Wandelen in de Vogezen is iets dat je echt moet doen. Veel van de mooiste en meeste wilde plekken de Vogezen zijn alleen te verkennen te voet. Maar omdat de Vogezen een natuurgebied is met bewoning zijn de afstanden (tenzij je dit bewust opzoekt) nooit groot.
Parkeer de auto of de fiets bij de start van de route en bepaal zelf of je de hele middag in de bossen blijft of een uur later in een restaurant aan de flammküchen wil zitten. Toen we voor het eerst kennis met de noordelijke Vogezen maar hadden we weinig tijd om mooie tochten te maken. Later ging ik (Tikva) terug en ontdekte drie manieren om te gaan wandelen in de Vogezen. Ga wandelen met een ezeltje, neem een gids mee of maak je eigen avontuur en loop van kasteel naar kasteel.
Wandelen met een ezel op de 3 kastelen route
In de noordelijke Vogezen kan je prima wandelen met kinderen. Zoals gezegd zijn de wandelingen zo lang of kort te maken als je zelf wil. Wel zul je jonge kinderen een handje moeten helpen. Voor onze dochter van toen 2 jaar waren sommige paden te steil. Neem dus een baby of peuterdrager mee als je kinderen hebt in de leeftijd.
Zijn je kinderen ouder en wil je toch een lange wandeling maken, ga dan wandelen met een ezel. Kinderen tot 35 kilo (ongeveer 10 jaar) kunnen wanneer ze moe zijn op de ezel zitten. Rugzakken en picknicklunches kunnen ook allemaal mee in de draagzakken van de ezel.
Ik ging wandelen vanaf de Gimbelhof waar je kunt lunchen, overnachten en waar een leuke speeltuin is. Het plan was om de drie-kastelenroute te lopen. Een route van 5 kilometer waar ongeveer 3 uur voor staat met 210 hoogtemeters. Deze route is eventueel uit te breiden met een vierde kasteel dat in Duitsland is gelegen: Wegeinburg.
Onze ezeltjes Schreck en Violet waren echte lieve ezels die op een rustig tempo doorwandelden. Af en toe hadden ze wat aanmoediging nodig wanneer er wel een heel lekker hapje gras langs het pad stond. Helaas begon het al snel flink te regenen. In de bossen is dit geen probleem maar tijdens het bekijken van de kasteelruïne Hohenbourg is er geen beschutting.
Veel van de kastelen in Frankrijk hebben hun eigen legendes, dit zijn mooie verhalen die je de kinderen tijdens een wandeling kunt vertellen.
Een triest verhaal omringt het kasteel van Hohenburg. De kasteelheren van Wegeinburg en Hohenburg waren al lang bittere vijanden. Toen Edwige Hohenburg naar de bron ging werd ze aangevallen door een beer.
Robert, de zoon van de kasteelheer van Wegeinburg, aarzelde als stoere jager geen moment en schoot de beer neer en ze werden op slag verliefd. De geliefden spraken stiekem af bij de bron. Totdat de heer van Hohenburg op een dag zijn dochter in de armen van de zoon van de vijand zag. Hij doodde Robert ter plekke, en Edwige die niet kon leven zonder haar geliefde, stortte zich van de rots af.
Sinds die verschrikkelijke dag groeien in de buurt van de bron twee groepjes van Elzasser bloemen “Vergeet-mij-nietjes”. De geest van Edwige zou hier nog steeds rondzwerven en late wandelaars horen haar zoete stem en klaagzang in de verte. Bordjes wijzen je de weg naar de “Maïdebrunne”op de grens met Frankrijk en Duitsland. Het was vroeger een bron, nu niet meer dan een klein stroompje.
Vanaf de top van de Hohenburg zien we al de volgende twee kastelen. Het grote Fleckenstein en de kleinere ruïne van Loewenstein die we vanwege de regen lieten schieten.
Waar we het eerste stuk van de route omhoog liepen, konden we nu fijn omlaag lopen richting kasteel Fleckenstein. Een bezoek aan dit kasteel met het leuke raadselspel is trouwens echt een aanrader met kinderen, je leest er meer over het blog over kasteel Fleckenstein. Vanaf hier is het nog maar een klein stukje lopen terug naar de Gimbelhof. Ook wandelen met een ezeltje? Neem contact op met Au Pas de L’Ane.
Wandelen met een gids, rondje rondom het meer van Hanau
De wandeling rondom het meer van Hanau is wat betreft natuur weer heel anders. Ook deze wandeling makkelijk met een afstand van 6,5 kilometer, looptijd van 2 uur en 120 hoogtemeters. Deze wandeling is te combineren met een andere route van 10 kilometer en voor de echter liefhebbers van wandelen in de Vogezen dan nog uit te breiden tot bijna 25 kilometer. Het is een hele dag wandelen maar wel met 2 restaurantjes onderweg.
Op het eerste stuk van de route lopen we over de Sentier de la Tourbiere. Hier kwam onze gids meteen van pas. Waar ik zelf zo doorgebanjerd was vertelde ze ons over dit veengebied. In tegenstelling tot in Nederland is veen niet opgegraven om er turf van te maken en komt het sowieso maar weinig voor. Hierdoor is er hier een microklimaat ontstaan en leven er bijzonder planten en dieren die je normaal gesproken alleen in veel hoger gelegen gebieden tegen komt. De veengrond houd de kou namelijk vast en er kan hier nog tot mei vorst zijn.
Vandaag laat de zon zich zien en het meer van Hanau ligt er prachtig bij. Echt een plaatje en bijna te mooi om verder te lopen.
De Vogezen zou de Vogezen echter niet zijn als er geen kasteelruïne wacht en al snel beginnen we de klim naar kasteel Waldeck. Het panoramauitzicht laat bomen zien, heel veel groen en af en toe een tikkeltje bruin. Zo dichtbij Nederland en dan zoveel natuur, bijzonder toch.
Wandelen maakt hongerig en we stoppen voor een picknick lunch bij de Erbenfelsen, enkele bijzondere rotsformaties die ooit een keer om gaan vallen maar niet vandaag.
Wil je ook wandelen met een gids? Je kunt een gids huren via het toerisme office in bijvoorbeeld Bitche, maar in de zomer zijn er ook georganiseerde wandelingen waarbij je kunt aansluiten.
Zelf op avontuur rondom Obersteinbach en Niedersteinbach
Om te wandelen in de Vogezen heb je geen gids nodig. Overal zijn bordjes en de routes zijn uitstekend aangegeven. Niet alleen de afstanden maar vaak ook de looptijd staat op de bordjes. De eerste keer dat ik hier was ging ik een paar uur wandelen in mijn eentje omdat man en kind toe waren aan een dutje. Toen ontdekte ik de vele kastelen rondom Obersteinbach.
Het toeval brengt mij tijdens de tweede reis naar Niedersteinbach, een plaatsje een paar kilometer verderop. Mijn medereizigers gaan liever naar een wijnproeverij en zo ga ik ook deze keer alleen op pad. Ook nu kies ik een route met twee kastelen maar omdat het al tegen het einde van de dag loopt fiets ik naar het startpunt van de routes. Waardoor ik telkens nog maar 30-40min hoef te lopen.
De route naar kasteel Schoeneck is flink steil. Dit moet eens een van de grotere kastelen zijn geweest en nu wordt er heel langzaam gerestaureerd. Het is een project van de dorpsbewoners zelf, telkens als er weer wat geld is kan er gewerkt worden (lees hier over dit project).
Ik verbaas me over de verlatenheid van het gebied. Tijdens mijn wandelingen ben ik helemaal alleen. Ik hoor niks dan het bonzen van mijn hart. Het geluid van een vogel doet met opschrikken. Het pad naar kasteel Lutzelhardt is niet zo goed onderhouden als de andere wandelpaden, nog even en het onkruid neemt het pad over. Even wil ik omdraaien. “Ik ben alleen in het bos”, ik pas mijn intonatie aan niet angstig maar juist krachtig. “Ik ben alleen in het bos” en ik klim naar boven. On top of the world, zo voel ik me!
Gezin op Reis bezocht de Vogezen in samenwerking met het Frans Bureau voor Toerisme. Lees ook onze tips voor kindvriendelijke hotels in de Vogezen.
