Home / Reisinformatie / Latijns Amerika / Peru / #6 Reisverslag Peru: Machu Picchu, keelontsteking en het Titicacameer

#6 Reisverslag Peru: Machu Picchu, keelontsteking en het Titicacameer

Reisverslag Peru #6: We reizen met onze driejarige dochter twee maanden door Zuid-Amerika, door Colombia, Peru, Bolivia en Chili. Lees hier het verslag uit Colombia week 1week 2week 3 en week 4 en ons 1e verslag uit Peru week 5

Dag 35 Machu Picchu

De wekker gaat vroeg. Om 5:00 zijn we op en we werken snel een ontbijt naar binnen. Om 5:45 zijn we bij het vertrekpunt van de bussen naar Machu Picchu. Vanuit Aguas Calientes moet je namelijk nog een klein half uur de berg op. In 2004 zat ik hier nog in bus 2, maar tegenwoordig willen veel meer mensen vroeg zijn. Na een half uurtje wachten zijn we aan de beurt en iets voor 7 zijn we binnen. We lopen direct naar het uitzichtpunt en proberen een leuke foto met zijn drieën te maken. Een uitdaging want poseren met het gezin gaat steeds lastiger. Daarna lopen we nog een stukje hoger en we gaan hier heerlijk op een steen zitten en kijken naar het uitzicht. De ligging in combinatie met de stad is voor mij wat deze plek zo mooi maakt. Achteraf hadden we hier ook nog een leuke foto moeten maken maar we hadden niet verwacht dat binnen 30 minuten nadat we binnen zijn alles dicht trekt en het de rest van onze tijd zo blijft.

Ik kan niet helpen om mijn bezoek nu te vergelijken met 2004 (misschien schrijf ik er wel een aparte post over). Ik geniet nu meer, omdat ik weet wat te verwachten. Als archeologiesnob was ik in 2004 niet erg onder de indruk. Nog steeds ben ik van mening dat er in Peru veel interessantere en mooiere bouwwerken zijn, bijvoorbeeld Kuelap. Of zoals Marcel het zegt, zou Machu Picchu ook zo populair zijn als je er niet zo ver voor moest reizen en zo veel voor moest betalen? En toch snap ik waarom iedereen hier heen wil, het is natuurlijk het icoon van Peru, misschien wel van Zuid-Amerika. Machu Picchu was vroeger beter, het was een stuk minder druk en een van mijn favoriete herinneringen is lekker op mijn rug in het gras liggen. Drankje erbij (sommige backpackers hadden zelfs bier bij zich) en ontspannen. Nu is alles afgezet met hekjes en op het grasveld in het midden mag je niet komen. Er is een route en die moet je volgen. Mis je iets, dan moet je weer helemaal opnieuw beginnen.

Zo was Machu Picchu er nog…
…en zo was het weg

Toen beklom ik al de Huayna Picchu, gewoon omdat het kon. Nu is er een maximum aantal klimmers per dag en moet je extra betalen. Een voordeel van reizen in het laagseizoen is dat we dit ook kort van te voren nog konden boeken voor Marcel. Wanneer hij aan zijn klim begonnen is begint het te stortregenen. We zoeken een droog plekje en onze dochter valt zowaar op schoot in slaap. Ik vind het zo zielig voor Marcel maar hij blijkt nauwelijks regen gehad te hebben en hij had vanaf de Huayna Picchu 360 meter hoger zowaar een beetje zicht op Machu Picchu.


We verlaten de stad weer en gaan nog even uitgebreid lunchen in Aguas Calientes voor we de trein terug naar Ollaytaytambo nemen.

Dag 36 Ollaytaytambo naar Cuzco

Marcel wilde nog een dagje gaan fietsen maar kan geen kwaliteitsfietsen vinden of fietsen waar überhaupt een rem op zit. We gooien de route wat om (fijn die vrijheid) en gaan naar Cuzco.  We moeten nog wat nuttige dingen doen zoals de was en kaartjes kopen voor de bus van morgen. Maar ook nog een keer naar het chocolademuseum (dochter is fan) en ik wilde nog naar het Inca museum met mummies. Cuzco is zo’n heerlijke stad, het is jammer om weg te gaan.

Peruaanse honden hebben geen haar. Dit ras bestond al voor de komst van de Spanjaarden.

Dag 37 Cuzo naar Puno

Het personeel in het hotel waar we verbleven is heel aardig. Ze geven onze dochter zomaar een pop en een groot lamaspeeltje. Ik word in de ochtend alleen wel wakker met rode bultjes op mijn rug: bah, bedbugs. Onze dame spuugt haar ontbijt weer uit (ja, deze plek had gewoon een 8,8 op booking.com) en we denken dat het door het yoghurtdrankje komt bij het ontbijt. Fijn, zeker net voordat we een lange busrit naar Puno voor de boeg hebben. Wie onze verhalen uit Colombia heeft gelezen snapt onze angst voor busritten met een wagenzieke kleine. Gelukkig is misselijkheid helemaal geen issue in Peru. Ook hier hebben ze bergen maar de wegenbouwers hebben niet zoals in Colombia de snelste route gekozen. Dus geen bocht, bocht, bocht maar afwisseling. Bovendien zijn de wegen slechter waardoor je er ook niet met 110 over heen kunt racen maar de bussen een stukje rustiger aan doen.

Onze bus is een heerlijke ruim. Drie stoelen maar naast elkaar en in ligstoelstand. Onze dochter kan languit op haar buikje liggen en slaapt. Als ze wakker wordt klaagt ze over buikpijn en heeft koorts.  Ze hangt op mij en slaapt tussendoor een beetje. Super sneu vooral omdat ze echt niet gewend is ziek te zijn. “mama, waarom doet mijn buik pijn”, “waarom ben ik zo moe”. Ze geeft zelfs het slokje water over dat we haar geven. Over een maand is ze 4 jaar en dit is de 2e keer dat ze ziek is. Ook alle kinderziektes heeft ze ondanks 3 dagen kinderdagverblijf per week ontlopen. Met een ziek kind duurt de busrit wel eindeloos lang. In het hotel geven we haar een pil en ze is snel weer opgeknapt. Ze heeft honger en wil mee uit eten. We zijn toevallig in Puno tijdens het lokale festival en bekijken de optocht en het vuurwerk.

Dag 38 Naar de Uros eilanden in Puno

Een onrustige nacht voor ons, om 5 uur zijn we allemaal weer wakker. Ze heeft geen buikpijn meer maar nog wel koorts. Na veel drama slikt ze een kinderparacetamol. We doen nog een ochtenddutje en daarna lijken we weer redelijk fit.  We besluiten dus maar gewoon wat te gaan doen.

In plaatst van een toertje kiezen we voor een lokale ferry naar de Uros eilanden op het Titicacameer. Nu weten we zeker dat het geld bij de lokale bevolking terecht komt, maar dat is dan ook het enige verschil. Ooit was dit een unieke bevolkingsgroep die op rieteilanden in het meer leefde. Nu bestaat het eigenlijk alleen nog maar voor of door het toerisme en zijn het eilanden van riet en plastic. Ach, het is een mooie boottocht en we leveren ook weer onze bijdrage aan de economie.

Deze mensen proberen er ook niet iets anders van te maken dan het is. Of zoals ze zelf zeggen. Zo bouwde opa en oma huizen en boten, maar tegenwoordig hebben we plastic dus bouwen niet meer op die manier. Dit gaat veel sneller er makkelijker. Die traditionele kleding is tegenwoordig ook gewoon van fleecestof, wel zo lekker warm. De echt mooie spullen die ze maken, verkopen ze of dragen ze tijdens speciale gelegenheden.

Op de weg terug wordt onze dochter weer heel hangerig. Ze hoest naar en is wel heel erg heet. Ze geeft aan wel te willen eten maar meer dan vijf slierten spaghetti gaan er niet in. Daarna heeft ze tranen in haar ogen. Een simpele voedselvergiftiging had nu echt wel voorbij moeten zijn. We beginnen ons zorgen te maken.

Dag 39 Keelontsteking

Onze dochter slaapt weer slecht en is gloeiend heet. In plaats van beter lijkt het slechter te gaan. Zo gaan we dus echt niet naar Bolivia we hebben toch meer vertrouwen in de gezondheidszorg in Peru. We zoeken en vinden snel een Engelse sprekende artsenpraktijk. Drie blokken vanaf ons hotel en om 9:00 zijn we aan de beurt. De arts doet wat onderzoekjes en kijkt naar haar keeltje en constateert een keelontsteking. We krijgen antibiotica, Pretnizon, ibuprofen en nog een middeltje tegen het hoesten. Gelukkig kunnen we alles in vloeibare vorm krijgen.  Met deze paardenmiddelen moet ze er snel weer bovenop komen.

Als ouder is het echt niet leuk als je kind ziek is. In zekere zin is de keelontsteking een opluchting je gaat je toch allemaal vage ziektes in gedachten halen. Ziektes die door onze reis veroorzaakt zijn. Genoeg kinderen in Nederland krijgen ook keelontsteking, dus het is gewoon domme pech..

De rest van de dag slaapt onze dochter met af en toe heel kort wakker om wat te drinken of te eten. Marcel gaat nog op pad en maakt zelfstandig een hele mooie stoere mannenwandeling.

Dag 40 wat een K-dag

Na de marathon slaapsessie en met dank aan de medicijnen is de koorts weg. En nu? We zijn al een dagje langer in Puno gebleven dan de bedoeling en zoveel is er niet te doen. We hebben niet echt een deadline behalve een vlucht van La Paz naar Uyuni die we een tijdje terug hebben geboekt. Eigenlijk wilde we via Potosi reizen maar de vlucht scheelt een busrit van 10 en een van 4 uur en na Colombia leek ons dat een goed plan. Voor die tijd wil Marcel graag nog een 6088m hoge berg beklimmen vanuit La Paz wat je ook nog moet regelen.

Dus we nemen de bus het zou maar 4 uurtjes moeten zijn. Onze zieke valt direct weer in slaap en het gaat allemaal prima tot we bij de douane in Peru komen. We mogen het land niet uit want we hebben geen formuliertje. Die hebben we niet, want die hebben we bij entree niet gekregen. Later vinden we op internet dat dit sinds november 2016 zo is. Het entreeformulier is nu digitaal als je op Lima met het vliegtuig aankomt maar blijkbaar weten ze dat niet bij deze grenspost. Bovendien werkt hun computer niet dus ze kunnen niks online checken. We moeten wachten, en wachten en wachten. Dat met een ziek kind dat gewoon lekker naar bedje moet.

Uiteindelijk worden we boos en worden we naar de politie gestuurd. Die hebben wel een werkend computersysteem maar daar kunnen ze onze gegevens niet vinden onder “Holanda” dus komen we ook niks verder. Marcel is klaar om de Nederlandse ambassade te bellen. Het duurt veel te lang en ik ga weer met de beambte praten. We hebben gewoon een entreestempel in ons paspoort: hij hoeft alleen een exitstempel te zetten en klaar. Dat zijn computersysteem niet werkt, zou niet ons probleem moeten zijn. Ik zie hem dat bij andere Peruaanse mensen wel doen, waarom bij ons niet. Dan schuift hij me een papier onder de neus “12 year jail for child trafficking”… serieus… Ik snap dat onze dochter blond is en wij bruin, maar ze is echt ons kind en we hebben honderden foto’s en de paspoorten die dat bewijzen.

Nu wordt ik echt zo boos dat ik voor zijn balie ga staan. Als hij ons niet helpt dan helpt hij ook niemand anders meer. 5 minuten negeert hij het en dan haalt hij een Engelssprekende vrouw die me meeneemt naar een wisselkantoortje waar ze wel een computer hebben die werkt. Ondertussen was Marcel ook al terug gegaan naar de politie om het daar nog een keer te proberen, ook die nemen hem mee naar een wisselkantoortje. Daar kunnen ze wel inloggen in het systeem van de immigratie (serieus??). Uiteindelijk blijkt dat we best in de computer staan maar onder “Paisos Bajos”, we betalen voor de printjes en mogen dan uiteindelijk na meer een uur gehannes bij de grens het land uit.

Wat een gedoe, en waarvoor? We hebben gewoon en stempel in ons paspoort. Wat een domper op onze leuke tijd in Peru. Inmiddels hebben we op internet gelezen dat veel meer mensen problemen hebben sinds de invoering van de virtuele TAM.

Tot overmaat van ramp denken we ’s avonds dat we onze dame haar jas zijn vergeten in Puno. Wat niet zo is, hij zat toch in de tas, maar het duurt een paar uur voor we dat doorhebben. We zijn alledrie in tranen. De stress van de grens en een ziek kind. Soms is reizen gewoon echt niet leuk.

Dag 41 Copacabana en Isla del Sol

Na het gedoe van gisteren hebben we in Copacabana niet meer gedaan dan eten en slapen. In de ochtend nemen we om 8:30 de boot naar Isla de Sol en met alleen een kleine rugzak laten we ons afzetten aan de noordkant en ons plan is naar de zuidkant te lopen en dan daar een dagje te slapen. In 2004 heb ik deze wandeling ook gemaakt maar zonder de overnachting en dan moet je flink doorlopen om de laatste boot terug te halen. Dat willen we niet en bovendien gaat het beter met onze meid, maar is ze echt niet fit. Zelf lopen is geen optie dus ze gaat bij Marcel op de rug.

Het is een hele mooie wandeling met veel klimmen (en dat op 4000 meter hoogte), kleine Incaruïnes en vergezichten. In de avond worden we getrakteerd op een spectaculaire zonsondergang.

Deze reisverslagen schrijven we tijdens onze reis van 2 maanden door Zuid-Amerika met onze dochter. We schrijven ze om jullie op de hoogte te houden maar net zo goed voor onszelf. Ze gaan dus net zoveel over hoe we ons voelen als over wat we meemaken. Ben je op zoek naar meer praktische tips en bestemmingsinformatie dan verwijzen we je graag naar onze Peru met kinderen pagina: hier zullen deze artikelen te zijner tijd verschijnen.

Ook naar Latijns-Amerika op vakantie? Zo regel je het!

Mijn Handboek Verre Reizen met Kinderen geeft heel veel praktische tips en inspiratie voor je reis. Wil je de reis zelf organiseren? Ik gebruik altijd Skyscanner om vluchten te vergelijken. Een auto huren doen we graag via Sunny Cars, want dan scheelt gedoe met verzekeren. Voor accommodaties kijken we vaak op booking.com.

5 gedachten over “#6 Reisverslag Peru: Machu Picchu, keelontsteking en het Titicacameer”

  1. Ik lees het nu pas. Wat heftig zeg. Een ziek kind is al heel naar en dan dat gedoe bij de grens nog. Op Facebook las ik gelukkig dat het inmiddels beter gaat, maar toch nog veel sterkte en hopelijk vooral weer veel reisplezier.

  2. Jeetje, wat een heftige week! Gelukkig konden jullie bij Machu Picchu toch nog onbezorgd genieten, ook al is er zoveel veranderd. Onze kinderen zijn ook nooit ziek, dus kan me helemaal voorstellen dat het heel heftig is en je jezelf rot schrikt als dat op reis wel gebeurt. Fijn dat Isis weer hersteld is inmiddels.. hopelijk verder met alleen fijne dagen. Njoy!!

  3. Reizen is niet altijd leuk nee… Wat akelig om te lezen; beterschap!
    Ik.volg je blog met groot plezier, komende zomer (ehh winter) maken we onze eerste reis naar Peru! Zo’n zin in:)

  4. Wat een avontuur weer, dat laat zien dat reizen mooi en prachtig is maar niet altijd over rozen gaat. Wij hadden ook een keer gedoe bij de grens tussen Zuid-Afrika en Swaziland. Stressvol en vervelend. Hoe gaat het een paar dagen later met Isis? Alweer opgeknapt?

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll to Top