Olivia en ik elke dinsdag heen gaan. Of wordt er een pop-up park gemaakt bij de shoppingmall, waar diverse gratis activiteiten worden georganiseerd, zoals sporten voor de kinderen, muziek op vrijdagavond en dansles.

Het is ons opgevallen dat het in Australië veel kindvriendelijker is dan in Nederland. Elk cafeetje of restaurant heeft een kindermenu, alle (food)festivals hebben ook iets te doen voor de kinderen en er zijn mega veel mooie, gave speeltuinen in de woonwijken.

Inmiddels gaat Olivia één dag in de week naar de daycare, zodat ze meer Engels om zich heen hoort en ze kan spelen met kinderen zonder dat ik erbij ben. Haar eerste Engelstalige liedje is ‘twinkle star’ die ze graag een hele dag door zingt. En ze sport, elke twee weken een andere sport, van voetbal tot rugby tot cricket.

Ramon is tevreden met zijn werk, en inmiddels wat gewend aan de relaxtere werksfeer, al houdt dat hem niet tegen om veranderingen en verbeteringen aan te brengen om het werkproces wat te versnellen.

En ik ben druk opzoek naar een baan, inmiddels zijn er al een paar sollicitaties uit. Door te gaan werken hoop ik een werkleven op te bouwen met nieuwe contacten en hopelijk wordt mijn Engelse woordenschat ook groter. Mezelf blijven ontwikkelen is iets wat ik belangrijk vind. In het weekend ontdekken we delen van de stad, gaan we lekker naar het strand, of spreken we af met (Nederlandse) vrienden die we hier hebben ontmoet. Toch fijn om mensen om je heen te hebben die eenzelfde proces hebben doorlopen en eenzelfde denkwijze hebben.

We onderhouden contact met Nederland door te appen en te beeldbellen. Het voelt niet alsof we aan de andere kant van de wereld wonen, maar we missen soms wel een echte knuffel van familie of vrienden. Er staan al wat bezoeken gepland vanuit Nederland waar we ons erg op verheugen, eindelijk weer die knuffel krijgen en om ze te laten zien hoe we ons toffe leven hier in Australië leiden zoals ons bezoek aan Brisbane met kids.

Binnenkort moeten we de aanvraag voor het tweede tijdelijke visum al gaan doen, want daar kan ook weer een tijdje overheen gaan. En de optie om nog ergens anders op de wereld te gaan leven staat ook open. Voorlopig zijn we nog niet klaar met het ontdekken van andere landen.

15 gedachten over “Blogger Amoy over haar emigratie naar Australië met jong kindje”

  1. Wauw gaaf. Hoe gaat het nu? Wij hebben besloten om ook te gaan. Met 2 kleine meiden van 3,5 en 2 jaar.. Veel huizen lijken op elkaar.. Maar kan het kloppen dat je in Melbourne woont? Ik denk dat ik de wijk herken omdat mijn schoonzus daar ook woont.. Just a guest 😉

  2. Loes van der Zande

    Mooi geschreven Amoy, live al your dreams! Stoer en avontuurlijk. En blijf schrijven. Zo gaaf om jullie te kunnen volgen.

  3. Wat een geweldig mooi verhaal, waar ik ook een heel klein stukje deel van uit mocht maken. Jullie zitten daar op z’n plek en genieten! Lieve groet, Marian

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven